Λένα, θέλω να μου πεις, να με βοηθήσεις, να μου ανοίξεις το δρόμο. Μα, Λένα, πως κατάντησες έτσι; Δε σε ήξερα από παλιά αλλ΄΄α σε έμαθα και ανέτρεξα σε σένα και το παρελθόν σου για να μάθω εμένα, το παρελθόν ή το μέλλον το δικό μου. Γιατί Λένα ήσουν το μέλλον τότε και μετά τι σου ήρθε και που ταξίδευες; Γιατί πολλοί μιλάνε για σένα σα να είσαι άρρωστη; Ποιοι τολμάνε, γιατί να ερμηνεύουν την τρέλα σου για αρρώστεια; Λένα, επιστρέφεις αλλά δε σε ξέρω τελικά. Πρέπει να πάω πίσω στο μέλλον ξανά για να καταλάβω τι έρχεται μετά το μέλλον στο τώρα. Ποιος νομίζω ότι είμαι να λέω ότι σε ξέρω επειδή σε ένιωσα για μία φορά. Ήταν μεγάλη η φορά αυτή. Σε αγάπησα τόσο για την ειρωνική σου ματιά στον έρωτα και στο θάνατο. Χα, τι εύκολο είναι να λες λέξεις αλλά να λέω γιατί το ένιωσα. Ε, και; Λόγια, λόγια Λένα, μάθε μου να τα λέω όσο πιο ακαταλαβίστικα γίνεται, όχι όπως στο Σαμποτάζ που νόμισαν όλοι ότι σε έμαθαν. Ποιοι όλοι, εκείνοι που νομίζουν, όχι αυτοί που ξέρουν. Αχ ρε Λένα είμαι στους πρώτους, μάθε με να ξέρω. Τι ψεύτης που είμαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου