Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Η εκπομπή της Τετάρτης 27/05



School of Seven Bells – I am under no disguise
Ladytron – Ghost
Fujiya & Miyagi – Ankle Injuries
The Secret Machines – Alone, Jealous and Stoned
Sonic Youth – Theresa’s Sound World
PJ Harvey – Black Hearted Love
Meat Puppets – Sapphire
Meat Puppets – For Free
Bob Mould – I am sorry Baby but you can’t stand in my life anymore
Glen Hansard – Trying to pull myself away
R.E.M. – Don’t go back to Rockville
Stephen Malkmus – Real Emotional Trash
Ojos de Brujo – Nueva Vida
Calexico – Inspiracion
Menahan Street Band – Going the Distance
Monsier Minimal – Love Story
Raining Pleasure – Julie’s Birthday
Triffids – Personal Things
Felizol – Lemon Pie
Robert Wyatt – Foreign Accents
Yeah Yeah Yeahs – Skeletons
Arcade Fire – Lenin
Killers – Spaceman
Franz Ferdinand – What she came for
The Horrors – Three Decades
Black Lips – Oh, Katrina
The Callas – Fuck your God
Last Drive – Gone, gone, gone

Μπορείτε πάντα να ακούτε και ζωντανά κάθε Τετάρτη στις 18.00 στη συχνότητα του σταθμού, MYTHOS FM 90,6 ή απο το site http://www.mythosfm.gr/ .

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Κατεβάστε τα παλιά

Κατά καιρούς, κατεβάζω δίσκους του παρελθόντος που κατέχουν αξιοσέβαστη θέση στις λίστες με τα καλύτερα όλων των εποχών. Τους κρατάω στο σκληρό δίσκο για καιρό να σκουριάζουν χωρίς να έχουν λάβει κάποια προσοχή, ώσπου πέφτει το μάτι μου στην ισχνή γραμματοσειρά της λίστας προβολής και θυμάμαι οτι για κάποιο λόγο κατέβασα εκείνο το αλμπουμ. Ε και τώρα τελευταία, αυτοί οι δίσκοι είναι και οι καλύτεροι που ακούω. Ακόμα και σε mp3 μορφή, ακόμα και μέσα απο τα ηχείακια του λαπτοπ, ακόμα κι έτσι οι καλοί δίσκοι ακούγονται ακόμα καλοί. Έτσι έγινε με το Hounds of Love της Kate Bush μέσα στο οποίο υπάρχουν ουκ ολίγα μαγικά τρακς, όπως το Mother Stands For Comfort. Έτσι και με το Jubilee Twist των Hearthroabs που η προεναπομείνουσα αθωότητα και σεμνότητα δε μου επέτρεπε τόσο καιρό να κατεβάσω μερικά απο τα πρώτα indie tracks που άκουσα ποτέ. Η δε επιφύλαξή μου να ακούσω έτσι το Born Sandy Devotional των Triffids μου στερούσε τόσο καιρό τη φωνή αυτού του ανθρώπου που διαπερνά πολλά εσωτερικά τείχη αδιαφορίας που έχουν συσσωρευτεί για τις σημερινές φωνές του ροκ. Τη μεγαλύτερη πλάκα απο όλες την έπαθα πέρυσι τέτοια εποχή που μετά τους Vampire Weekend οδηγήθηκα στο Graceland του Paul Simon. Το βρήκα και το αγόρασα, όπως σχεδιάζω να κάνω με όλους τους παραπάνω δίσκους όταν...
Τελευταία περίπτωση κι αυτή των Meat Puppets αλλά και των δικών μας South of no North απο την οποία εμπνεύστηκα ένα πιο συναισθηματικό ποστ. Και το ταξίδι συνεχίζεται...

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Meat Puppets

Απο το mic.gr είχα την ευκαιρία να ακούσω ένα πολύ όμορφο και ταξιδιάρικο τραγούδι απο τον καινούριο δίσκο των παλαίμαχων της grunge σκηνής MEAT PUPPETS. Θυμήθηκα πόσο πολύ μου αρέσει η φωνή του τραγουδιστή τους και πόσο καιρό έχω να ακούσω κάτι καλό καινούργιο και ανεπιτήδευτο ροκ. Κατέβασα το No Joke του 1995 όταν η διεθνής αναγνώριση του γκρουπ ήταν υψηλά λόγω των διασκευών του Kurt Cobain σε τραγούδια τους, όπως το Lake of Fire και το Plateau. Δεν γνωρίζω αν είναι απο τους καλύτερους, που σύμφωνα με τα reviews μάλλον είναι, απλά με ταξιδεύει σε εφηβικά όνειρα με τις ψυχεδελικές του κιθάρες και φωνές. Μουσική που τα μέσα δεν προωθούσαν ούτε πριν τους Nirvana ούτε τώρα, χρόνια μετά την παρακμή του grunge.
Το No Joke δεν είναι η δισκάρα που δεν ανακάλυψες έγκαιρα αλλά περιέχει μερικά υπέροχα κομμάτια και συμβολίζει για όσους είναι γύρω στα 30 εποχές που η ροκ δισκογραφία είχε ακόμα κάποιο ενδιαφέρον, πριν το nu metal, η επέκταση του Pop fashion και η διανοουμενίστικη electronica απομυθοποιήσουν και αποκαθηλώσουν τη ροκ μουσική και το attitude που αυτή κουβαλούσε εως τότε.

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Σκόρπια της ώρας

"Κλείσε επιτέλους τη μουσική", κλείσε τα μπ3, βγες στον ήλιο, οσφρύσου τον αέρα, απελευθερώσου, κλείσε και το ράδιοφωνο, θα τα προλάβεις τα καλά τραγούδια αργά η γρήγορα, πω πω και αυτά τα μπλογκ ότι να ναι, ο καθένας στη μοναξιά του η στη μηναρισιά του και όποιος πέσει. Και η τηλεόραση, μου λείπει, τι ωραία εποχή η μοντέρνα όπου 'όλοι είχαμε την εμπειρία των κοινών ηρώων..". Η κοινωνία απο την άλλη είναι τελείως εκτός απο μένα, όποτε θέλω γίνομαι κοινωνικός χωρίς προκαταλήψεις και μπορώ να πέσω και θύμα εκμετάλευσης και να κάνω και μούγκα. Τελικά, τώρα που μεγαλώνω και αναλαμβάνω όλο και περισσότερες ευθύνες βλέπω οτι η μόνη ευθύνη που υπερσκελίζει όλες τις υπόλοιπες είναι η διαφύλαξη του κοινού μας ψέμματος, αυτού που κληρονομούμε απο την ιστορία, την κοινωνία, την οικογένεια, τη θρησκεία, την πολιτική, το κράτος. Και οι φίλοι που σώζουν, χαμένοι κι αυτοί στο πουθενά. Πρέπει να ψάξω σε άλλα σημεία αυτού του πλανήτη για να τους βρω, να θυμηθούμε αναμνήσεις απο όνειρα που μάλλον δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Αυτό το μέρος σας λέω εκπέμπει αρνητική ενέργεια, αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν το θάνατό τους (καλά το λένε οι Last Drive στο Art Uber Alles), και η πολιτεία είναι ακυβέρνητη και οδεύει στη χρεοκωπία και την ανηθικότητα. Ζήτω οι Βριλ και προσοχή στα Νέφελιμ!
Α, η στεναχώρια μου απο την ακύρωση των Ντιμπές είναι απερίγραπτη. Έπεσα άρρωστος μετά απο αυτό και μόλις σήμερα ξεθαρεύω λιγάκι. Περιμένοντας τους Last Drive και τα 60 που θα πάρουμε πίσω να δούμε που θα τα επενδύσουμε. Live kai pali Live. Βαρε΄θηκα τα μπ3 και το λαπτοπ. Ακόμα και το live των πολιτιστικών ομάδων του Πανεπιστημίου στο θεατράκι της εστίας, ακόμα και αυτός ο θόρυβος αξίζει. Κόσμος δίπλα, πρόσωπα με αγωνία, κοινοί ήρωες, καλοί και κακοί, άσχημοι και ωραίοι. Α ρε και να βγαινε ο Gaham...

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Γιατί τόσος θυμός για την ακύρωση της συναυλίας των DEPECHE MODE;

Η ασθένεια του Gaham, αν όντως είναι υπαρκτή, είναι απόλυτα σεβαστή και ας ευχηθούμε να επανέλθει πάλι στα ίσα του. Αυτό που πραγματικά μας απασχολεί, αλλά ανακατεύεται με πολλές ατέλειες της χθεσινής διοργάνωσης και γίνεται υπερβολικός θυμός, είναι η ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΩΝ ΠΟΥ ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΤΟΙΜΟ ΕΝΑ ΠΛΑΝΟ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΜΕ ΣΑΦΕΙΣ ΟΡΟΥΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ (και εδώ το θεσμικό πλαίσιο πρέπει να αλλάξει) ΜΑΣ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΥΠΑΡΚΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΗΜΕΡΑ. Αυτό λοιπόν, με το που το ακούει κανείς αρχίζει αμέσως να υποψιάζεται οτι κάποιοι πάνε να καλύψουν το πραγματικό αποτέλεσμα που γεννά το γεγονός της ακύρωσης, τη χρηματική αποζημίωση με καθαρούς όρους. Νομίζω οτι το κοινό έχει αποδείξει οτι είναι πολιτισμένο, ας το αποδείξουν και οι διοργανωτές αλλά και οι νομοθέτες μιας και μιλάμε για μια (αν τελικά δεν υπάρξει χρηματική αποζημίωση δλδ επιστροφή χρημάτων) αποτυχία της αγοράς με συνέπειες στον καταναλωτή.
Ας ελπίσουμε οτι η πρόβλεψη για εξαργύρωση των εισιτηρίων σε περίπτωση ακύρωσης της συναυλίας θα εκτελεστεί ΕΞ''ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ και όχι μειωμένη κατά το αντίστοιχο αντίτιμο της εμφάνισης των 2 support group.
Η εμπειρία μου απο την "απόσυρση" των White Stripes και την αποζημίωση σε είδος (πάτε Kaiser Chiefs με μειωμένο εισητήριο) με καθυστέρηση 1,5 χρόνου, δε με αφήνει αισιόδοξο.
Να συμπληρώσω οτι οι ατέλειες της χθεσινής βραδιάς περιλαμβάνουν 1)το απίστευτο στριμωξίδι προς την έξοδο με κλειστές τις μπάρες και με ένα κοινό καθόλα πολιτισμένο που ασκήθηκε στην υπερπήδηση εμποδίων, 2) το παρκάρισμα αυτοκινήτων μπροστά απο την είσοδο που σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιος ο λόγος παρουσίας της αστυνομίας 3) το κλείσιμο των φωτών που δυσχέρυνε την κίνηση του κόσμου και των αυτοκινήτων 4) την συνέχιση της προπώλησης εισιτηρίων ακόμα και μετά τις 9.00

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Λίγα λόγια για το Velvet Bus 2

