Bye June!

Γεμάτος μουσική και όμορφη διάθεση αυτός ο μήνας. Με θέληση να μοιραστώ κάποια από τα τελευταία κολλήματά μου μαζί σας. Έχουμε και λέμε:
Από δίσκους άκουσα τον Caribou που θέλει λίγο παραπάνω προσοχή για εξοικείωση που ακόμα δεν του έχω δώσει. Το Οdyssey είναι κομματάρα αλλά από κει και πέρα δεν έχει άλλη κολλητική μελωδία ο δίσκος (με κάθε επιφύλαξη) και η ψυχεδελική ποπ του ντεμπούτου γίνεται ψυχεδελική dance. Η Sharon Jones μια χαρά όπως πάντα, δεν μπορεί να μας απογοητεύσει παρά τις επαναλήψεις, και το να ακούς τους Dap Kings είναι μια μικρή απόλαυση σαν τούτη του The Reason που δεν υπάρχει στο you tube οπότε αρκούμαστε στο single



Παρόμοια πράγματα ισχύουν και για τους Black Keys που εξελίσσονται σε γκρουπάρα μετά και τα περσινά κατορθώματα του τραγουδιστή τους Dan Auerbach και του hip hop project τους Blakroc. Το Brothers είναι άλλος ένας δίσκος σπουδαίας βρετανικής μπλουζ από τον οποίο ξεχωρίζουν πολλά κομμάτια πέρα από το πρώτο single Τighten Up με το αστείο video clip, ιδίως αυτό εδώ



Οι Beach House με το φετινό τους Teen Dream κάνουν αίσθηση με μερικά πολύ όμορφα τραγούδια που ξεκινούν το δίσκο. Ωστόσο, στη συνέχεια επαναλαμβάνονται χωρίς να εκπλήσσουν, με την αλά Mercury Rev φωνή της τραγουδίστριάς τους να κρατάει ζωντανή τη διάθεση. Ακούστε όμως το παρακάτω



Οι The Drums τώρα είναι ένα νεανικό 60s punk pop γκρουπάκι με τον πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο μετά το περσινό πολύ καλό ep τους. Από αυτό κουβαλούν τα καλύτερά τους τραγούδια που μιλάνε για εφηβικούς έρωτες και αγγίζουν την αφελή φλέβα μας. Από τα 60ς ποπ μέχρι τους TV Personalities στα 80ς και τους Vampire Weekend σήμερα, η μινιμάλ ροκ τους θα βρει πολλούς δέκτες. Διαχρονική μουσική, αυτό θα έκανα δώρο στον μικρό μου ξάδερφο.



Στα μέτρια albums θα ενέτασσα τον καινούργιο των Lcd Soundsystem μιας και πέρα από το ξεσηκωτικό πρώτο single Drunk Girls, κάνουν μια από τα ίδια. Άσε που μοιάζουν όλο και περισσότερο με τον Moby εποχής 18 και μετά. Ακούστε π.χ το παρακάτω και θα καταλάβετε.



Από τα περσινά αλμπουμ που ανακαλύπτω με καθυστέρηση είναι αυτό των Memory Tapes με τίτλο όνομα και πράμα Seek Magik. Διανέμεται φέτος στην Ελλάδα
και θα ακουστεί περισσότερο. Ο ήχος του γκρουπ αυτού είναι mainstream και ατμοσφαιρικός μαζί. Ακομπλεξάριστη ηλεκτρονική dance και pop με καμπόσες γοητευτικές στιγμές όπως αυτή



Στα τραγούδια τώρα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον διότι εκεί πλέον έχει επικεντρωθεί η προσοχή του κοινού (κακώς μεν αλλά…). Έχουμε και λέμε,
Κορυφαίο to In California και παίρνω πίσω ότι έχω πει για τη Joanna Newsom



Υπέροχο και συναισθηματικό το I wanna go to Marz του John Grant με την σύμπραξη των Midlake (των οποίων ο νέος δίσκος ναι μεν καλός αλλά πολύ αργός…)



Η σειρά των Malachai πάλι και αυτή τη φορά. Θα γίνουν γνωστοί στα μέρη μας, να μου το θυμηθείτε. Ο ορισμός του groove.



Στα περσινά που απέτυχα έγκαιρα αλλά πέτυχα τώρα μου αρέσουν πολύ οι White Denim με τη νεοψυχεδέλειά τους και οι The Cribs, μια (επιτέλους) κιθαριστική μπάντα με αξιόλογες συνθέσεις (θυμηθείτε το Men’s Needs) με κορυφαία όμως αυτή του Cheat On Me. Το ότι ο Johnny Marr παίζει κιθάρα σαν βασικό μέλος πρέπει να σας λέει πολλά. Και πράγματι η μπάντα γράφει και ο τραγουδιστής ακούγεται πιο ψυχωμένος, πιο ώριμος.





Τέλος να σας πω ότι το βίτσιο των ημερών είναι το walkman που μου κάνει την καλύτερη παρέα στα ταξίδια με το τρένο για δουλειά. Έχω ξεθάψει τις προσεγμένες κατά τα άλλα κασέτες από το πατρικό και ακόμα και οι ημι-κατεστραμμένες από την πάροδο του χρόνου, προσφέρουν μεγάλη απόλαυση στην ακρόαση. Κυρίως οι αντιγραμμένες από ραδιοφωνικές εκπομπές. Προς το παρόν βρίσκομαι στην indie περίοδο μεταξύ 1993-1996 με τις ελάχιστες εκπομπές που έβρισκες στο ραδιόφωνο της Πάτρας τότε. Όταν θα θυμηθώ/ακούσω τους τίτλους τους θα φτιάξω group στο facebook μήπως και ξαναφτιαχτεί όλη η εικόνα. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα τραγούδια που ξανάκουσα στο τρένο λοιπόν



Τα λέμε.