Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Δαματζ γκουτζ

Λίγο πριν τις διακοπές του Πάσχα τέτοιες μέρες πέρυσι αγαπούσα τα βαμπιρ του σαββατοκύριακου και τους διοικητές. Σήμερα οι διαθέσεις μου είναι πιο old fashioned με ολίγον τι από 90s brit rock, καινούργιο παλιό indie rock, νεοψυχεδελίζουσα μπαλάντα και ροκιά από Καναδά μεριά και μία μικρή έκπληξη από το ελληνικό παρελθόν.



Οι Smashing Pumpkins δλδ ο Billy Corgan με την εκάστοτε κουστωδία του κυκλοφορούν κάθε τόσο ένα τραγούδι και το προσφέρουν για δωρεάν κατέβασμα από το site της μπάντας. Το συγκεκριμένο είναι το 9ο από τη σειρά Teardrop by Kaleidoscope που συνολικά θα αριθμεί 44 κομμάτια.. Είναι και το πιο ενδιαφέρον μέχρι στιγμής. Α, και στη φωτό κοιτάξτε καλά την κιθαρίστρια και σκεφτείτε καλά που μπορεί να την έχετε ξαναδεί. Η ερώτηση απευθύνεται στους φανατικούς των SP.



Οι καναδοί Black Mountain έχουν κυκλοφορήσει διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα τα χρόνια που δραστηροποιούνται από το 2005 και μετά με κορυφαίο εκείνο το καταιγιστικό Don't run our hearts around. Αυτό είναι επίσης δυναμικό και η νοσταλγική του διάθεση κάθε άλλο παρά απρόσκλητη είναι. Κατευθείαν από τον πλανήτη Paranoid (έπαιξαν και στα μέρη μας πριν λίγες μέρες).



Καναδοί και οι Besnard Lakes με μπροστάρισσα την ελληνικής καταγωγής Olga Goreas που ψιθυρίζει στα ελληνικά στον προηγούμενο δίσκο της μπάντας (συγκεκριμένα στην εισαγωγή του μαγικού And you lied to me). Εδώ από τον περσινό δίσκο τους που δεν έχω ακούσει ολόκληρο αλλά πρέπει να το κάνω γιατί ότι και να έχω ακούσει από αυτούς μου αρέσει πολύ. Ένας πολύ όμορφος συνδυασμός dream pop και southern αισθητικής. Σύγχρονοι χαμένοι ήρωες...



Τις τελευταίες μέρες έχω ψιλοκολλήσει με ένα best of από τους βρετανούς 90s ροκερς Dodgy που στο πρώτο μισό της δεκαετίας ήταν μεγάλο όνομα στη Γηραιά Αλβιώνα και ένα ας πούμε πιο καθαρόαιμο ροκ άκουσμα σε σχέση με τη μανία τότε αρχικά με το shoegaze και ύστερα με την brit pop (που ξέσπασε με τους Oasis οι οποίοι έπαιζαν support στις πρώτες συναυλίες των Dodgy). Μετά τη διάλυσή τους στην κυριολεξία εξαφανίστηκαν αλλά τώρα που ξανακούω τις επιτυχίες τους και όχι μόνο συνειδητοποιώ ότι παρά την επίπεδη παραγωγή των δίσκων τους είχαν ενδιαφέρουσες συνθέσεις ειδικά στο ξεκίνημά τους. Μετά το '95 έγιναν δυστυχώς και αυτοί αναπόσπαστο κομμάτι της brit pop, κάτι που μάλλον τους οδήγησε στο μοιραίο. Μόλις τώρα μαθαίνω από το you tube ότι έπαιξαν ξανά μαζί το 2009 εδώ.

Τέλος οι Τρύπες και ένα σχετικά πρόσφατα ανεβασμένο βίντεο στο tube από παλαιό live όπου και διασκευάζουν απολαυστικά τι άλλο, Gang of Four.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Three Mile Pilot

Αυτοί εδώ είναι το νέο αγαπημένο μου γκρουπ. Δεν τους ήξερα αν και είναι παλιοί. Πρώτη φορά τους άκουσα πριν κάτι μήνες και προσπάθησα να συγκρατήσω τι ήταν αυτό που ακούω μάταια ως συνήθως. Τελικά με το γνωστό παιχνίδι των δοκιμών στο google βρήκα το τραγούδι που έψαχνα το οποίο και το βαρέθηκα σύντομα. Κάπου διάβασα για σπουδαίο comeback κάπου αλλού για βαρετά πράγματα και δεν την έψαξα παραπάνω. Μου έκανε εντύπωση πάντως που ένα αμερικάνικο alternative rock γκρουπ των 90s μου είχε ξεφύγει εντελώς. Ούτε στα παλιά ποπ και ροκ θυμάμαι να υπάρχει κάποια αναφορά σε αυτούς ούτε σε λίστες με αξιόλογα πράγματα από εκείνη την εποχή. Προχθές έτυχε να ακούσω και άλλο ένα κομμάτι από το περσινό τους άλμπουμ και μου άρεσε και αυτό και είπα ήρθε η ώρα να ψάξω λιγάκι. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Ειδικά τα πρώτα τραγούδια που έγραψαν οι Three Mile Pilot πίσω στο 1991 είναι πραγματικά πρωτολεια ψυχεδελικά αργόσυρτα grunge anthems. Στα χνάρια των Mudhoney, των Fugazi και των Jane's Addiction σαφώς προς το πιο μελαγχολικό οι Pilot έχουν έναν τριπαρισμένο ήχο που πέρασε ανεπιτυχώς και από τα στούντιο των πολυεθνικών στα μέσα των 90s οδηγώντας αργά και βασανιστικά στη διάλυση της μπάντας κάπου στα 1997 μέχρι να ξαναεμφανιστούν πέρυσι. Slacker φωνητικά και attitude χωρίς περιττές φιοριτούρες και με μεγάλη δόση ειλικρίνιας για αυτό που κάνουν. Η πραγματική επιστροφή του grunge (θα έλεγα αν στο μεταξύ δεν είχαν μεσολαβήσει τα άλλα προτζεκτ των μελών των 3MP, δλδ οι The Black Heart Procession και οι Pinback, με αρκετά πιο ώριμο, ενήλικο θα έλεγα προσανατολισμό).

Το αγαπημένο μου



Τα πρώτα τους





Και δύο από τα τελευταία τους



Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Συναυλίες!!

Εβδομάδα συναυλιών ξένων ονομάτων αυτή στην Πάτρα, ξεκινώντας από σήμερα με την εμφάνιση των ρώσων (!!!) Motorama. Οι Motorama παίζουν κλασικό 80ς post punk με indie pop στοιχεία, δλδ χωρίς κιθαριστικές εξάρσεις και ο ήχος τους είναι ευχάριστος και κολλητικός. Οι μελωδίες τους απλές και παρότι τα τραγούδια τους μοιάζουν πολύ μεταξύ τους θέλεις να ακούσεις και άλλα στη σειρά αν έχεις την κατάλληλη διάθεση (το βράδυ θα την έχεις σίγουρα). Πέρυσι έβγαλαν το Alps που μάλιστα διακρίθηκε στην πρόσφατη blogovision από τους έλληνες hipsters...ε, bloggers εννοούσα. Γκρίζες διαθέσεις προς το ρομαντικόν και το απαλόν παρά προς το καταθλιπτικό και το μαύρο. Αν σας αρέσουν οι Editors, Interpol, National και τα νοσταλγικά 80s new wave δε θα χάσετε με τίποτα. Αφήστε που το Λιθογραφείο ταιριάζει γάντι σε μια τέτοια συναυλία. Ανοίγουν οι πατρινοί Playground Noise και θα προηγηθεί dj set από τη Ματίνα Παρασκευά (του mojo radio που διοργανώνει και τη συναυλία). Για περισσότερες πληροφορίες εδώ



Η Manifest by Mojo επίσης φέρνει στην Πάτρα και τους Zagar μαζί με τους Dj Bootsie Quartet την Παρασκευή στο club Republic που βρίσκεται Καποδιστρίου και Μαιζώνος. Για περισσότερες πληροφορίες κοιτάξτε επίσης εδώ

Την Κυριακή τέλος έρχονται και οι Bellrays στην πόλη μας. Χωρίς να τους γνωρίζω ιδιαίτερα τα λιγοστά τραγούδια που ξέρω αποτελούν εγγύηση ότι θα είναι μια ξεχωριστή rock βραδιά. Νομίζω ότι θα ζήσουμε ότι ζήσαμε πριν μερικούς μήνες στη συναυλία των The Heavy αφού τα δύο γκρουπ έχουν πολύ συγγενικό ήχο, ένα καυτό και ιδρωμένο rock 'n soul (έγχρωμος τραγουδιστής οι Heavy, έγχρωμή τραγουδίστρια οι Bellrays).



Οι περισσότεροι βέβαια αναμένεται να παρεβρεθούν για το κύριο support όνομα, τους Last Drive. Και το δεύτερο support όμως, οι πατρινοί Monovine, συγκεντρώνουν αρκετό ενδιαφέρον μιας και πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο cd τους στην τοπική Inner Ear (και αυτοί!). Τριπλό το ενδιαφέρον λοιπόν την ερχόμενη Κυριακή στη Ακτή Δυμαίων. Για περισσότερες πληροφορίες εδώ. Και οι τρεις συναυλίες έχουν άρκετά χαμηλό εισιτήριο για τις μέρες που ζούμε.

Τέλος, σαν σήμερα πριν 17 χρόνια έφυγε ένας μεγάλος. Δεν ξεχνώ...