Tο Velvet Bus ήρθε, τα έσπασε για άλλη μια φορά και απήλθε για να κλείσει την αυλαία του στις υπόλοιπες πόλεις που πια ήδη έχει επισκεφτεί.
Ώρα 10.30 και με βαριά διάθεση λέω να πάω ή να μη πάω, αφού το θέλω τόσο να πάω γιατί να επιτρέψω στη βαριά μου διάθεση να με παραπλανήσει. Τελικά κατεβαίνω στο κέντρο και βρίσκω την 15-μελή παρέα μου σε μεζεδοπωλείο. Συνέρχομαι λιγάκι και με τα πολλά λόγια των άλλων αρχίζω να χαμογελάω. Λοιπόν, πάμε τους λέω, κανείς μέσα, μόνο 2 θα έρθουν πιο μετά. Καλά, κατά τις 11.30 την κάνω και με το που μπαίνω στο steps, φτου, οι Berlin Brides κλείνουν το set τους. Η τραγουδίστρια κάπου έχει σκαρφαλώσει και θριαμβευτικά με κάνει να πω, «θα κάτσω εδώ και δε θα πάω πουθενά μέχρι να ξαναγεμίσω ενέργεια». Δυστυχώς, ακολουθούν οι επίσης «τα σπάμε όλα» Exposed by Observers, electro punk freaks από τους λίγους around. Το δυστυχώς πάει στο ότι ήμουν ακόμα κρύος, τέρμα πίσω, μόνο με ένα σφηνάκι Pampero κερασμένο στο στομάχι. Αυτά τα πράγματα είναι για τις τελευταίες ώρες παιδιά… Τα μπιτάτα μέρη των Exposed είναι πολύ δυνατά και σε σημεία thrash metal των καιρών μας. Λιώσαν τα αυτιά μας λιγάκι αλλά χαλάλι, τα παιδιά τα έδωσαν όλα.
Εκείνο που μου άρεσε την Πέμπτη όπως και πέρσι στην ίδια περίσταση είναι ότι πλανιέται στην ατμόσφαιρα μια ενέργεια που φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Νομίζω ότι το Pampero που οι δεσποινίδες επέμειναν να με κερνάνε (έτσι έτσι) έπαιξε και το ρόλο του. Τέσπα, οι Le Page που συνέχισαν το γκιγκ έχουν αρκετους φίλου/ες και ανέβηκαν με μπάντα και όχι οι δύο τραγουδιστές τους μόνο όπως την πρώτη φορά που τους είχα δει στο bios. Η μπάντα προσέδωσε περισσότερη ζωντάνια στα τραγούδια τους αλλά για να πω την αλήθεια τα τελευταία πάσχουν από συνθετική και εκτελεστική μετριότητα, δλδ από έλλειψη μουσικότητας. Βέβαια, το τελευταίο πράγμα που ήθελα να ακούσω την Πέμπτη ήταν υψηλού επιπέδου καλλιτεχνίες, γι’αυτό γκρούβαρα κι εγώ στη διασκευή του I am the Believer. Θα ήταν καλύτερα να παίξουν πρώτοι για να μην ρίξουν την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα του Velvet Bus αλλά Ok δεν την έριξαν.
Πηγαίνω πιο μπροστά που φαίνεται να γίνεται μπούγιο και με την παρουσία κατάλληλης παρέας και με τις καινούργιες μουσικές των Franz Ferdinand στα ηχεία τα σπάω . Δισκάρα ρε παιδί μου! Οι Callas έπαιξαν όπως ξέρουν και μας δόνησαν για άλλη μια φορά. Αυτό που κάνει αυτό το γκρουπ δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει. Πίσω από τη λιτότητα του ήχου κρύβονται αναμνήσεις, μύθοι, φαντασιώσεις και παραστάσεις μιας εποχής που δεν πεθαίνει ποτέ, της εποχής που το rock ‘n roll βασίλεψε στη φαντασία των νέων. Άντε και του χρόνου παιδιά!
Ά, τα βιντεάκια έρχονται.

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Ζήτω το Velvet Bus!!!

Αυτή την στιγμή βλέπω το dvd του Velvet Bus που προμηθεύτηκα χτες στο Steps όπου διεξήχθη το 2ο επεισόδιο της σειράς. Δεν μπορώ να κρατήσω τον ενθουσιασμό και την ευφορία που νιώθω γιατί ήμουν και φέτος εκεί και για λίγα λεπτά ένιωσα πάλι τη δόνηση την περσινή. To Velvet Bus με κάνει να χαίρομαι που είμαι ένα πολύ μικρό μέρος του, να ζηλεύω που εγώ δεν έχω φτιάξει μια μπάντα για να κατακτήσω τον προσωπικό μου(και κοινό όπως αποδεικνύεται) μύθο, να επιθυμώ να μιλήσω σε άλλους ανθρώπους, να ντρέπομαι για τον στενόμυαλο, σοβαροφανή και υποκριτή εαυτό που κρύβω μέσα μου, να αποδέχομαι τις ελλείψεις μου και απο όοοοοοοοολα αυτά να ξανακάνω όνειρα. Παιδιά, δεν είναι τόσο λίγος ο κόσμος που νοιάζεται γι'αυτό που κάνετε. Ζήτω το Velvet Bus, ζήτω το rock 'n roll!

