Το Contra το άκουγα αποσπασματικά εδώ και 2 μήνες που κυκλοφόρησε αλλά πέρα από τα 2 σιγκλάκια, Horchata και Cousins, μόνο το εξάλεπτο Diplomat’s Son είχα ξεχωρίσει. Μέχρι σήμερα, που ο ήλιος είναι αρκετά ζεστός ώστε να με βάλει στην κατάλληλη διάθεση. Όσο το άκουγα σκεφτόμουν με λέξεις. Όπως δροσιά, νερό , κοκτέιλ ή μάλλον χυμός ροδάκινο και άλλα τέτοια που παραπέμπουν στο υγρό, καλοκαιρινό όμως, στοιχείο. ‘Ύστερα έρχονται οι εικόνες. Το Contra απλώνεται πάνω σου σα καραμέλα ημιδιάφανη, ηλεκτρονικό γαρ, παρά σαν χαβανέζικη τεκίλα, να σε μεθάει με τις κιθάρες όπως το ντεμπούτο τους. Εκεί που σε καλύπτει με τη συμφωνική του, διαλυμένη με πάγο ,γυαλιστερή επίστρωση, έπειτα σε ξεπλένει με καθάριο νεράκι, βγαλμένο από το μινιμαλιστικό σε ήχους ρυάκι των μελωδιών τους. Εκεί είναι που διαφέρει το Contra. Είναι πιο λιτό, πιο μαλακό, κατώτερο από το ντεμπούτο τους, αλλά όχι ελλιπές. Καθόλου δε με χαλάει να έχω κάθε δύο χρόνια ένα δισκάκι των Vampire Weekend να μου κάνει παρέα το καλοκαιράκι.
Για τους MGMT τώρα, μόλις χτες άκουσα το Congratulations, και μόνο από το εξώφυλλο και από το Flash Delirium που κατεβαίνει από καιρό στο site τους, είχα καλή προαίσθηση. Και πράγματι, το άλμπουμ είναι μια χαρά. Όλα είναι τόσο mgmt εδώ μέσα αλλά κοίτα να δεις που πολλά διαφέρουν σε σχέση με το Oracular Spectacular. Καταρχήν, ακούς Pink Floyd από το Pipper.. και δεν είναι να μην καυ…ς. Κατά δεύτερο, σκάνε οι Byrds, Mamas and Papas και όλα τα καλά παιδιά της ανατολικής πλευράς του ατλαντικού και περνάς μια χαρά, εδώ στον ήλιο και την 25η Μαρτίου, θάλασσα, καφεδάκι, σκυλάκια, παιδάκια και φύση. Τα πράγματα δεν αλλάζουν και πολύ στην πορεία αλλά δε με πειράζει καθόλου. Ίσα ίσα που έρχονται στη θέση τους διότι αυτοί είναι οι πραγματικοί MGMT.
Μια μπάντα κιθαριστική, που αγαπά τα ψυχεδελικά 60ς και τα glam 70ς και αυτό το ήξερες αλλά δεν ήξερες ότι μπορούν να το κάνουν χωρίς υπερβολικά μπιτάκια και ηλεκτρονικές λούπες βγαλμένες από μεγαλοπαραραγωγούς του ήχου (βλέπε Dave Friedman). Το Congrats μοιάζει σα το demo που προορίζεται να το αναλάβει ο κύριος αυτός και να το στείλει στο διάστημα. Θα μείνει όμως ακατέργαστο και προσγειωμένο για να ακουστεί από τα αυτιά που αγαπάνε τη μουσική που αγαπά και το γκρουπ. Για αυτό το λόγο δε θα κυκλοφορήσει κανένα σινγκλ από μέσα του. Ποιοι, οι MGMT των Kids, Electric Feel και Time to Pretend, δε θα βγάλουν σιγκλάκι. Ξενέρωσαν μάλλον με το mainstream και σούπερ τρέντυ κοινό στις συναυλίες τους και με το δίκιο τους. Πιουρίστες όχι, αλλά σίγουρα αγνοί, ρομαντικοί, και σεξουαλικοί όπως τους ακούει και ο gone 4 sure, βρίσκοντάς με απόλυτα συγχρονισμένο στην αίσθηση που αφήνει η ακρόαση του δίσκου. Κυκλοφόρησε την κατάλληλη στιγμή!
Αυτά από ποπ μουσική. Οι επόμενες μέρες έχουν απόδραση σε άλλα μέρη και πολιτισμούς με άλλες μουσικές και εικόνες. Καλές γιορτές και τα λέμε σε κανά 2 εβδομάδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου