Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Bye June!

Γεμάτος μουσική και όμορφη διάθεση αυτός ο μήνας. Με θέληση να μοιραστώ κάποια από τα τελευταία κολλήματά μου μαζί σας. Έχουμε και λέμε:
Από δίσκους άκουσα τον Caribou που θέλει λίγο παραπάνω προσοχή για εξοικείωση που ακόμα δεν του έχω δώσει. Το Οdyssey είναι κομματάρα αλλά από κει και πέρα δεν έχει άλλη κολλητική μελωδία ο δίσκος (με κάθε επιφύλαξη) και η ψυχεδελική ποπ του ντεμπούτου γίνεται ψυχεδελική dance. Η Sharon Jones μια χαρά όπως πάντα, δεν μπορεί να μας απογοητεύσει παρά τις επαναλήψεις, και το να ακούς τους Dap Kings είναι μια μικρή απόλαυση σαν τούτη του The Reason που δεν υπάρχει στο you tube οπότε αρκούμαστε στο single



Παρόμοια πράγματα ισχύουν και για τους Black Keys που εξελίσσονται σε γκρουπάρα μετά και τα περσινά κατορθώματα του τραγουδιστή τους Dan Auerbach και του hip hop project τους Blakroc. Το Brothers είναι άλλος ένας δίσκος σπουδαίας βρετανικής μπλουζ από τον οποίο ξεχωρίζουν πολλά κομμάτια πέρα από το πρώτο single Τighten Up με το αστείο video clip, ιδίως αυτό εδώ



Οι Beach House με το φετινό τους Teen Dream κάνουν αίσθηση με μερικά πολύ όμορφα τραγούδια που ξεκινούν το δίσκο. Ωστόσο, στη συνέχεια επαναλαμβάνονται χωρίς να εκπλήσσουν, με την αλά Mercury Rev φωνή της τραγουδίστριάς τους να κρατάει ζωντανή τη διάθεση. Ακούστε όμως το παρακάτω



Οι The Drums τώρα είναι ένα νεανικό 60s punk pop γκρουπάκι με τον πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο μετά το περσινό πολύ καλό ep τους. Από αυτό κουβαλούν τα καλύτερά τους τραγούδια που μιλάνε για εφηβικούς έρωτες και αγγίζουν την αφελή φλέβα μας. Από τα 60ς ποπ μέχρι τους TV Personalities στα 80ς και τους Vampire Weekend σήμερα, η μινιμάλ ροκ τους θα βρει πολλούς δέκτες. Διαχρονική μουσική, αυτό θα έκανα δώρο στον μικρό μου ξάδερφο.



Στα μέτρια albums θα ενέτασσα τον καινούργιο των Lcd Soundsystem μιας και πέρα από το ξεσηκωτικό πρώτο single Drunk Girls, κάνουν μια από τα ίδια. Άσε που μοιάζουν όλο και περισσότερο με τον Moby εποχής 18 και μετά. Ακούστε π.χ το παρακάτω και θα καταλάβετε.



Από τα περσινά αλμπουμ που ανακαλύπτω με καθυστέρηση είναι αυτό των Memory Tapes με τίτλο όνομα και πράμα Seek Magik. Διανέμεται φέτος στην Ελλάδα
και θα ακουστεί περισσότερο. Ο ήχος του γκρουπ αυτού είναι mainstream και ατμοσφαιρικός μαζί. Ακομπλεξάριστη ηλεκτρονική dance και pop με καμπόσες γοητευτικές στιγμές όπως αυτή



Στα τραγούδια τώρα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον διότι εκεί πλέον έχει επικεντρωθεί η προσοχή του κοινού (κακώς μεν αλλά…). Έχουμε και λέμε,
Κορυφαίο to In California και παίρνω πίσω ότι έχω πει για τη Joanna Newsom



Υπέροχο και συναισθηματικό το I wanna go to Marz του John Grant με την σύμπραξη των Midlake (των οποίων ο νέος δίσκος ναι μεν καλός αλλά πολύ αργός…)



Η σειρά των Malachai πάλι και αυτή τη φορά. Θα γίνουν γνωστοί στα μέρη μας, να μου το θυμηθείτε. Ο ορισμός του groove.



Στα περσινά που απέτυχα έγκαιρα αλλά πέτυχα τώρα μου αρέσουν πολύ οι White Denim με τη νεοψυχεδέλειά τους και οι The Cribs, μια (επιτέλους) κιθαριστική μπάντα με αξιόλογες συνθέσεις (θυμηθείτε το Men’s Needs) με κορυφαία όμως αυτή του Cheat On Me. Το ότι ο Johnny Marr παίζει κιθάρα σαν βασικό μέλος πρέπει να σας λέει πολλά. Και πράγματι η μπάντα γράφει και ο τραγουδιστής ακούγεται πιο ψυχωμένος, πιο ώριμος.





Τέλος να σας πω ότι το βίτσιο των ημερών είναι το walkman που μου κάνει την καλύτερη παρέα στα ταξίδια με το τρένο για δουλειά. Έχω ξεθάψει τις προσεγμένες κατά τα άλλα κασέτες από το πατρικό και ακόμα και οι ημι-κατεστραμμένες από την πάροδο του χρόνου, προσφέρουν μεγάλη απόλαυση στην ακρόαση. Κυρίως οι αντιγραμμένες από ραδιοφωνικές εκπομπές. Προς το παρόν βρίσκομαι στην indie περίοδο μεταξύ 1993-1996 με τις ελάχιστες εκπομπές που έβρισκες στο ραδιόφωνο της Πάτρας τότε. Όταν θα θυμηθώ/ακούσω τους τίτλους τους θα φτιάξω group στο facebook μήπως και ξαναφτιαχτεί όλη η εικόνα. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα τραγούδια που ξανάκουσα στο τρένο λοιπόν



Τα λέμε.

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

SCORPIONS 9/6 Παμπελοποννησιακό Στάδιο Πάτρας

Χτες έγινε η συναυλία των SCORPIONS στην Πάτρα. Τους είχα ξαναδεί στο στάδιο Καραϊσκάκη πριν 2 χρόνια μαζί με τον Uli Roth (τον πρώτο τους κιθαρίστα στα 70ς) αλλά δε θα τους έχανα στην ίδια μου την πόλη, με 15.000 άτομα συντροφιά. Η αναμονή μου για τη συναυλία ήταν μικρή και περισσότερο ήθελα να δω τον κόσμο, το μέγεθος, τη σύσταση, την ανταπόκρισή του στη μουσική.
Οι Over the Rainbow (tribute band των Rainbow με κιθαρίστα τον υιό του Ritchie Blackmore) τα έδωσαν όλα αλλά εγώ τους άκουγα έξω από το γήπεδο μιας και ξεκίνησαν σχετικά νωρίς. Έμαθα εκ των υστέρων ότι πριν από αυτούς έπαιξε ένας 45άρης τύπος ονόματι Γάκης, κολλημένος με τα hard rock των 80ς. Κάπου έχω ακούσει για την περίπτωσή του αλλά μου διαφεύγουν εντελώς οι λεπτομέρειες. Φάση θα είχε πάντως.
Μπαίνοντας στο παμπελοποννησιακό, εκείνο που κάνει εντύπωση είναι να βλέπεις γεμάτη από κόσμο την τεράστια όπως δεν φαίνεται από έξω αλλά στην πραγματικότητα είναι, κερκίδα που κατασκευάστηκε για τους ολυμπιακούς αγώνες. Πρέπει εκεί μόνο να ήταν τουλάχιστον 7.000 άτομα. Στην αρένα άλλα 5.000 σίγουρα με τους πιο πρόχειρους υπολογισμούς.
Οι SCORPIONS βγήκαν στην σκηνή κατά τις 10.20 και έφυγαν κατά τις 12.15. Ξεκίνησαν με το καινούργιο Sting to the Tail και συνέχισαν με το Make it Real. O ήχος ήταν προβληματικός και ο Meine δεν ακουγόταν καλά και το κοινό τσίγκλησε. Με λίγη όμως υπομονή όλα διορθώθηκαν, η ένταση δυνάμωσε, ο τραγουδιστής έπιασε το ρυθμό του και το γκρουπ εκτόξευε αδρεναλίνη στο κοινό.
Το τελευταίο τώρα σε σχέση με το αθηναίκό ήταν υποτονικό παρότι μετά από κάθε τραγούδι χειροκροτούσε έντονα. Στις κερκίδες οι καθισμένοι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά βέβαια αλλά και στην αρένα, ο κόσμος φάνηκε να περιμένει τα πιο δημοφιλη τραγούδια για να τραγουδίσει και να χορέψει. Κάτι που πράγματι έγινε στο encore.
Εγώ πήγα στο live κουρασμένος αλλά με το ξεκίνημα άρχισα να συνέρχομαι. Χτυπήθηκα στο We'll Burn the Sky, αλλά μου κόπηκε ο πήδος όταν το κομμάτι συντομεύτηκε για άγνωστο λόγο. Το ίδιο έγινε και με το Always Somewhere και τέλος πάντων αν και αυτά είναι ανεπίτρεπτα πράγματα, τους το συγχωρούμε.
Και τούτο διότι οι SCORPIONS δεν είναι μια guilty pleasure για το συνάφι μας αλλά η αρχή του παντός. Δεν κρατήθηκα λοιπόν και έσπρωξα για να πάω μπροστά και εκεί που μπαίνει το Blackout εντυπωσιακά, αφού πρώτα είχε μεσολαβήσει ένα σόλο του υπερλιμπιντικού ντράμερ με τη συνοδεία video clip, παθαίνω και εγώ blackout και μου σκάει η κούραση της ημέρας..Εκεί η συναυλία άρχισε να ανεβαίνει και το κοινό να απολαμβάνει περισσότερο. Μετά έχεται το encore με Still Loving You, Wind of Change και Rock you like a hurricane που ήταν και το αποκορύφωμα.
Συμπεράσματα: Οι SCORPIONS παίζουν ακόμα δυνατά και μεταλλίζουν κατάλληλα, κάτι που μου άρεσε γιατί είναι και πρόκληση για τους συνομιληκούς τους (εννοώ τους 40 και 50άρηδες και όχι τους 65ηδες διότι οι τελευταίοι δεν γαλουχήθηκαν με αυτούς) που βρίσκονταν στο κοινό και έχουν να ακούσουν heavy από τα νιάτα τους. Το συγκεκριμένο υφησυχασμένο κοινό θέλει επιτυχίες διαφορετικά δεν ανταποκρίνεται. Η φωνή του Meine παραμένει ασύγκριτη στη μελωδική της χροιά, παρά τα ψεγάδια του χρόνου. Τέλος, ήταν η μεγαλύτερη συναυλία που έχει γίνει ποτέ στην Πάτρα και είναι από ένα hard rock συγκρότημα, ούτε από το Ρουβά, τον Πλούταρχο, τη Βίσση και το συνάφι τους. Αυτό εμένα μου λέει πολλά. Λέει αυτό που όσο και αν δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι το εννοεί το συγκρότημα μετά από τόσα χρόνια, το βλέπεις να ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Πρόκειται για τη διαθεσιμότητα του ανθρώπου να συμμετέχει στη φάση του rock n' roll. Είτε το λένε οι Last Drive, είτε οι Scorpions εμένα το ίδιο μου κάνει όσο και διαφορετικές και αντίθετες είναι οι αισθητικές προτιμήσεις αυτών.
Long Live Rock 'n Roll!

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

R.i.p

20 εκατομμύρια views στο youtube αλλά εγώ χθες το πρωτοείδα και δεν μπορώ να ξεκολλήσω από αυτό το βίντεο. Ιδιαίτερα με τη φωνή του ανθρώπου αυτού που εμφανίζεται στο δίλεπτο. Θεός, όνομα και πράμα. Rest In Peace!