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Η εκπομπή της Τετάρτης 6 Μαίου



Τα νέα ποπ σινγκλάκια της άνοιξης, φανκ και τζαζ επιλογές του πρόσφατου παρόντος (;;;;) και μερικές χαμηλότονες αλλά λυτρωτικές μελωδίες. Ανάμεσα σε αυτά, λόγια για τον βασιλιά ήλιο, τα καινούργια περιοδικά, το διαδικτυακό download και τις συναυλίες των ημερών.

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Το σπίτι στην εξοχή

Ένας αλλιώτικος φυσικός κόσμος στα χτίσματα τα παλιά, όσοι κατοικούν μόνιμα μόνο επέκτειναν και αναδιαμόρφωσαν τις κατοικίες τους και θα φτιάξουν μελλοντικά οικογένειες. Μα τούτο το σπίτι θα είναι πάντα το ίδιο μέσα στις αναμνήσεις των αισθήσεων που αποπνέει από το παρελθόν. Ακόμα μετράμε τα χρόνια μιας και είμαστε νέοι και θυμόμαστε. Όμως ήδη υπάρχουν παλιές εποχές για εμάς. Εποχές που διαμόρφωσαν έναν ηθικό κόσμο γύρω από τις μυρωδιές και τις συνήθειες του φυσικού κόσμου, τον ήλιο στο βασίλεμα, τη θάλασσα το βράδυ, τα δέντρα ζωντανά από τότε και τα δρομάκια τα μυστηριώδη που τα καπαρώνει η πάροδος του χρόνου με τις φυλλωσιές της. Ήθος διδαχτήκαμε και στις εφηβικές μας νυχτερινές μας φαντασιώσεις και ονειρώξεις διασκέδασης στα τοπικά μπαράκια, εκείνα που έκλεισαν και ανήκουν σε άλλες μουσικές, αισθητικές και παρέες.
Μια ερημιά τώρα πλανιέται ακόμα και με νεαρούς γείτονες, ακόμα και με τα νεαρά δέντρα που μας εκδικούνται με την αργοπορία τους για την μελαγχολία του να συνειδητοποιούμε το πέρασμα του χρόνου. Η ερημιά του εαυτού στην εξωτερική της αντανάκλαση στη φύση. Ακόμα και τα πλαστικά αντικείμενα εντός του σπιτιού κουβαλούν τη μοναξιά τους, το βάρος του σκοτεινού χειμώνα, μόνα τους διαβρωμένα από το κρύο και ξεχασμένα παρά μόνο από τον ήχο της βροχής, το φύσημα του αέρα και την υπομονή για τον ερχομό του καλοκαιριού. Μοναξιά είναι να τα βλέπεις πασαλειμμένα με το χώμα του χειμώνα να αντέχουν, φωτογραφίες ακοίταχτες για μήνες, σεντόνια ξεχασμένα στα κρεβάτια να περιμένουν την υγρασία για χειμερία νάρκη, το μαγιό όπως το έβγαλες και το πέταξες για τελευταία φορά τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Νέα στρωσίδια και ρούχα και εικόνες θα προστεθούν μα εσύ θα πηγαίνεις όλο και σπανιότερα σε αυτό το μέρος και θα θυμάσαι τον πατέρα σου να το φροντίζει χωρίς πολλά λόγια, αναμνήσεις και συναισθηματισμούς. Πριν αποδεχτείς την αλήθεια σε αυτή την έλλειψη, ρίχνεις τις λέξεις στο χαρτί σαν δίχτυ στο χρόνο και να θυμάσαι.