Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Το σπίτι στην εξοχή

Ένας αλλιώτικος φυσικός κόσμος στα χτίσματα τα παλιά, όσοι κατοικούν μόνιμα μόνο επέκτειναν και αναδιαμόρφωσαν τις κατοικίες τους και θα φτιάξουν μελλοντικά οικογένειες. Μα τούτο το σπίτι θα είναι πάντα το ίδιο μέσα στις αναμνήσεις των αισθήσεων που αποπνέει από το παρελθόν. Ακόμα μετράμε τα χρόνια μιας και είμαστε νέοι και θυμόμαστε. Όμως ήδη υπάρχουν παλιές εποχές για εμάς. Εποχές που διαμόρφωσαν έναν ηθικό κόσμο γύρω από τις μυρωδιές και τις συνήθειες του φυσικού κόσμου, τον ήλιο στο βασίλεμα, τη θάλασσα το βράδυ, τα δέντρα ζωντανά από τότε και τα δρομάκια τα μυστηριώδη που τα καπαρώνει η πάροδος του χρόνου με τις φυλλωσιές της. Ήθος διδαχτήκαμε και στις εφηβικές μας νυχτερινές μας φαντασιώσεις και ονειρώξεις διασκέδασης στα τοπικά μπαράκια, εκείνα που έκλεισαν και ανήκουν σε άλλες μουσικές, αισθητικές και παρέες.
Μια ερημιά τώρα πλανιέται ακόμα και με νεαρούς γείτονες, ακόμα και με τα νεαρά δέντρα που μας εκδικούνται με την αργοπορία τους για την μελαγχολία του να συνειδητοποιούμε το πέρασμα του χρόνου. Η ερημιά του εαυτού στην εξωτερική της αντανάκλαση στη φύση. Ακόμα και τα πλαστικά αντικείμενα εντός του σπιτιού κουβαλούν τη μοναξιά τους, το βάρος του σκοτεινού χειμώνα, μόνα τους διαβρωμένα από το κρύο και ξεχασμένα παρά μόνο από τον ήχο της βροχής, το φύσημα του αέρα και την υπομονή για τον ερχομό του καλοκαιριού. Μοναξιά είναι να τα βλέπεις πασαλειμμένα με το χώμα του χειμώνα να αντέχουν, φωτογραφίες ακοίταχτες για μήνες, σεντόνια ξεχασμένα στα κρεβάτια να περιμένουν την υγρασία για χειμερία νάρκη, το μαγιό όπως το έβγαλες και το πέταξες για τελευταία φορά τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Νέα στρωσίδια και ρούχα και εικόνες θα προστεθούν μα εσύ θα πηγαίνεις όλο και σπανιότερα σε αυτό το μέρος και θα θυμάσαι τον πατέρα σου να το φροντίζει χωρίς πολλά λόγια, αναμνήσεις και συναισθηματισμούς. Πριν αποδεχτείς την αλήθεια σε αυτή την έλλειψη, ρίχνεις τις λέξεις στο χαρτί σαν δίχτυ στο χρόνο και να θυμάσαι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου