Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Playlists στο Κόκκινο 107,7


Σάββατο 29/11
 
1. CREEDLE – WHEN THE WIND BLOWS
2. PRIMUS – TRAGEDY’S COMING
3. MARVIN PONTIAC – RUNNIN’ ROUND
4. PAOLO NUTINI – CHERRY BLOSSOM
5. TV ON THE RADIO – HAPPY IDIOT
6. ARIEL PINK – DAYZED INN DAYDREAMS
7. MY DRUNKEN HAZE – CAROL COME
8. ANGEL OLSEN – STARS
9. PJ HARVEY – THE GLORIOUS LAND
10. ELECTRIC LITANY – YOU MAKE ME FEEL
11. DEAD CAN DANCE – SONG OF THE DISPOSSESSED
12. BRIAN ENO AND KARL HYDE – STRIP IT DOWN

 Κυριακή 30/11

 1. MANIC STREET PREACHERS – DREAMING OF A CITY
2. ELECTRIC LITANY – FEATHER OF ECSTACY
3. THE SOUNDCARRIERS – ENTROPICALIA
4. STEREOLAB – UNKNOWN
5. THE FRESH AND ONLYS – ANIMAL OF ONE
6. PROPER ORNAMENTS – MAGAZINE
7. MARJORIE FARE – WAVES
8. THE CORAL – A WARNING TO THE CURIOUS
9. THE DONKEYS – LOWER THE HEAVENS
10. MORISSEY – SUEDEHEAD
11. CHEMISTRY X – track from upcoming album “Undeniable Lies”
12. FUTURE ISLANDS – SEASONS
13. STELLAR – VIOLENT
14. ROBYN – WITH EVERY HEARTBEAT

Blogovision 2014

30 Νοεμβρίου σήμερα και αύριο πρωτομηνιά Δεκέμβρη ξεκινάει να τρέχει αντίστροφα το χρονόμετρο της Blogovision 2014, του διαγωνισμού των ελλήνων μπλόγκερς για τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Νομίζω είναι η 8η blogovision και το παρόν blog συμετέχει για 6η συνεχή χρονιά. Κάθε μέρα και μια πρόταση από δίσκους που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2014. Από το νούμερο 20 στο νούμερο 1 μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου. Συντονιστής της υπόθεσης ο www.gone4sure.wordpress.com. Για να βλέπετε τι ψηφίζουν οι μπλόγκερς κλικάρετε http://blogovision.tumblr.com/.

http://blogovision.tumblr.com/

Φέτος σκέφτομαι πέρα από το άλμπουμ που θα ψηφίζω σε κάθε θέση, να υπάρχει και ένα άλλο άλμπουμ που θα μπορούσε να βρίσκεται εναλλακτικά στη θέση του πρώτου. Η επιλογή του εναλλακτικού άλμπουμ δε θα είναι με αξιολογικούς όρους αλλά με όρους μουσικής και αισθητικής (κατά το δυνατόν) ομοιότητας με το ψηφισμένο.
Το 2014 ήταν άλλη μια χρονιά με τις ιδιαιτερότητές της. Εγώ άρχισα να την παρακολουθώ στενά από τα μέσα της και μετά μιας και μέχρι τότε άκουγα τα πολλά καλά που βγήκαν το 2013 (που ήταν μια πολύ καλή χρονιά για την ποπ μουσική). Η αλήθεια είναι ότι πέρασα όλη την άνοιξη με ένα τρομερό πισωγύρισμα στα 90s και δεν μπορούσα να ακούσω τίποτε άλλο πέρα από alternative rock των 90s. Ομολογώ ότι κάτι τέτοιο δε μου είχε συνέβη ποτέ στο παρελθόν εκτός από μια περίοδο 6 μηνών το 2000 που ξαναγύρισα στο heavy metal με αφορμή τον αξεπέραστο δίσκο που είχαν κυκλοφορήσει τότε οι Dream Theater (μαλακίες, είχα χωρίσει και ήμουν τρελαμένος και ξαναγύρισα σε οτιδήποτε indie 2-3 χρόνια μετά που συνήλθα).
Την άνοιξη λοιπόν μου συνέβη και μια από τις μεγαλύτερες συμπτώσεις και εκπλήξεις της ζωής μου με αφορμή τη μουσική, τις παλιές κασέτες τις ηχογραφημένες από το ραδιόφωνο τη δεκαετία του 90. Άκουγα τις κασέτες αυτές και αναρωτιόμουν που να βρίσκονται οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί-ήρωες της εφηβικής μου ηλικίας. Εντελώς τυχαία και χωρίς να το έχω σκοπό συνάντησα έναν από αυτούς μερικές μέρες μετά. Του είπα ότι έχω ηχογραφημένες εκπομπές του από 20 χρόνια πριν. Αυτός έχει μεγαλώσει, έχει φύγει χρόνια από τη φάση αλλά αναπολεί τα "παλιά". Συγκινήθηκε και εγώ ήμουν σε παραζάλη για μέρες. Του τις έδωσα και τις έγραψε.
Όσον αφορά το 2014 τέλος είναι η χρονιά που έφερε μεγάλες αλλαγές στην προσωπική μου ζωή (γίνομαι σοβαρός τώρα, σοβαρά) και το flashback στα 90s είχε πολύ να κάνει με αυτές. Αλλά πάει, έφυγε και αυτό, ήρθαν και οι αλλαγές, αλλά να, εδώ είμαστε με νέες παρουσιάσεις δίσκων και με νέο πρόγραμμα στο ραδιόφωνο. Τα λέμε αύριο με το Νο. 20!

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

LITERATURE - CHORUS (Slumberland Records)


Literature – Chorus

 
Όπου Slumberland Records και κάτι καλό. Μετά τους The Proper Ornaments και τους AlloDarling νωρίτερα φέτος στη χρονιά (για να μη μιλήσουμε για όσα σπουδαία έχουν προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια) έρχεται το δεύτερο άλμπουμ αυτών των τεσσάρων αγοριών από τη Φιλαδέλφεια να πάρει τη θέση των The Pains of Being Pure At Heart στις καρδιές μας (όχι ότι οι τελευταίοι υστερούν αλλά φέτος δεν έκαναν τη διαφορά).

Τι είναι αυτό λοιπόν που κάνει το Chorus να ξεχωρίζει; Η υπενθύμιση ότι η κιθαριστική ποπ μπορεί να είναι χορευτική και διασκεδαστική χωρίς να χάνει στιγμή το εκλεπτυσμένο αισθητικό της εκτόπισμα. Όπως ακριβώς συνέβαινε τότε που οι Television Personalities, οι Go-Betweens και οι υπόλοιποι ήρωες των υπερ-βρετανικών 80s (με προεξέχοντες εκπροσώπους εν προκειμένου τους Orange Juice και τους Smiths) καθιερώνουν τον ήχο που έμελλε να ονομαστεί αργότερα indie και να συνοδεύσει τα μοναχικά εφηβικά απογεύματά μας μετά το σχολείο.

Διάχυτη λοιπόν η ρετρό ατμόσφαιρα στο Chorus καθώς θα μπορούσε άνετα να έχει κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή. Αυτό, ωστόσο, είναι και το θετικό του άλμπουμ μιας και οι μελωδίες καθενός από τα 11 τραγούδια που το απαρτίζουν αναβλύζουν ζωντάνια, φρεσκάδα, ειλικρίνεια όπως συνέβαινε και τότε. Μελωδίες αστραφτερές, και κιθάρες ασταμάτητες να ζωγραφίζουν τόσο όταν βρίσκονται μπροστά όσο και όταν κρατάνε τον ρυθμό. Οι συνθέσεις δεν είναι φορτωμένες με ορχηστρικές ή psych ατμόσφαιρες παρά μόνο με τα βασικά συστατικά (κιθάρα, μπάσο, synth) που γεμίζουν τον ήχο και με το παραπάνω. Τα φωνητικά επίσης, κάθε άλλο παρά αυτιστικά και συνοδευτικά (γνωστές παθογένειες του indie), βρίσκονται μπροστά και σου απευθύνονται χωρίς περιττά ατμοσφαιρικά «και καλά» κόλπα παρά με συνεχή περιδιάβαση στις μελωδικές χρήσεις της «ποπ» φωνητικής τέχνης. Και ενώ ακούς ένα δίσκο με indie προσανατολισμό αναγνωρίζεις ένα άρωμα κλασικής ποπ γραφής. Αυτό είναι ένα ακόμα σπάνιο προσόν σήμερα που πολλές μπάντες προσκολλώνται στην indie εικονολατρία μη μπορώντας να αφομοιώσουν τα ιστορικά κατάλοιπα του όρου αυτού.

Είναι μάταιο να αναζητήσει κανείς στιγμές που να ξεχωρίζουν σε ένα τέτοιο άλμπουμ-συλλογή μικρών κιθαριστικών ποπ θριάμβων. Τα 28 λεπτά της συνολικής διάρκειας του Chorus κυλούν σαν ένα μακρόσυρτο μοναδικό τραγούδι που όμως δεν κουράζει ούτε στιγμή. Αυτά τα λεπτά θα σου κρατήσουν την καλύτερη παρέα, θα σου θυμίσουν παλιές αγάπες, θα σε κουνήσουν, θα σε κάνουν να ενδιαφερθείς για το σήμερα μιας και εκεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κάποιοι επιμένουν εφηβικά και «βρετανικά». Περισσότερα λόγια για αυτόν τον δίσκο βλάπτουν.



Δημοσιεύτηκε στο www.presspop.gr

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

...AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD - IX


...AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD – IX

 
Οι ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead ξαναχτυπούν φέτος με τον ένατο δίσκο τους που τιτλοφορείται απλά IX. Οι αμερικανοί (με έδρα το Austin του Texas) post hardcore progressivers  στην 15ετή δισκογραφική τους παρουσία έχουν προσφέρει ουκ ολίγες συγκινήσεις όπως και απογοητεύσεις. Μετά το ελπιδοφόρο ομώνυμο ντεμπούτο τους στην συντοπίτισσα τους εταιρεία Trance Syndicate πίσω στο 1998 πήραν μεταγραφή στη Merge Records για το δεύτερο άλμπουμ Madonna, που τους ανέδειξε σε μια ελπιδοφόρα δύναμη του εναλλακτικού ροκ. Από εκεί μεταπήδησαν στην Interscope Rec. όπου και καθιερώθηκαν στην ελίτ του ήχου με το οριακό Source, Tags and Codes του 2002. Τρία χρόνια μετά ακολούθησε το αμήχανο Worlds Apart και η κάμψη συνεχίστηκε με το χλιαρό So Divided. Η ανοδική πορεία ξεκινάει πάλι με το Century of Self του 2008, συνεχίζει με το Tao of The Dead του 2011  και κορυφώνεται με το αναπάντεχο Lost Songs (που ήταν και ο κορυφαίος δίσκος του γράφοντος για εκείνη τη χρονιά) ένα χρόνο μετά. Τι άλλο έχουν να μας πουν άραγε αυτά τα 40 something παλικάρια φέτος;

Οι Trail of Dead δεν ήρθαν να ταράξουν το χάρτη του εναλλακτικού ροκ εν έτη 2014. Δεν το έκαναν ούτε όταν έβγαζαν το Lost Songs δύο χρόνια νωρίτερα και τούτο διότι δε βρισκόμαστε στο 2002 όταν το indie rock ήταν ακόμα της μόδας. Δε θα συναντήσετε λοιπόν τις μεγάλες καινοτομίες στον ήχο τους. Ούτε χρειάζεται άλλωστε. Η τετράδα έχει φτιάξει ένα πιστό fan base όλα αυτά τα χρόνια κυκλοφοριών και περιοδειών, τέτοιο που με τον ένατο δίσκο τους μάλλον θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Διότι και εδώ μέσα τα στοιχεία που έχουν κάνει αγαπητό το γκρουπ όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν και περισσεύουν. 70s progressive rock, 80s punk hardcore, 90s indie rock και 00s post rock, όλα με τη συνοδεία δύο ανυπέρβλητων φωνών. Αφενός του Conrad Keely (που σχεδιάζει και τα πληθωρικά εξώφυλλα των δίσκων των Trail of Dead) και αφετέρου του Jason Reece (του οποίου η φωνή είναι αδύνατο νομίζω να θυμίζει μόνο σε μένα τόσο επίμονα εκείνη του Ian McKay των Fugazi).

Στο IX οι TOD καταλαγιάζουν ελαφρώς τα punk ξεσπάσματα του προκατόχου και επαναφέρουν ορισμένα ορχηστρικά στοιχεία, κάνοντας το δίσκο μια επιτομή του ότι έχουν κάνει μέχρι σήμερα. Δε λείπουν οι κλιμακώσεις που οδηγούν σε κορυφώσεις, δε λείπουν οι επικές εισαγωγές, τα κιθαριστικά ξεσπάσματα, οι ταξιδιάρικες μελωδίες, που άλλωστε είναι ένα από χαρακτηριστικά που έκαναν αγαπητό το indie rock στα 90s. Εκείνο που κάνει το IX ενδιαφέρον είναι ότι οι πιο ξεχωριστές συνθέσεις βρίσκονται προς το τέλος της διάρκειάς του, κρατώντας έτσι τον ακροατή ευχαριστημένο μέχρι το τέλος. Αν βαρεθείτε γρήγορα λοιπόν τα πρώτα singles, όπως το The Ghost Within, μην εγκαταλείψετε διότι και εδώ υπάρχει μπόλικος TOD πλούτος.  

Στον αριθμό 7 συναντάμε την επική μουσική σύνθεση How to Avoid Huge Ships που κλιμακώνεται πάνω στην ίδια μελωδία μέχρι να επέλθει η κάθαρση, χαρακτηριστικού τύπου σύνθεση που επαναλαμβάνει η μπάντα σε κάθε σχεδόν άλμπουμ χωρίς παρόλα αυτά να καθίσταται βαρετή. Αμέσως παρακάτω στο Bus Lines συναντάμε δραματικό indie rock στα καλύτερά του, με τη μελαγχολία να διαδέχεται την αισιοδοξία, αφήνοντας μια γκρίζα διάθεση που μας οδηγεί στην περιπέτεια του Lost In The Grand Scheme. Υπέροχο κομμάτι με αυξομειώσεις εντάσεων και τη φωνή του Reece να αγγίζει ευαίσθητες μνήμες από τις εποχές που οι Fugazi και οι υπόλοιποι ήρωες του αμερικάνικου indie rock μεγαλουργούσαν. Πριν το τελείωμα οι TOD μας επιφυλάσσουν δύο εκπλήξεις. Πρώτα η παρουσία του cello που συνοδεύει το πιάνο και τα strings του Like Summer Tempests Came His Tears θυμίζοντας Pink Floyd σε τζαμάρισμα με Smashing Pumpkins καταλήγοντας για άλλη μια φορά σε επικές και μελωδικές κορυφώσεις. Και δεύτερον, το κλείσιμο με τους tribal (αλά Goat)  ρυθμούς του Sound of The Silk, αφήνοντας ανοιχτό τον ορίζοντα για νέες περιπέτειες στο μέλλον.

Αυτές τις μέρες οι Trail Of Dead περιοδεύουν στην Γηραιά Αλβιόνα και την Γερμανία (χώρα στην οποία σημειώνουν σημαντική επιτυχία) και δυστυχώς η νότια πλευρά της Ευρώπης λείπει εντελώς από τον συναυλιακό τους χάρτη. Να παρακαλέσουμε τον παντοδύναμο Βούδα να τους φέρει τώρα που αυτοί οι 40ρηδες έχουν ακόμα τσαγανό. Βάζω να ξανακούσω το IX και προσεύχομαι. Αμήν.

Δημοσιεύτηκε στο www.presspop.gr
 

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

ARIEL PINK - POM POM (4AD)


ARIEL PINK – POM POM (4AD)


Καλησπέρα από τον χαρούμενο κόσμο του Ariel Pink. Οφείλω να ομολογήσω ότι έχω κάποια αδυναμία να αντισταθώ στην κακοφωνία του Pom Pom, του 10ου δίσκου (σύμφωνα με τη Wikipedia) αυτού του τρελούτσικου τύπου. Μετά την καθιέρωσή του ως μάστορα του ποπ πειραματισμού με το Before Today του 2010 και το Mature Themes του 2012 ο Ariel Pink καταθέτει άλλη μια συλλογή με τραγούδια που αναμιγνύουν όλα τα είδη της ποπ μουσικής με ανορθόδοξο τρόπο. Διπλό lp, αστείρευτη έμπνευση φτηνιάρικης chill wave lo-fi ψυχεδέλειας, αυτή τη φορά χωρίς το προσωνύμιο Haunted Graffiti, της μπάντας που τον συνόδευε στα προηγούμενα άλμπουμ. Ταυτόχρονα αναχώρηση από τις πιο καλογυαλισμένες παραγωγές των δύο προκατόχων του Pom Pom  και επιστροφή στις παλιές καλές εποχές των demos που πλάσαρε ο Ariel Pink στους Animal Collective μια δεκαετία και βάλε πίσω. Όσον αφορά το εξώφυλλο, άπλετο ροζ με τις δύο λέξεις τυπωμένες μόνο επάνω. Τι τρέλες να περιέχει άραγε το περιεχόμενο;

Τις γνωστές. Ο Ariel Pink επιδεικτικά μας φιλάει στο στόμα παρά τη θέλησή μας και όποιος δεν αντισταθεί είναι καταδικασμένος να υποκύψει στο επικίνδυνο παιχνίδι του. Ως μουσικός η μέθοδος που χρησιμοποιεί είναι να βάζει έναν στόχο για το πώς θα ακούγεται κάθε κομμάτι του δίσκου και μετά να διαλέγει κομμάτια από το παζλ κατακρεουργημένων ήχων που έχει ετοιμάσει στο πειραματικό εργαστήρι του και να τα συνδέει φαινομενικά άναρχα αλλά ουσιαστικά οργανωμένα με τρόπο που μόνο ο ίδιος έχει συλλάβει. Φωνές από το υπερπέραν, samples από άγνωστα φιλμ, low fidelity μπιτάκια, ξεχαρβαλωμένες κιθάρες με τη συνοδεία της φωνής του που την κάνει ότι θέλει. Ασυνάρτητοι στίχοι που παραδόξως στο σύνολο τους προσδίδουν μια συνεκτική θεώρηση των πραγμάτων, έτσι όπως τα βλέπει ο δημιουργός. Η ειρωνεία και η νοσηρότητα διαδέχονται την ειλικρίνεια και την ονειροπόληση σε ένα παιχνίδι που εξαντλεί τον μέσο ακροατή.

Αυτή όμως η ελεύθερη περιήγηση στις εμμονές του είναι που κάνει τον Ariel Pink μοναδικό στη σύγχρονη ποπ δισκογραφία. Bowie-ικό δράμα (Four Shadows) φτηνιάρικη soft pop (Lipstick), new romance electro (Not Enough Violence), chilly indie pop (One Summer Night) psych hard rock (Goth Bomb) ευφυείς surf pop συμφωνίες (Nude Beach A Go-Go). Και αυτά μέχρι τη μέση του Pom Pom μόνο.

Γιατί από εκεί και μετά η μπάλα χάνεται εντελώς. Και μόνο οι τίτλοι των κομματιών μιλάνε από μόνοι τους. Dinosaur Carebears, anatolic space rock εισαγωγή δίνει πάσα σε υποτυπώδη ψυχεδελομπλιμπλίκια που συνοδεύουν προηχογραφημένες φωνές και μέσα σε ένα λεπτό πέρασμα σε dub αργή αποφώνηση. Negativ Ed, punk υφολογία με φωνές από διάφορες κατευθύνσεις να παρεισφρέουν και να δημιουργούν έναν πανικό. Sexual Athletics, zappa-inspired funk rock με μπόλικο fun και νέο-ψυχεδέλεια αλά Flaming Lips. Jello-o, glam pop με παιδικά σύνθια να μετατρέπεται σε stadium glam rock. Black Ballerina, το δεύτερο single σε synth χαλαρές χορευτικές και ενίοτε ξενέρωτες στιγμές. Και για να μην το πολυκουράζουμε η όλη πλάκα ολοκληρώνεται με την progressive rock παρωδία του Exile On Frog Street, εκεί που οι Eloy αναλαμβάνουν να επενδύσουν μουσικά φθηνιάρικα παιδικά παιχνίδια χειρός.

 Όχι ότι δεν συναντούμε για άλλη μια φορά ουσιώδη indie pop κομψοτεχνήματα. Πάρε λόγου χάρη το πρώτο single Put Your Number In My Phone με την αφοπλιστική απλότητά του ή το κομμάτι που κλείνει το Pom Pom (και καλύτερο του δίσκου για μένα) Dayzed Inn Daydreams με τις υπέροχες μελωδικές κλιμακώσεις στο ρεφραίν.

Με αυτά και αυτά και αυτά ο Ariel Pink υπογράφει τον πιο παράξενο δίσκο του εδώ και καιρό. Οι οπαδοί του θα τον λατρέψουν για άλλη μια φορά. Οι φίλοι του παράξενου και πειραματικού προσεγγίστε αλλά με fun διάθεση. Οι indie fans βασιστείτε στα singles και τις πιο στρωτές στιγμές. Οι υπόλοιποι έχετε υπόψη σας ότι πατάτε σε νάρκες. Καληνύχτα από το νοσηρό κόσμο του Pom Pom.
 
Δημοσιεύτηκε στο www.presspop.gr

 

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Εκπομπή 1/11 στον Κόκκινο 107,7

JETHRO TULL - AQUALUNG
CREAM - N.S.U.
NAZARETH - MORNING DEW
BLIND FAITH - WELL ALL RIGHT
WEST, BRUCE AND LAING - WHY DONTCHA?
GRAND FUNK RAILROAD - WE'RE AN AMERICAN BAND

NIGHTSTALKER - SPIT
MONSTER MAGNET - 19 WITCHES
GOAT - HIDE FROM THE SUN
WOODEN SHJIPS - BLACK SMOKE RISE
TEMPLES - SHELTER SONG
FOXYGEN - ON BLUE MOUNTAIN
THE BLACK KEYS - 10 LOVERS
MANIC STREET PREACHERS - THE LAST TIME I SAW PARIS

CYMANDE - BRA
DAFT PUNK - TOUCH
AL GREEN - LOVE IS A BEAUTIFUL THING
SAM COOKE - WONDERFUL WORLD
PAOLO NUTINI - LET ME DOWN EASY

THE SOUNDCARRIERS - THIS IS NORMAL
CAN - TANGO WHISKEYMAN
DENGUE FEVER - TIGER PHONE CARD
JULIE DRISCOLL - FRESH FAILURES (LET THE SUNSHINE)
JANIS JOPLIN - MOVE OVER
JIMMY HEDRIX - CROSSTOWN TRAFFIC