Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Μια και χίλιες νύχτες με τους Limousine


Νύχτα με παίρνει με Limousine και το τελευταίο τους διπλό μάλιστα cd με τίτλο "The Abyss you can reach with a hand". Τους Limousine τους είδα ζωντανά στο Muzine Festival που πραγματοποιήθηκε κάπου στο φθινόπωρο και περιλάμβανε και τους αμερικανούς Plumerai.
To φεστιβάλ πέρασε και απο άλλες πόλεις, όπως και απο την Πάτρα όπου φιλοξενήθηκε στο Λιθογραφείο. Support έπαιξαν οι συντοπίτες Vello Leaf, οι οποίοι μέσα απο τις λιτές τους ηλεκτρονικές ενορχηστρώσεις άφηναν την τραγουδίστριά τους να επιδείξει το ταλέντο της, πραγματοποιώντας και μια φιλόδοξη διασκευή στο Back to Black της Amy Winehouse.
Οι Plumerai έπαιξαν με μπόλικο θόρυβο και αυτά για τα οποία θα τους θυμόμαστε είναι τα shoegaze ξεσπάσματά και την χαριτωμένη τραγουδίστριά τους.
Εκεί που η βραδυά λοιπόν έδειχνε να πνίγεται στο αμήχανο χάος του θορύβου σκάνε στη σκηνή κανά εφτάρι όμορφα ισπανόπουλα και εμείς απο κάτω (που είχαμε λιγοστεύσει στο μεταξύ) αναρωτιόμασταν τι θα ακούσουμε. Ο frontman έδειχνε σε Indie rock 30 yeard old kid, o ένας κιθαρίστας σε Φρανκζάππα πειραματιστής, ο πιανίστας έφερνε σε κάτι πιο έντεχνο.
Εκεί λοιπόν που περιμέναμε κιθαριστικό καταιγισμό, οι λιμουζίνες μας πάνε μια χαλαρή βόλτα, ταξιδεύοντάς μας στα πιο όμορφα μελωδικά ποπ ηχοτρόπια που ακούστηκαν μέσα στη χρονιά έξω απο την Αγγλική Κοινοπολιτεία και την παλαιά αποικία τους εκεί στα δυτικά.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και αγόρασα το διπλό cd αλλά δεν το μετάνοιωσα αφενώς γιατί είναι υπέροχο και αφετέρου γιατί είναι πολύ δύσκολο να βρω κάτι στο διαδίκτυο να ακούσω από αυτούς. Όσο για το εμπόριο, ούτε συζήτηση, κάποια κομμάτια στα cd του Muzine και πολύ είναι.
Οι Limousine αποκρυσταλλώνουν τόσο επιτυχημένα τις επιρροές τους από Mercury Rev, Magnetic Filds και άλλους ψυχεδελικούς ως επί το πλείστον που κάνουν τον ήχο τους πολυποίκιλο, ταξιδιάρικο και περιπετειώδη. Δε ξέρεις τι θα ακούσεις στο επόμενο κομμάτι, πιάνα χτυπητά με μια ανήσυχη φωνή να βουτά μέσα στα όνειρα του μυαλού της, κιθαριστικές κορυφώσεις χωρίς υπερβολές, fuzz θόρυβο αλά Charlatans στα πιο πειραγμένα τους, ευχάριστες μελωδίες που δένουν γάντι με τους στίχους, πότε προβληματισμένοι, άλλοτε χαρούμενοι. Μα πάνω απ’όλα το συνολικό αποτέλεσμα αναδύει μια ψυχεδελική μαγεία, μια ονειροπόληση που ξεπερνά τις τεχνικές ικανότητες των μουσικών ή την μελωδική δεινότητα του συνθέτη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου