Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #1


Άλλη μια μουσική χρονιά πλησιάζει προς το τέλος της. Μια χρονιά αρκετά διαφορετική από τις προηγούμενες που συμμετείχα στην blogovision. Είναι η πρώτη χρονιά που δεν μπήκα καν στη διαδικασία να μάθω για το ποιες κυκλοφορίες έβγαιναν όλη τη χρονιά. Δεν επηρεάστηκα από καμία πηγή που δεν εμπιστεύομαι απόλυτα απλά και μόνο για να νιώσω ότι είμαι μέσα στη φάση. Ήταν η πρώτη χρονιά από τότε που κάνω ραδιόφωνο που έμεινα χωρίς ραδιόφωνο για το μεγαλύτερο μέρος της (και συνεχίζεται). Όσο να ναι στο σταθμό που παίζεις ακούς και τους άλλους που δεν παίζουν τα ίδια με σένα αλλά αρέσουν στον περισσότερο κόσμο και παρασύρεσαι και λες γαμάτα. Από την άλλη για πρώτη φορά χάθηκε η επιτυχία, η εμπορικότητα, εκείνο που θα ξεχωρίσει από το χάος και το σωρό των κυκλοφοριών. Με λίγα λόγια, έμεινα χωρίς πηγές, χωρίς διαμεσολαβητές καλής μουσικής. Ευτυχώς για λίγο. Διότι η επανανακάληψη ενός από τους ραδιοφωνικούς ήρωες των φοιτητικών μου χρόνων με έσωσε. Αυτός και ένα μουσικό site κάποιων φίλων συγχωριανών έγιναν οι πηγές μου και δεν έψαξα παραπέρα. Φέτος μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα κομματάρες και βρήκα διέξοδο σε μουσικές και δίσκους που δε θα γνώριζα αν δεν ήμουν συντονισμένος με αυτές τις πηγές. Έγινα μεν πιο indie αλλά νιώθω σα να βρήκα φλέβα χρυσού μετά από αρκετά χρόνια.
Όσον αφορά την blogovision είναι η πρώτη φορά που ενώ επισκέφτηκα αρκετά blog δεν άκουσα τόσες πολλές μουσικές όσο τις άλλες φορές. Ο λόγος είναι επειδή θέλησα να ακούω πολλές φορές τους δίσκους που επέλεξα κάθε μέρα την ώρα που έβρισκα το χρόνο για να ποστάρω. Με αυτό τον τρόπο έχασα πολλές ενδιαφέρουσες μουσικές αλλά σύσφιξα τις σχέσεις μου με τις μουσικές που ήδη γνώριζα. Μέσα από αυτό συνειδητοποίησα ακόμα περισσότερο ότι καλοί δίσκοι πάντα βγαίνουν και ότι επαφίεται στον καθένα να δώσει τον απαραίτητο χρόνο και προσοχή σε έναν δίσκο που ακούει (θυμάμαι άλλες μπλογκοβίζιον που έκανα βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ ότι δεν βγήκε η γαμάτη μουσική ή οι καθοριστικοί δίσκοι και ντρέπομαι τώρα). Επειδή ο χρόνος όμως είναι λίγος αυτό δεν μπορεί να γίνει με πολλούς δίσκους. Έτσι  συνειδητά ή όχι επέλεξα τι θα ακούσω και ήδη πριν το ακούσω προσεκτικά είχαν διαμορφωθεί μέσα μου δεσμοί μαζί του.
Τελειώνοντας για φέτος θα ήθελα να δώσω μια θέση στην εικοσάδα στους The Chills, τους Tame Impala και τον Jim O'Rourke. τους δίσκους των οποίων ακούω αυτές τις μέρες και με εντυπωσιάζουν. Το κυνήγι των δίσκων λόγω της blogovision είναι ψυχαναγκαστικό αλλά και ευχάριστο αν ξέρεις πως να το παίξεις. Φέτος νομίζω το έπαιξα καλύτερα από ποτέ και με όλη μου την ψυχή. Όμως, αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται για πάντα. Γιορτές ξεκινάνε, γυναίκες κοιμούνται δίπλα μας και θέλουν λίγη προσοχή, πάρτυ έρχονται (δυστυχώς όχι της μπλογκοβίζιον για μένα που μένω μακριά..) Άνοιγμα προς τα έξω λοιπόν!

Α, ξέχασα, νούμερο 1 για φέτος το δισκάκι των Low με τίτλο Ones and Sixes. Σας τα έχω ήδη πει εδώ όπότε... Καλές γιορτές μπλογκοβιζιονάριοι!

NO. 1 LOW - ONES AND SIXES
NO. 2 CAVE CHILDREN - MAYBELAND
NO. 3 SERPENT POWER - SERPENT POWER
NO. 4 WHERESWILDER - YEARLING
NO. 5 THE LOVELY EGGS - THIS IS OUR NOWHERE
NO. 6 ALABAMA SHAKES - SOUND AND COLOUR
NO. 7 UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA - MULTI LOVE
NO. 8 NOVELLA - LAND
NO. 9 COURTNEY BARNETT - SOMETIMES I SIT AND THINK ....
ΝΟ. 10 JACCO GARDNER - HYPNOPHOBIA
NO. 11 WILCO - STAR WARS
ΝΟ. 12 SUNDOWNERS - SUNDOWNERS
NO. 13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER
ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - DEPRESSION CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER - HAVE YOU IN MY WILDERNESS
NO. 18 SUFJAN STEVENS - CARRIE AND LOWELL
NO. 19 JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS - T.H.S.

Ruby's #2 CAVE CHILDREN - QUASILAND


Μαζί με τους Whereswilder και τους Social End Products σηματοδοτούν την δυναμική είσοδο των νεοψυχεδελικών γκρουπ στο ελληνικό γίγνεσθαι. To Maybeland ακούγεται όπως καταναλώνεις μια πολύχρωμη καραμέλα με πολλές γεύσεις. Κάθε τραγούδι έχει τη δική του γεύση, άλλο πιο ποπ, άλλο πιο dreamy, άλλο πιο ροκ. Όλος ο δίσκος όμως διακατέχεται από μια φιλοδοξία και μια φρεσκάδα που δε συναντάς από πολλές μπάντες που αναβιώνουν παλαιότερες μουσικές. Τίποτα ανούσιο δεν υπάρχει εδώ, ούτε ένα μέτριο τραγούδι, αντιθέτως τουλάχιστον πέντε δυναμίτες (Μaybeland, I See Death, Pillow Fingers, Antigone, Pelorian), δύο αστρόσκονες (Ovatron, Vixen Tapes), ένα σκεϊταρίστικο πανκάκι (Metaphor) και άλλα ωραία και όμορφα. Μουσική του χθες με τέτοια φρεσκάδα και δυναμική που μόνο στο χθες δεν ανήκει.

NO. 3 SERPENT POWER - SERPENT POWER
NO. 4 WHERESWILDER - YEARLING
NO. 5 THE LOVELY EGGS - THIS IS OUR NOWHERE
NO. 6 ALABAMA SHAKES - SOUND AND COLOUR
NO. 7 UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA - MULTI LOVE
NO. 8 NOVELLA - LAND
NO. 9 COURTNEY BARNETT - SOMETIMES I SIT AND THINK ....
ΝΟ. 10 JACCO GARDNER - HYPNOPHOBIA
NO. 11 WILCO - STAR WARS
ΝΟ. 12 SUNDOWNERS - SUNDOWNERS
NO. 13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER
ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER - HAVE YOU IN MY WILDERNESS
NO. 18 SUFJAN STEVENS - CARRIE AND LOWELL
NO. 19 JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS - T.H.S.

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #3 SERPENT POWER - SERPENT POWER


Έγραφα πριν ένα μήνα περίπου:

Οι Serpent Power είναι ένα νέο γκρουπ που γεννήθηκε μετά από την σύμπραξή δύο μουσικών που έγιναν γνωστοί από τις μπάντες στις οποίες συμμετείχαν και με τις οποίες έκαναν μεγάλη επιτυχία στο βρετανικό νησί την τελευταία δεκαετία και βάλε. Ο λόγος γίνεται για τον Ian Skelley, τον έναν αδερφό ιθύνων νου των The Coral (ο άλλος είναι ο James Skelley),και τον Paul Molloy, βασικό μέλος των The Zutons. Οι δύο μουσικοί βρήκαν πολλά κοινά και αποφάσισαν να πορευτούν μαζί για το καλό το δικό τους αλλά από ότι φαίνεται και για το δικό μας.
Έτσι λοιπόν φέτος κυκλοφορεί το ομώνυμο ντεμπούτο τους από τη νεοσύστατη εταιρεία Skeleton Key Records, πίσω από την οποία κρύβονται τα δύο αδέρφια Skelley που αποφάσισαν να κυκλοφορούν όποια μουσική τους αρέσει χωρίς κανένα ταμπού, όπως οι ίδιοι λένε στο site της εταιρείας. Μερικά από τα ονόματα που εμφανίζονται τον τελευταίο χρόνο είναι αυτά των James Skelley and the Intenders, Neville Skelley (κάποιος συγγενής ίσως;), Ian Skelley (ως σόλο), The Sundowners, καθώς και ο τελευταίος δίσκος των The Coral με τίτλο The Curse Of Coral (πρόκειται για παλαιότερα ηχογραφημένα τραγούδια που κυκλοφόρησαν πέρυσι).

Όλα αυτά δίνουν έξτρα ενδιαφέρον στην απόπειρα ακρόασης του Serpent Power, ο ήχος του οποίου δε διαφέρει και πολύ από αυτόν που έχουμε γνωρίσει και αγαπήσει στους δίσκους των The Coral. Βρετανική ποπ της δεκαετίας του 60 και του 70, με μία κλίση προς την ψυχεδελική εκδοχή της, όταν γνώριζε μεγάλες στιγμές με την βρετανική διείσδυση στις ΗΠΑ. Τα διπλά μελωδικά φωνητικά από τους Skelley και Molloy είναι το χαρακτηριστικότερο στοιχείο όλων σχεδόν των κομματιών. Μελωδίες που οι δημιουργοί τους τις έχουν στο τσεπάκι τους και παραπέμπουν απευθείας στο White Album, το Disraeli Gears, το Piper at the Gates of Dawn και ο κατάλογος συνεχίζεται. Όλες περασμένες από το μοναδικό ψυχεδελικό χρώμα των έμπειρων μουσικών, που πότε έχει ανατολίτικες και άλλοτε απόκρυφες ακόμα και horror αποχρώσεις, πάντα όμως με μια λεπτή (και τόσο βρετανική) αίσθηση του χιούμορ.

Πάρε παραδείγματος χάριν τα βιντεοκλίπ που έχουν γυριστεί για τρία τραγούδια του δίσκου, τα Last Ape in Space, Vampire For Your Love και Lucifer's Dream Box. Στα δύο πρώτα φανταστικά πλάσματα παρελαύνουν σε διαστημικό φόντο με τα μέλη της μπάντας, κωμικές καρικατούρες, να πραγματοποιούν περάσματα σαν κοσμικοί ταξιδευτές του σύμπαντος. Στο τρίτο, ένα κάρο απόκρυφα κλισέ, σταυροί, βρικόλακες, τάφοι, western μετωπικά χτυπήματα και άλλα, ανασύρονται για να παρουσιάσουν σε b-movie την μεγάλη αναμέτρηση μεταξύ των πρωταγωνιστών Skelley και Molloy.
Όσον αφορά τα τραγούδια αυτά καθαυτά, το Serpent Power είναι πλουσιότατο. Άμεσες jangle pop καταθέσεις για να τις αλείψεις πάνω στο πρωινό σου βούτυρο (Candyman, Killer Cherry Pie, Life is A Ball), ), up tempo ψυχεδελοπόπ για να χορέψεις πριν την απογευματινή ή βραδινή σου έξοδο (Last Ape In Space, Vampire of Your Love, Serpent Power), αφοπλιστικές μπαλάντες βγαλμένες από μεγάλες πένες (Dr. Lovecraft's Asylum, The Siren) και για το τέλος η συγκλονιστικότερη στιγμή του δίσκου (και για τον γράφοντα ίσως ολόκληρης της μουσικής χρονιάς), το Lucifer's Dream Box, ένα κομμάτι που αν βρισκόταν σε δίσκο των Cream 45 χρόνια νωρίτερα, σήμερα θα θεωρούταν κλασικό.

Συμπερασματικά, στο ντεμπούτο των Serpent Power δε θα συναντήσεις φαζαριστές κιθάρες αλά Ty Segall, ούτε υπνωτικές επαναλαμβανόμενες μελωδίες αλά Black Angels. Η ψυχεδέλεια που υπηρετούν οι S.P. είναι εκείνη που εξυμνήθηκε από την χρυσή εποχή της βρετανικής ποπ των 60s και που κάθε τόσο ένα νέο γκρουπ αποφασίζει να φέρει στο προσκήνιο. Όταν αυτό μάλιστα κουβαλάει το βάρος των μουσικών που αναμιγνύονται στο εγχείρημα Serpent Power, τότε μπορούμε να μιλάμε για ένα δίσκο με διαχρονική αξία.

Υ.Γ. Δύο μέρες αφότου γράφτηκε το παραπάνω κείμενο, λαμβάνω newsletter στο inbox μου που με ενημερώνει ότι τον προσεχή Μάρτιο οι The Coral κυκλοφορούν το νέο τους δίσκο. Προσκυνάω... "

Από τότε δεν μετάνιωσα καθόλου, αντιθέτως κόλλησα περισσότερο με αυτό τον δίσκο. Και καλύτερο τραγούδι της χρονιάς για τον Ρούμπυ είναι το...

NO. 4 WHERESWILDER - YEARLING
NO. 5 THE LOVELY EGGS - THIS IS OUR NOWHERE
NO. 6 ALABAMA SHAKES - SOUND AND COLOUR
NO. 7 UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA - MULTI LOVE
NO. 8 NOVELLA - LAND
NO. 9 COURTNEY BARNETT - SOMETIMES I SIT AND THINK ....
ΝΟ. 10 JACCO GARDNER - HYPNOPHOBIA
NO. 11 WILCO - STAR WARS
ΝΟ. 12 SUNDOWNERS - SUNDOWNERS
NO. 13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER
ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER - HAVE YOU IN MY WILDERNESS
NO. 18 SUFJAN STEVENS - CARRIE AND LOWELL
NO. 19 JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS - T.H.S.

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #4 WHERESWILDER - YEARLING



Πρέπει να ήταν μέσα Οκτώβρη όπου το κυνήγι για την συμπλήρωση της 20άδας είχε αρχίσει να ανάβει, όταν ενώ κοίταζα κάτι στον ιστό ταυτόχρονα είχα ξεχάσει το you tube ανοιχτό. Τελειώνει το τραγούδι που άκουγα και μπαίνει ένα πιασάρικο σκληρό (αλλά όχι πολύ σκληρό, ξέρετε τώρα) ριφάκι, και λέω αυτό αποκλείεται να είναι το ίδιο συγκρότημα που άκουγα προηγουμένως. Το αφήνω κανά λεπτό να παίξει και μέχρι να κοιτάξω τη σελίδα με έχει συνεπάρει. Και κοιτάζω και λέω μα βέβαια οι Whereswilder, έχω ακούσει κολακευτικά σχόλια γι'αυτούς. Για να μην πολυλογώ αφήνω το Yearling να παίξει ολόκληρο έχοντας μπει στα βαθιά μεσάνυχτα και από τότε δε διαμαρτυρήθηκα πολλές φορές που ο ύπνος μου διαταράχθηκε. Καθώς αν είναι να ακούς έναν τέτοιο δίσκο ας είναι και στις 1 το βράδυ.
Οι Whereswilder μου αρέσουν γιατί παίζουν neo-psych που συνδυάζει στοιχεία από 90s indie και stoner rock. Πόσο πιο αγαπημένο δηλαδή γίνεται; Με μια κουβέντα είναι σαν να ακούς την τέλεια σύμπραξη των Doves, Kyuss και Beatles της εποχής Revolver. Το έχουν αποκαλύψει και οι ίδιοι εξάλλου ότι μια ομαδική ακρόαση του Revolver τους έβαλε στο στούντιο (που μοιράζονται με τους Planet of Zeus!!!) για να γράψουν το δίσκο.
Από εκεί και πέρα, το Yearling μέχρι τη μέση της διάρκειάς του είναι ακαταμάχητο. Το εναρκτήριο Something About Her και τα επόμενα Captain Panic και Snow είναι σύγχρονα psych διαμάντια που άνετα θα ζήλευαν ο Ty Segall και οι Tame Impala (για να μην πω οι Lennon-McCartney). Τα In my Head και Panic κινούνται σε πιο indie αισθητική, ρυθμικά, ατμοσφαιρικά, καλειδοσκοπικά ηχοτοπία που θυμίζουν από Charlatans μέχρι Foo Fighters και Brian Jonestown Massacre. Από τη μέση και μετά ο δίσκος δεν έχει τις μεγάλες κομματάρες αλλά αποτελεί μια συνεκτική και ολοκληρωμένη πρόταση για το πως παίζεται το psych rock σήμερα, δηλαδή εμπλουτισμένο με όλα τα ωραία που μας έχει προσφέρει η πρόσφατη ροκ ιστορία και ιδιαίτερα εκείνη της δεκαετίας του 90.




NO. 5 THE LOVELY EGGS - THIS IS OUR NOWHERE
NO. 6 ALABAMA SHAKES - SOUND AND COLOUR
NO. 7 UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA - MULTI LOVE
NO. 8 NOVELLA - LAND
NO. 9 COURTNEY BARNETT - SOMETIMES I SIT AND THINK ....
ΝΟ. 10 JACCO GARDNER - HYPNOPHOBIA
NO. 11 WILCO - STAR WARS
ΝΟ. 12 SUNDOWNERS - SUNDOWNERS
NO. 13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER
ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER - HAVE YOU IN MY WILDERNESS
NO. 18 SUFJAN STEVENS - CARRIE AND LOWELL
NO. 19 JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS - T.H.S.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #5 THE LOVELY EGGS - THIS IS OUR NOWHERE


Οι The Lovely Eggs δοξάζουν το rock 'n roll. Με μια κιθάρα και ένα ντραμς παίζουν underground indie-punk-pop ύμνους. Το This is Nowhere είναι ο τέταρτος δίσκος τους ενώ έχουν κυκλοφορήσει κάμποσα σιγκλάκια, δύο eps, μια κασέτα και έχουν συμμετάσχει σε αρκετές συλλογές.
Το duo των Holly Ross (κιθάρα, φωνή) και David Blackwell (τύμπανα) που μάλιστα είναι και παντρεμένο ζευγάρι, παραδίδει μαθήματα διασκεδαστικού indie rock. Αν σας έχουν λείψει οι Breeders, οι Hole και οι Veruca Salt ή αν έχετε ξεχάσει τα νιάτα σας η ακρόαση του δίσκου αυτού επιβάλλεται. Επειδή δεν είμαστε στο 1994 βέβαια οι Lovely Eggs είναι γενικώς άγνωστοι (και από ότι βλέπω στην blogovision παντελώς άφαντοι) και τα μεγάλα sites και περιοδικά δεν γράφουν τίποτα γι'αυτούς. Κάτι που δε νομίζω ότι τους χαλάει γιατί το ζευγάρι έχει συνειδητά επιλέξει τον ανεξάρτητο δρόμο όσον αφορά την παραγωγή και προώθηση των δίσκων του.


Παρόλα αυτά τα τραγούδια τους είναι θορυβώδη ποπ διαμαντάκια, μελιστάλαχτα, μελωδικά, ζόρικα, σέξι, ανεπιτήδευτα. Που σημαίνει ότι οι The Lovely Eggs τα χώνουν κανονικά και το εννοούν. Στα 31 λεπτά αυτού του δίσκου χτυπιέσαι και χαίρεσαι που ο ήχος αυτός ζει και βασιλεύει, έστω και μόνο στα underground σαλόνια. Το Magic Onion είναι το πρώτο single και είναι από τα αγαπημένα tracks της χρονιάς. Σε έναν δικαιότερο κόσμο θα έκανε παρέα στο Cannonball και το Pedestrian At Best στα rock dancefloors (υπάρχουν τέτοια ακόμα πουθενά;) To Goofin' Around (in Lancashire) είναι το δεύτερο single και θυμίζει Yo La Tengo στις πιο γκαζομένες στιγμές τους. Από κει και πέρα όλα τα τραγούδια είναι κολλητικά και το άλμπουμ παίζει στο repeat για τέταρτη φορά μέχρι να τελειώσουν αυτές οι γραμμές. Ρίξτε μια ματιά και στο site της μπάντας, είναι διασκεδαστικότατο, ειδικά τα t-shirts είναι νοστιμούτσικα.




NO. 6 ALABAMA SHAKES - SOUND AND COLOUR
NO. 7 UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA - MULTI LOVE
NO. 8 NOVELLA - LAND
NO. 9 COURTNEY BARNETT - SOMETIMES I SIT AND THINK ....
ΝΟ. 10 JACCO GARDNER - HYPNOPHOBIA
NO. 11 WILCO - STAR WARS
ΝΟ. 12 SUNDOWNERS - SUNDOWNERS
NO. 13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER
ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER - HAVE YOU IN MY WILDERNESS
NO. 18 SUFJAN STEVENS - CARRIE AND LOWELL
NO. 19 JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS - T.H.S.

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #6 ALABAMA SHAKES - SOUND AND COLOR


NO. 7 UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA - MULTI LOVE
NO. 8 NOVELLA - LAND
NO. 9 COURTNEY BARNETT - SOMETIMES I SIT AND THINK ....
ΝΟ. 10 JACCO GARDNER - HYPNOPHOBIA
NO. 11 WILCO - STAR WARS
ΝΟ. 12 SUNDOWNERS - SUNDOWNERS
NO. 13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER
ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER - HAVE YOU IN MY WILDERNESS
NO. 18 SUFJAN STEVENS - CARRIE AND LOWELL
NO. 19 JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS - T.H.S.

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #7 UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA - MULTI LOVE



Μέχρι να γράψω αυτό το κείμενο δεν είχα υπόψη ούτε τον τίτλο του 3ου άλμπουμ των UMO, ούτε τους τίτλους των τραγουδιών, ούτε το εξώφυλλο του δίσκου. Επίσης δεν έχω δει καμία φωτογραφία τους, βίντεο κλιπ ή ζωντανή εμφάνισή τους. Και βέβαια δεν ξέρω τίποτα για τα μέλη τους, ούτε ονόματα, ούτε χώρα προέλευσης, ούτε άλλες μπάντες, ούτε...Ότι ήξερα για τους UMO το έμαθα από την παρουσίαση του gone4sure στο δεύτερο άλμπουμ τους και φυσικά από τότε το έχω ξεχάσει.
Το Multi-love το βάζω απλά να παίξει από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς παύση. Όπως και το II, όπως κάνω αυτή την ώρα και με το ντεμπούτο τους που δεν έχω ακούσει ποτέ αλλά είναι εξίσου απολαυστικό όσο τα επόμενα. Αυτός είναι και ο λόγος που φιγουράρει σε τόσο υψηλή θέση ένας δίσκος που δεν έχει μεν τις συγκλονιστικές στιγμές του II αλλά που είναι πιο ομοιογενής, πιο χορευτικός αλλά και πιο τρελός.
Aν θέλουμε να περιγράψουμε τον ήχο των UMO θα χάσουμε οποιαδήποτε αξιοπιστία έχουμε ως μουσικογραφιάδες. Παρόλα αυτά ας προσπαθήσουμε γιατί δεν είμαστε και τίποτα σοβαροί μουσικογραφιάδες (διαβάζω στη Wikipedia ότι παίζουν psychedelic pop rock, R&B, garage rock, Lo-fi music και γελάω). Τους συγκρίνουν με τους Mgmt αλλά εκείνοι έχουν κλειστά όλα τα high-fi στις κονσόλες τους. Μοιάζουν με τον Ariel Pink αλλά δεν ηχοτρομοκρατούν ούτε προκαλούν παρότι η ανορθοδοξία είναι βασική τους αρχή στον τρόπο σύνθεσης. Με τους Foxygen δεν μοιράζονται το χίπικο όραμα αυτών. Και σε αντίθεση με όλες τις ψυχεδελικές μπάντες των 60s, αυτοί στο Multi-love βάζουν μπιτάκι και μας χορεύουν.
Αυτός ο χορευτικός, εξωστρεφής ήχος χαρακτηρίζει το νέο άλμπουμ τους και το κάνει τόσο διαφορετικό από το II. Εν πρώτοις ακρόασης αυτό ξενίζει διότι οι κιθάρες είναι λιγότερες, ο ψυχεδελικός χαρακτήρας ασαφής και οι μελωδίες φαίνεται να υπηρετούν ένα πιο ελαφρύ αισθητικά προσανατολισμό (νταξει, λες και στους προηγούμενους δίσκους ήταν πιο βαρύς, τι σημαίνει τώρα και αυτό;). Σημαίνει ότι λείπουν τα ψυχεδελικά ροκ tracks και εμφανίζονται καθαρές οι funky και dance επιρροές. Μα είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο, ότι οι UMO μετά από πολλές ακροάσεις κατάφεραν να αλλάξουν τον τρόπο που ακούω τη μουσική τους και ανανεώνουν το ενδιαφέρον μου για τις μελλοντικές τους καταθέσεις.
Εκείνο που δε λείπει για άλλη μια φορά είναι η μοναδική ιδιοσυγκρασιακή τραγουδοποιΐα του τραγουδιστή τους (πως τον λένε είπαμε;). Ευαισθησία και πάθος δοσμένα με lo-fi συνταγή, σοφή επιλογή που σώζει από τον μελοδραματισμό. Δε λείπουν οι μελωδικότατες στιγμές ούτε οι νεοκυματικοί συνθιακοί συλλαβισμοί. Eν ολίγοις δε λείπει τίποτα, αντ'αυτού περισσεύουν η ευαισθησία (Multi-love, Necessary Evil), η τρέλα (Like Acid Rain), η υποχθόνια γκλαμουριά (Ur Life One Night), η αποθέωση του ρυθμού (Can't Keep Checking My Phone, Stage or Screen), η πιο εύστοχη χρήση του σαξόφωνου της χρονιάς μετά το Sea Calls Me Home της Julia Holter (Extreme Wealth and Casual Cruelty), η φάνκυ απλότητα (The World is Crowded) η αποδόμηση της έντεχνης προοδευτικότητας (Puzzles). Και άλλες πολλές ασκήσεις ύφους που είτε υπάρχουν πραγματικά είτε ο γράφον τις πλάθει βερμπαλιστικά, δεν παύουν να γεννούν εικόνες, αισθήσεις, φαντασιώσεις που μετατρέπουν σε απόλαυση την ακρόαση αυτού του δίσκου.

Υ.Γ. Μόλις είδα και φωτογραφία των UMO. Εντάξει, έτσι εξηγούνται όλα. Γκρουπάρα!





Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #8 NOVELLA - LAND

Διαβάζεις το όνομα της μπάντας και βλέπεις το εξώφυλλο. Τι μουσικό είδος να παίζουν άραγε; Εμένα το μυαλό μου πήγε στη διπλανή εικόνα. Στοιχεία της φύσης ξεκομμένα από το φυσικό περιβάλλον τους, με χρωματιστό φόντο και το γράμμα L (θα έλεγα το πιο σέξι γράμμα της abc) εις διπλούν και τριπλούν. Μετά κοιτάς φωτογραφία της μπάντας, η γυναικεία παρουσία κατά τα 4/5, με ποπ ντύσιμο και κούρεμα. Ξέρεις ήδη τι θα ακούσεις. Σε μια χρονιά που οι Lush αποφάσισαν να επιστρέψουν στην σκηνή 20 σχεδόν χρόνια μετά, η ηχητική σύμπτωση των δύο γκρουπ είναι εντυπωσιακή.
Land, γη, στοιχεία της φύσης αλλά και στοιχεία του σπιτιού, της ζεστασιάς. Εδώ μέσα όμως ακούς ήχο που δροσίζει τις αισθήσεις, δημιουργεί εικόνες ταξιδιού, φυγής, αναζητά το φως της μέρας όταν εκείνο κυματίζει χαμηλά πριν πέσει στη θάλασσα. Αέρινο, αιθέριο, ονειρικό. Τρικυμιώδες, θορυβώδες σχεδόν από την άλλη.
Κάπως έτσι περιγράφεται η πιουρίστικη αντίληψη των λονδρέζων Novella για την κιθαριστική indie pop που παίζουν. Lush, Pale Saints, Boo Radleys, Stereolab, Velvet Underground, Can, σου έρχονται στο μυαλό για άλλη μια φορά. Πόσες μπάντες το έχουν ξαναπαίξει αυτό... Και πόσες το κάνουν ανούσια, αυτιστικά, χωρίς να έχουν να προσφέρουν μισό τραγούδι. Εκείνο όμως που μου αρέσει στο Land δεν είναι μόνο ότι έχει αξιόλογα κομμάτια αλλά ό τρόπος που διαδέχονται το ένα το άλλο. Το Follow και το Something Must Change είναι ιδανικά opener με τον krautικό ρυθμό να μας κάνει να κουνιόμαστε και να υπόσχεται δυνατότερες στιγμές στη συνέχεια. Το Sentences (το δεύτερο single) θυμίζει τις λαμπρότερες στιγμές των Lush με τα dreamy φωνητικά και την υπέροχη εναλλαγή στη μελωδία. Οι πιο δυναμικές στιγμές βρίσκονται στη συνέχεια. Τα Two Ships, Land Gone (πρώτο single) και Phrases έχουν περισσότερο indie rock προσανατολισμό και οι κιθάρες τους θυμίζουν Sonic Youth, ακόμα και Smashing Pumpkins. Το Phrases είναι ένας κιθαριστικός χείμαρρος με τρομερό κόψιμο στο ρεφραίν και κατά την άποψή μου είναι το κορυφαίο τραγούδι του δίσκου. Πανέμορφο και το ατμοσφαιρικό Younger Than Yesterday που όπως όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι πολύ προσεγμένο στον τραγουδιστικό τομέα. Οι φωνές παραπέμπουν στην dream pop αλλά είναι καθαρές, μελωδικές, χωρίς περιττές φιοριτούρες για εντυπωσιασμό.
Γενικά τα κομμάτια του Land χωρίς να διεκδικούν κάποια πρωτοτυπία μπορούν να σε κάνουν να κολλήσεις μαζί τους αν είσαι φίλος του μουσικού ιδιώματος που περιεγράφηκε παραπάνω. Έχουν εισαγωγή, κουπλέ, ρεφραίν, κορυφώσεις, αλλαγές. Και σαν σύνολο αποτελούν μια πανέμορφη συλλογή που μπορεί να έχεις να την ακούσεις από την τελευταία φορά που έβαλες στο πικάπ σου μια διπλή συλλογή με τα indie top του 1992 ή εκείνο το θρυλικό διπλό cd της σειράς του περιοδικού Volume με τον τίτλο Sharks Patrol These Waters. Ξέρω, για λίγους μόνο που ακόμα θυμούνται και αναπολούν. Παρόλα αυτά σε δύο χρονιές που είδαν την επιστροφή των Ride, Slowdive, Swervedriver και Lush (και νωρίτερα πρόπερσι των My Bloody Valentine), μόνο ανεπίκαιρο δεν είναι που υπάρχουν νέες μπάντες που παίζουν early 90s indie rock (βλέπε και τους Cheatahs με τους οποίους περιόδευσαν πρόσφατα οι Novella). Ωραία θα ήταν να συναντηθούν στην σκηνή όλοι μαζί, νέοι και παλιοί, και να την ξαναγιορτάσουν για άλλη μια φορά τώρα που συμβαίνει.


Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

NO. 9 COURTNEY BARNETT -SOMETIMES I SIT AND THING AND SOMETIMES I JUST SIT


ΝΟ. 10 JACCO GARDNER - HYPNOPHOBIA
NO. 11 WILCO - STAR WARS
ΝΟ. 12 SUNDOWNERS - SUNDOWNERS
NO. 13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER
ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER - HAVE YOU IN MY WILDERNESS
NO. 18 SUFJAN STEVENS - CARRIE AND LOWELL
NO. 19 JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS - T.H.S.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #10 JACCO GARDNER


NO. 11 WILCO - STAR WARS
ΝΟ. 12 SUNDOWNERS - SUNDOWNERS
NO. 13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER
ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER - HAVE YOU IN MY WILDERNESS
NO. 18 SUFJAN STEVENS - CARRIE AND LOWELL
NO. 19 JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS - T.H.S.


Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #11 WILCO - STAR WARS

Όπως έγραψα κάποιες μέρες νωρίτερα,

Wilco, εξώφυλλο με μια ομορφούλα γάτα μπροστά από ένα μάτσο τριαντάφυλλα, φόντο σκέτο σκούρο μαυρομπλέ και τίτλο Star Wars. Τέσσερα χρόνια πέρασαν από το The Whole Love που περιείχε μερικές αξιόλογες στιγμές και εκτιμήθηκε αρκετά από τους κριτικούς. Χρόνος αρκετός για να μεστώσουν οι νέες ιδέες του Jeff Tweedy (που στο μεταξύ έκανε παραγωγή σε δίσκους των Low, Mavis Staples, Richard Thompson κ.α.)και της παρέας του ώστε να παραδώσει ακόμα ένα σπουδαίο δίσκο στη σειρά δίσκων που φαίνεται θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα. Βλέπετε η παρέα αυτή γουστάρει να φτιάχνει τραγούδια, να λέει ιστορίες, να πειραματίζεται κρατώντας όμως πάντα για παρανομαστή μια καθαρόαιμη rock n' roll αισθητική στο τελικό δημιούργημα.

Τι μας προσφέρουν λοιπόν οι Wilco στο Star Wars που αξίζει να συνεχίζει κανείς να τους παρακολουθεί εν έτη 2015; Καταρχάς ορισμένα πολύ όμορφα τραγούδια. Πάρε π.χ. το More που δε μπορεί παρά να γίνεται άμεσα κτήμα σου και να τραγουδάς το ρεφραίν του όλη τη μέρα. Ή το The Joke Explained με την up tempo χορευτική διάθεση και τις μπριόζες κιθάρες του. Classic Wilco κομμάτι και το Taste the Ceiling με την οικεία ταξιδιάρικη μελωδία του.
 Έπειτα, απολαυστικές γρατσουνιστές (και όχι μόνο) κιθάρες στο ύφος του Lou Reed, του Stephen Malkmus και του Thurston Moore όταν όλοι αυτοί μεγαλουργούσαν. Κιθάρες που δεν επαναλαμβάνουν το ίδιο μοτίβο καταντώντας εμμονοληπτικές αλλά που εξερευνούν τις δυνατότητες που υπάρχουν στο να υποστηρίξουν την άψογη rock 'n roll τραγουδοποιΐα του Jeff Tweedy. Βέβαια, με βιρτουόζους κιθαρίστες όπως ο Nels Cline δεν μπορείς να περιμένεις κάτι λιγότερο.

Τέλος, το Stars Wars καταφέρνει να επικαιροποιεί ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια του γκρουπ, που δεν είναι άλλο από τον απρόβλεπτο συνδυασμό στρωτών μελωδιών και κιθαριστικών παρεκτροπών. Ένα παιχνίδι που φαινόταν να το είχαν ξεχάσει μετά το πειραματικό (και βραβευμένο με δύο βραβεία Grammy) A Ghost Is Born του 2004 και την σχετική ησυχία των Sky Blue Sky του 2007 και του ομώνυμου (Wilco) του 2009, αλλά επανήλθε με το The Whole Love to 2011 για να ξεδιπλωθεί ακόμα πιο πολύ στον φετινό δίσκο. Πάρε π.χ. το Pickled Ginger και το αμέσως επόμενο στη σειρά Where Do I Begin όπου από τη μέση και μετά απελευθερώνουν όλη την ένταση που συγκρατούν στο στρωτό πρώτο μισό τους. Γενικά από κομμάτι σε κομμάτι το μουσικό στυλ αλλάζει χωρίς να γίνεται η ακρόαση κουραστική ούτε λεπτό.
Με αυτό τον τρόπο στη σύντομη σχετικά διάρκεια του ένατου αισίως άλμπουμ τους (διαρκεί μόλις 33 λεπτά), μπορεί κανείς να συναντήσει όλα όσα έχει αγαπήσει στους Wilco μέχρι σήμερα. Ήρεμες folk στιγμές με ψιθυριστές εκμυστηρεύσεις από τον Jeff Tweedy, indie rock κιθαριστικά κρεσέντα, όμορφες κλασικές μελωδίες, όλα αυτά με μια 70s pub rock αντίληψη που φαντάζει τόσο διαβολεμένα φρέσκια εδώ μέσα.



ΝΟ. 12 SUNDOWNERS - SUNDOWNERS
NO. 13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER
ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER - HAVE YOU IN MY WILDERNESS
NO. 18 SUFJAN STEVENS - CARRIE AND LOWELL
NO. 19 JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS - T.H.S.

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #12 SUNDOWNERS - SUNDOWNERS

The ή χωρίς The, αυτοί είναι οι Sundowners του σήμερα και όχι οι Νεοϋορκέζοι ροκενρολάδες Bobby Dick and The Sundowners που έδρασαν στα 60s. Εδώ όμως αρχίζουν τα περίεργα. Τα δύο κεντρικά πρόσωπα της μπάντας, οι αδελφές Fiona (που τραγουδάει) και Alfie (που παίζει κιθάρα), τυχαίνει να έχουν το τιμητικό επώνυμο Skelley, όπως το ίδιο συμβαίνει και με τον αδερφό τους παραγωγό του άλμπουμ που ονομάζεται James Skelly και μαζί με τον τέταρτο αδερφό Ian Skelley είναι βασικά μέλη μιας μικρής μπάντας που λέγονται Coral. Προσέξτε τώρα, o Ian μαζί με τον Paul Molloy των The Zutons έχουν φτιάξει μια μπάντα με το όνομα Serpent Power, που υπήρξε και το όνομα μιας ψυχεδελικής μπάντας των 60s επίσης. Κατά πόσο όλα αυτά γίνονται σκόπιμα ή όχι κανείς δεν το έχει εξηγήσει ακόμα. Αν βάλετε τώρα τα project James Skelley and the Intenders, Ian Skelley (solo), Neville Skelley (κάποιος ξάδερφος ίσως;) σχηματίζετε σιγά σιγά το puzzle αυτού που ψήνεται στην τοποθεσία Wirral της δυτικής ακτής του βρετανικού νησιού. Μια νέα μουσική σκηνή γύρω από μια οικογενειακή υπόθεση που βρίσκει στέγη στο νεοσύστατο label της Skeleton Key Records από το οποίο κυκλοφόρησε μέσα στο Φεβρουάριο και το ντεμπούτο άλμπουμ των Sundowners.
Η μπάντα μας είχε συστηθεί πριν 2 χρόνια με το εντυπωσιακό single "Hummingbird" (που υπάρχει και στο άλμπουμ), μια power pop εκδοχή των κιθαριστικών αρμονιών των The Byrds συνοδευόμενη από σαγηνευτικά ψυχεδελικά διπλά γυναικεία φωνητικά. Την ίδια χρονιά ήρθε το νέο τους single "Don't Come Knocking" που εμφανίζει την μπάντα σε πιο garage rock προσανατολισμό, πάντα με τα διπλά φωνητικά να δίνουν ένα εξωστρεφή, σχεδόν εμπορικό προσανατολισμό στον ήχο τους. Την επόμενη χρονιά κυκλοφορούν το EP "Medicine" με τέσσερα κομμάτια, δύο από τα οποία, το ομώνυμο και το Back to You συμπεριλαμβάνονται στο ντεμπούτο τους lp. Και τα δύο κομμάτια είναι power pop δυναμίτες με ψυχεδελικό άρωμα που ταυτόχρονα κλείνει το μάτι στην καλύτερη εμπορική ποπ, έτσι όπως την έχουν παίξει οι Fleetwood Mac ή οι Fifth Dimension.
Και ερχόμαστε στη φετινή τους κυκλοφορία. Ο δίσκος ξεκινά δυνατά με το σύντομο, εισαγωγικό και σχεδόν εμβατηριακό Wild as the Season, και συνεχίζει με το Back to You και το όμορφο ψυχεδελίζον Into the Light (το πρώτο τραγούδι που μας συστήθηκε από το άλμπουμ). Στη συνέχεια το Who We Are και το End of the Game θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αδύναμες στιγμές αφού τους λείπουν τα τρανταχτά ρεφραίν και ο ρυθμός που κάνουν όλα τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου τόσο ωραία και ειδικά το δεύτερο φλερτάρει με τη χλιαρότητα του AOR των 70s. Ωστόσο, και αυτό είναι προς τιμήν των Sundowners, δε διστάζουν να πειραματίζονται και να μας τροφοδοτούν στη σειρά με το υπέροχο If Wishes Were Horses, με τα αγγελικά του φωνητικά και τις indie κιθάρες να αποτίνουν φόρο τιμής στις γυναικείες μπάντες του βρετανικού νησιού (θυμήσου τις Echobelly από τα 90s ή την Jane Weaver, η οποία πέρυσι μας χάρισε έναν υπέροχο sci-fi ποπ δίσκο και με την οποία περιόδευσαν πρόσφατα οι Sundowners). Από κει και πέρα, και αφού σου έχουν δώσει τόσα ωραία τραγούδια, όλο το άλμπουμ ακούγεται ευχάριστα, ακόμα και οι μέτριες στιγμές του. Αξίζει να αναφερθούμε στο Medicine που κλείνει το δίσκο και αποτελεί την πιο δυνατή κιθαριστική στιγμή του. Επικό κομμάτι με δυναμικό ρεφραίν και δυνατές κιθάρες που δίνουν πιο indie rock προσανατολισμό στον ήχο των Sundowners.
Συμπερασματικά, στο ντεμπούτο των βρετανών από το Wirral μπορεί κανείς να συναντήσει αθάνατα ποπ tunes απελευθερωμένα από indie, psych ή άλλα ταμπού. H μουσική τους μπορεί να παίξει από underground garage parties μέχρι tv commercials κινητής τηλεφωνίας. Και είναι άξιο απορίας που ακόμα δεν έχει γίνει αυτό.



NO. 13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER
ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER
NO. 18 SUFJAN STEVENS
NO. 19 JOANNA GRUESOME
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER


Οι Mini Mansions μου αρέσουν ήδη από το εξώφυλλο. Διαστημικό, αστραφτερό, χρυσαφένιο. Όπως και ο ήχος τους, που ο όρος progressive pop νομίζω τον χαρακτηρίζει μια χαρά. Το The Great Pretender έχει τραγούδια που μπορείς να κολλήσεις μαζί τους και κάθε μέρα ένα διαφορετικό να τριγυρίζει στα χείλη σου. Περιέχει μερικές τραγουδάρες, έχει συνοχή και δεν είναι μονότονο.
Ξεκινά με το εύκολο Freak Out που είναι το καλύτερο καλωσόρισμα. Συνεχίζει με το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το φουτουριστικό Death Is A Girl που στο παραμορφωμένο ριφάκι προς το τέλος αναγνωρίζεις το νεύρο των Queens of The Stone Age (ο μπασίστας των οποίων, ονόματι Michael Shuman, είναι μέλος των Mini Mansions). Το Creeps θυμίζει έντονα Arctic Monkeys και συγκεκριμένα το Νo. 1 Party Anthem, κάτι που μόνο ωραία θύμηση προκαλεί. Το Fantasy είναι φανταστικό,το κομμάτι που οι Of Montreal δεν κυκλοφόρησαν το 2015. Με αυξομειώσεις ταχύτητας, ωραίο ρεφραίν, γκρουβάτο και νευρικό, απορώ πως δεν παίζει ασταμάτητα στο ραδιόφωνο, στις τηλεοράσεις, στα ιντερνέτια. Το Any Emotions περιλαμβάνει τον Brian Wilson στα φωνητικά με τις so happy αποχρώσεις που τραγουδά και ο εν λόγω κύριος στο τέλος.
Στο Vertigo που θεωρείται το χιτάκι του δίσκου είναι καλεσμένος ο Alex Turner ο οποίος προσθέτει γκλαμουριά αν και θα προτιμούσα να απέχει. Γκλιτεράτο τραγούδι σε όλα του, ποπιά με περιπέτεια που δε τη βαριέσαι και με massive chorus (δε λείπουν αυτά και μου αρέσει που το γκρουπ δεν προσπαθεί να ακουστεί εναλλακτικό).
Λοιπόν για να μην το κουράζουμε, στη συνέχεια το stoner pop(ότι να ναι, αυτό μου ήρθε) Honey, I'm Here, το electrokraut Mirror Mountain με τα ανατολίτικα γκλαμπατζίμπανα να το κάνουν λίγο καρναβάλι αλλά να τους το συγχωράμε διότι χορέψαμε και ψυχεδελιάσαμε με το παραπάνω, η μπητλική μπαλάντα Heart of Stone με το υπέροχο ρεφραίν, το Blur meets Tame Impala (δεν πιάνουν μια μπροστά στους Μ.Μ.) Double Visions περιέχει ωραίο γύρισμα προς το τέλος που είναι η πεμπτουσία της ποπ. Και τέλος το The End, Again, ωραίος τίτλος και σχεδόν συμπαθητικό, όπως ο φετινός δίσκος των Tame Impala,
Επιτέλους μόλις άκουσα το The Great Pretenders όπως του άξιζε, στα ακουστικά του λάπτοπ, ξάπλα στο κρεβάτι μετά τα μεσάνυχτα και μετά από σοβαρή οικογενειακή κουβέντα. Και μου άρεσε....Έχω ελπίδα ακόμα. Α και ρε, τι 13, νούμερο 3 έπρεπε να πάει.



ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER
NO. 18 SUFJAN STEVENS
NO. 19 JOANNA GRUESOME
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #14 BEACH HOUSE - DEPRESSION CHERRY


Και να σκεφτείς ότι το Bloom δεν ήταν στην εικοσάδα τότε. Όμως μετά από ένα καλοκαίρι χωρίς καθόλου μουσική στα αυτιά μου λόγω ενασχόλησης με το διάβασμα, την πολιτική και όλο αυτό που έκλεισε τον κύκλο του μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, το άλμπουμ αυτό είχε όντως γεύση φράουλας. Μελαγχολικής μεν αλλά μου κράτησε ωραία παρέα κάτι νύχτες του Σεπτέμβρη με ανοιχτή την πόρτα, ηδύποτον στα χείλη και χαμηλή την ένταση. Με προσγείωσε, με γλύκανε, δε με ξετρέλανε, με έκανε να βάλω στην εικοσάδα του 12 το Bloom (διότι εκτός από τον πονοκέφαλο της παρούσας λίστας τρέχουν παράλληλα και εκείνοι των παλαιότερων λιστών). Αυτό που το πάς...



ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER
NO. 18 SUFJAN STEVENS
NO. 19 JOANNA GRUESOME
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP

Η συνάντηση με τους Bop English ήρθε από μια ραδιοφωνική ακρόαση του εντυπωσιακού τραγουδιού τους Struck Matches. Στη συνέχεια συνέβη μια από τις ευχάριστες παρεξηγήσεις που σε κάνουν να πλησιάσεις και να συμπαθήσεις μια μπάντα ή έναν μουσικό. Η φωνή του τραγουδιστή μου έμοιασε πολύ με εκείνη ενός τραγουδιού που μου άρεσε από ένα cd συλλογή του περιοδικού Uncut πίσω στην άνοιξη του 2006. Πως λεγόταν να δεις εκείνο το τραγούδι σε έκείνη τη συλλογή...α, ναι βέβαια, Back to Denim. Και πράγματι πήρε το αυτί μου ότι ο James Petralli είναι μέλος των White Denim οπότε το πράγμα ταίριαζε. Όμως θυμάμαι ότι ο τραγουδιστής του Back to Denim ήταν και τραγουδιστής στους θρυλικούς Felt και απόρησα λίγο. Πως γίνεται να ακούγεται τόσο νέος και φρέσκος και να γκρουβάρει έτσι μετά από τόσα χρόνια... Μετά διαβάζω ότι οι White Denim δισκογραφούν από το 2008 οπότε οι ημερομηνίες δεν ταίριαζαν. Ώσπου αποφασίζω να ανασύρω από τα ράφια το cd του Uncut για να λυθεί το μυστήριο και πράγματι το Back to Denim ανήκε στους ...Denim, το συγκρότημα που έφτιαξε ο Lawrence μετά τους Felt, και όχι στους Αμερικανούς ψυχοροκάδες White Denim, μέλος των οποίων είναι ο Bop English. Αν δεν καταλάβατε τίποτα από όλα αυτά δεν πειράζει, σημασία έχει να απολαύσετε το Struck Matches και τα υπόλοιπα ανεβαστικά διαμαντάκια του Constant Bop.



NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER
NO. 18 SUFJAN STEVENS
NO. 19 JOANNA GRUESOME
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #16 MOA BONES - SPUN


Το Spun λειτουργεί πολύ καλύτερα σε ζωντανή εκτέλεση παρά όταν το ακούς οπουδήποτε αλλού. Έτσι μέχρι να ακούσω τον συμπαθητικότατο Δημήτρη Αρώνη να παρουσιάζει τα τραγούδια του σε έναν εξαιρετικό χώρο (στο καλοκαιρινό Ευοί Ευάν στο Ρίο) και κατάλληλο για τις προσωπικές ακουστικές ιστορίες του, ο δίσκος δεν μου είχε κινήσει πολύ το ενδιαφέρον. Τόσο τουλάχιστον όσο ανέφεραν διάφορες πηγές. Ο κήπος του χώρου, η καλή βραδιά, οι λίγοι εκλεκτοί και προπάντων ήσυχοι παρευρισκόμενοι επέτρεψαν στο τροβαδούρο να παίξει την ηλεκτρακουστική του κιθάρα και να τραγουδήσει με τον καλύτερο τρόπο για εκείνον αλλά και για εμάς. Και για να θυμάμαι εκείνη την όμορφή βραδιά τον βάζω στο νούμερο 16.


ΝΟ. 17 JULIA HOLTER
NO. 18 SUFJAN STEVENS
NO. 19 JOANNA GRUESOME
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS


Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

Ruby's #17 JULIA HOLTER - HAVE YOU IN MY WILDERNESS

Πως τη λένε αυτή να δεις, avant pop, experimental pop ή κάτι τέτοιο. To μυαλό μου πάει στη Bjork και βαριέμαι λίγο αλλά εδώ ακούς καθαρές μελωδίες και ποπ τραγούδια που διαμέσου της σαγηνευτικής ενορχήστρωσης γίνονται άμεσα προσιτά. Σε αντίθεση με τον Sufjan στο νούμερο 18, η Julia ανήκει μόνο στις νύχτες και παρά την ηχητική ποικιλότητά του, το Have You... βάφει με ασπρόμαυρες αποχρώσεις το συναίσθημα όπως όταν κοιτάζεις το εξώφυλλό του δίσκου.



18. SUFJAN STEVENS - CARRIE AND LOWELL
19. JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER
20. THEE HOLY STRANGERS - T.H.S.

Ruby's #18 SUFJAN STEVENS - CARRIE AND LOWELL


Ενώ ο νέος δίσκος του Sufjan είναι ακουστικός για κάποιον απροσδιόριστο λόγο μου αρέσει να τον ακούω την ημέρα και ειδικά τα ήσυχα πρωινά με μια προτίμηση στα συννεφιασμένα πρωινά που σε κρατάνε στο σπίτι. Παρότι ο Sufjan επιλέγει να ακολουθήσει τον ακουστικό δρόμο στο Carrie and Lowell και να αφήσει απ'έξω τις ορχήστρες, τα κινηματογραφικά τύμπανα και τις ηλεκτρονικές ενορχηστρώσεις, όλα αυτά που ξέρει να χειρίζεται τόσο ωραία, παρόλα αυτά πετυχαίνει τον στόχο του. Που είναι να με κάνει να ηρεμώ, να ακινητοποιώ το χρόνο, να βλέπω γύρω μου τα αντικείμενα να παίρνουν χρώμα. Αυτά τα λίγα μου αρκούν.



19. JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER
20. THEE HOLY STRANGERS - T.H.S.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

ruby's #19 JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER


Η μαγεία του δίλεπτου ποπ θορύβου. Τελεία. Κάποιοι μπορούν από τώρα να κατεβάσουν το Peanut Butter και να ονειρεύονται άλλη μια θριαμβευτική επανάληψη του ήχου που 30 χρόνια τώρα γιορτάζει την Psychocandy. Αλλά και το Rocket to Russia πριν από αυτό ή το Doolittle μετά. Για να φτάσουμε στο σήμερα με το νεότερο αίμα της indie pop που πυροβολεί ακάθεκτα από το κάστρο της Slumberland Records (Violens, Pains of Being Pure at Heart, Veronica Falls, Proper Ornaments, Girls Names, etc), με την υπογραφή της οποίας οι Joanna Gruesome κυκλοφορούν τον δεύτερό τους δίσκο.

Οι Joanna Gruesome μουσικά δεν έχουν καμία σχέση με την Joanna Newsom αν και αυτής το όνομα είχαν υπόψη τους όταν σε ένα σεμινάριο διαχείρισης θυμού (!!!) τα μέλη τους αποφάσισαν να φτιάξουν τη μπάντα. 21 λεπτά διαρκεί το Peanut Butter και οι γραμμές αυτής της παρουσίασης δε θα είναι περισσότερες. Από το εναρκτήριο Last Year μέχρι το δέκατο στη σειρά Hey! I Wanna Be Your Best Friend, τα διπλά φωνητικά (με τα γυναικεία να υπερισχύουν και τα ανδρικά να σιγοντάρουν), οι indie punk κιθαριές και οι ποπ μελωδίες δίνουν και παίρνουν.

Ο δίσκος δε σε αφήνει στιγμή αδιάφορο παρά το γεγονός ότι είναι σα να ακούς διαφορετικές εκδοχές του ίδιου κομματιού. Και η σύντομή του διάρκεια είναι πολλή σοφή επιλογή διότι οι συμπαθούντες αυτόν τον ήχο θα μπορούν στο repeat να απολαμβάνουν σε σύντομη χρονική διάρκεια τη διαφορετική έκδοση του ίδιου κομματιού που προτιμάει ο καθένας.

Στα συν των Joanna Gruesome οι δυνατές κιθάρες που ριφάρουν ασταμάτητα, άλλοτε σκληρές και κοφτερές και άλλοτε όμορφες και μελωδικές. Το ίδιο και τα φωνητικά που πότε πανκίζουν και άλλοτε ποπίζουν. Πάρε π.χ. το Psychik Espionage (μας συστήθηκε σαν single ήδη από το τέλος του 2014) που στα 2 και κάτι λεπτά του εναλλάσσονται με μαεστρία indie θόρυβος, raw φωνητικά στο κουπλέ και sunshine μελωδίες στο ρεφρέν. Κάτι σαν τους The Go! Team στο πιο πανκ. Αν αυτά σας κάνουν ευτυχισμένους μην χάσετε την ακρόαση του Peanut Butter.


no 20 THEE HOLY STRANGERS - DEBUT

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

NO 20 THEE HOLY STRANGERS


Οτιδήποτε έχει σχέση με τους Last Drive έχει μια λυτρωτική επίδραση μέσα μου. Ότι αυτοί οι τύποι τριγυρνούν ακόμα σε μέρη της μεγάλης πόλης που κανένας πια δεν τραγουδά γι'αυτα.  Ότι μέσα από νέες παρέες καταφέρνουν να τα ζωντανεύουν τραγουδώντας το μύθο τους και δίνοντας σε μας νέα ώθηση να μην πάψουμε να τον πιστεύουμε και να ακολουθούμε.
Οι Thee Holy Strangers είναι το νέο προσωπικό όχημα του Alex Κ. παρέα με εκλεκτούς φίλους από άλλες μπάντες. Προσωπικά ξεχωρίζω την παρουσία της Φλώρας Ιωαννίδη των πάλαι ποτέ αγαπημένων Make Believe και νυν Ludmila (αμφότεροι κυκλοφορούν σε λίγες μέρες, οι μεν πρώτοι ξανά τον τελευταίο δίσκο τους που πρωτοκυκλοφόρησε πίσω στο 1999, οι δε δεύτεροι το νέο άλμπουμ τους μαζί με το μέχρι πρόσφατα ακυκλοφόρητο ντεμπούτο τους).
Όλα αυτά γίνονται μέσα από τη νεοσύστατη εταιρεία - κολεκτίβα Labyrinth of Thoughts, η οποία κατά τα άλλα μοιάζει με το φάντασμα της hitch hyke από τη δεκαετία του 90. Blackmail, Nightstalker, Ντίνος Σαδίκης, Μωρά στη Φωτιά, Γκρόβερ και αρκετοί άλλοι βλέπουν παλαιότερές τους κυκλοφορίες να επανεκδίδονται σε βινύλιο με περιορισμένα αντίτυπα που μάλλον εξαφανίζονται γρήγορα.
Όσον αφορά τώρα τη μουσική του ντεμπούτου των Thee Holy Strangers, φαίνεται από την αρχή ότι η κλίση του Alex K. προς το αμερικάνικο ροκενρολ μαζί με τις blues, soul και country παραδόσεις του υπερισχύει σε σχέση με τις σκοτεινές γκαράζ ατμόσφαιρες που ο Καρανικόλας προσθέτει στους Last Drive.
Πρόσφατα πήρα χαμπάρι την κυκλοφορία αυτή και μέχρι χθες δεν είχα ακούσει καν το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ. Τώρα που μπήκαν όλα τα τραγούδια στο you tube και τα ακούω μπορώ με ασφάλεια να πω ότι δίκαια μπήκε στη λίστα μου αυτός ο δίσκος. Αν έρχονταν και για καμιά συναυλία από τα μέρη μας θα είχα να πω πολλά καλά. Αλλά αυτά τα καλά μπορούν να περιμένουν μέχρι τότε.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Blogovision 2015

Να που φτάνει η τελευταία μέρα της προετοιμασίας για τον θεσμό που τα τελευταία χρόνια μας κάνει να γιορτάζουμε που γινόμαστε ένα χρόνο μεγαλύτεροι κάθε φορά. Και κάθε φορά αναρωτιόμαστε αν αξίζει να ποστάρουμε σε απόσταση ο ένας από τον άλλο εξώφυλλα, κείμενα και άλλα αγαπημένα αλλά την ίδια στιγμή χωρίς δισταγμό και χωρίς καν δεκάδα έτοιμη λέμε το μεγάλο "ναι".
Φέτος κατάλαβα γιατί συμμετέχω στην μπλογκοβίσιον. Γιατί έχω ακούσει μερικούς γαμάτους δίσκους που μπορεί να μην έχετε ακούσει εσείς και θέλω να τους μοιραστώ. Το ίδιο ισχύει για τον καθένα μας. Γιατί, τι σημασία έχει αν οι 20 σου είναι όντως οι καλύτεροι, τι σημασία έχει αν δεν έχεις καν ακούσει 20; Απλά μοιράσου τους και στο τέλος με αυτά που θα έχεις πάρει από τους άλλους θα έχεις μια πολύ καλή εικοσάδα στην καρδιά σου και χες το το μπλογκ και τα social media.
Αν βαριέσαι εσύ θα χάσεις, δε θα έχεις το κουράγιο να μπεις στα υπόλοιπα μπλογκ και να μάθεις μουσικές. Σκέψου ότι αν βαρεθούν και οι άλλοι σαν και εσένα δε θα έχεις καν αυτή την πολυτέλεια. Άφησε λοιπόν το σημάδι σου στο δίκτυο και κάποιος θα το δει και θα φτάσει πίσω σε σένα πολλαπλασιαστικά. Αυτό είναι το μυστικό, όπως και κάθε δικτύου και κάθε σχέσης που αναπτύσσεται μέσα σε ένα τέτοιο.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Low - Ones and Sixes


Ήθελα να είμαι περισσότερο αυτοβιογραφικός σχετικά με τον καινούριο δίσκο των Low. Καταρχήν άκουσα σε ραδιοφωνική εκπομπή το No Comprende και ενώ μου άρεσε δεν μου κίνησε παραπάνω την περιέργεια. Τους Low τους ήξερα μεν αλλά δεν είχα ασχοληθεί καθόλου μαζί τους στο παρελθόν. Τη δεύτερη φορά που άκουσα το ίδιο τραγούδι τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Είχε προηγηθεί η αμηχανία των γεγονότων του Παρισιού και η ακρόασή του με συντόνισε αμέσως συναισθηματικά με το μελαγχολικό mood των ημερών. Κάθε ακρόαση δυνάμωνε αυτό το συναίσθημα, κάτι που κανένα τραγούδι φέτος δεν κατάφερε.

Στη συνέχεια άκουσα ολόκληρο το Ones and Sixes το οποίο μετά από μερικές ακροάσεις βρήκε εκείνη τη θέση μέσα μου στην οποία κανένας άλλος δίσκος δεν σταμάτησε εκεί. Σαν ένα εξάρτημα μηχανής που κάνει "κλικ" και αμέσως όλα αρχίζουν να λειτουργούν. 'Ετσι "κάθισε" και το Ones and Sixes ώστε η συναισθηματική μηχανή του σώματος άρχισε να παράγει αγαλλίαση και αναστάτωση, ζεστασιά αλλά και παγωμάρα, αισιοδοξία και μοναξιά μαζί. Ως γνωστό η μουσική που κινείται στους ακραίους πόλους των συναισθημάτων σε κρατάει δέσμιο στο σύμπαν της για καιρό. Δε σου δίνει αμέσως τις απαντήσεις και γι'αυτό δε ξεμπερδεύεις εύκολα μαζί της.

Όχι ότι οι Low στον ενδέκατο αισίως δίσκο τους σε μπερδεύουν. Κάθε άλλο μάλιστα. Από το εναρκτήριο Gentle μέχρι το κλείσιμο με το DJ, το Ones and Sixes ρέει αβίαστα και απολαυστικά. Κάθε τραγούδι του είναι ένα μικρό σιωπηλό classic, αν μπορεί να πει κανείς κάτι τέτοιο για ένα γκρουπ με φανατικούς φίλους που έχουν τους περισσότερους δίσκους τους πολύ ψηλά. Ωστόσο, όχι μόνο ο γραφών, που δεν έχει έρθει σε επαφή με παλαιότερες κυκλοφορίες τους, αλλά και παλαιότεροι ακροατές (δες τα σχόλια στο you tube και θα καταλάβεις) αμέσως καταλαβαίνουν ότι εδώ μέσα κάτι μεγαλύτερο γίνεται.
Και αυτό που γίνεται είναι ότι το χάρισμά των Low στο να γράφουν όμορφα κομμάτια συναντιέται με εκείνη την μοναδική συμπαντική φώτιση που κάθε τόσο αγγίζει μια μπάντα και κυκλοφορεί έναν μεγάλο δίσκο. Όπως είναι και το Ones and Sixes. Είναι πραγματικά περιττό να αναφερθεί κανείς σε τραγούδια που ξεχωρίζουν εδώ μέσα. Από το εναρκτήριο κλειστοφοβικό Gentle, το συγκλονιστικό No Comprende με τα αργόσυρτα τύμπανά, την απειροελάχιστη παύση κάπου εκεί στη μέση και την αλλαγή του ρυθμού και των διαθέσεων στη συνέχεια, το καθηλωτικό Congregation (ορισμός του slowcore, υποείδους που αναφέρεται στους Low και στα αυτιά μου τουλάχιστον μεταφράζεται ως "αργή και μινιμαλιστική εκτέλεση του indie rock των 90s"), έως το ονειρικό Landslide και το ποπίζον What Part of Me, οι Low κάθε φορά καταφέρνουν να κεντρίζουν το ειλικρινές συναίσθημα χωρίς να γίνονται βαριοί και ασήκωτοι ή αφόρητοι.

Η μουσική των Low είναι σιωπηλή. Μπορείς να ακούσεις τη σιωπή πίσω από το μετρονόμο που κρατάει αργό τον ρυθμό. Ταυτόχρονα όμως έχει μεγάλη ένταση που την ακούς να απελευθερώνεται στην ειλικρίνεια των δύο ερμηνευτών, στον απόηχο ενός διάττοντος  κιθαριστικού θόρυβου, στην  ολοζώντανη ηχογράφηση των τραγουδιών (οι Low χρησιμοποιούν σαν στούντιο μια εκκλησία που έχουν νοικιάσει γι' αυτόν τον σκοπό).  Παντού μπορείς να εντοπίσεις ένα απειροελάχιστο οργανικό ριφάκι, μια στιγμιαία σιωπή που μετατρέπεται σε θόρυβο, ένα ερημικό τύμπανο, μια κραυγή και έναν ψίθυρο, όλα αυτά που δίνουν διαφορετικό χρώμα και ένταση στη μουσική τους.
Όσον αφορά επιρροές και συγκρίσεις, αν είναι απαραίτητο να μιλήσει κανείς για τέτοιες όταν ένα συγκρότημα σαν και αυτό έχει το δικό του ήχο-σήμα κατατεθέν, μπορεί κανείς να βρει ομοιότητες με την μελωδική country τραγουδοποιΐα των Cowboy Junkies, την κιθαριστική αντίληψη των Red House Painters (δεν είναι τυχαίο ότι έχουν περιοδεύσει με τον Mark Kozelek, ιθύνων νου των τελευταίων στο παρελθόν) αλλά και την μινιμαλιστική post-rock ατμόσφαιρα των συγκροτημάτων της Kranky Records δύο δεκαετίες τώρα, στο όχημα της οποίας ανέβηκαν και οι Low για να κυκλοφορήσουν δύο δίσκους παλαιότερα.

Μετά τους Antlers που πέρυσι πέτυχαν να συνδυάσουν τις ατμόσφαιρες του post rock με την συναισθηματική ερμηνεία του τραγουδιστή τους, την σκυτάλη σε αυτό τον ήχο παίρνουν οι Low. Με τους γεμάτους  πίστη, αλήθεια και στοχασμό στίχους τους σε καθηλώνουν από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν δε πιστεύετε εμένα, δείτε τις λίστες με τους δίσκους της χρονιάς που σκάνε σιγά σιγά...