Mια σούμα του καιρού που πέρασε

Οι αγαπημένες μου μουσικές αυτόν τον καιρό

Πρώτον, κατά την περίοδο του Πάσχα το μοναδικό πράγμα που άκουγα είναι το cd που συνόδευε το προ=προτελευταίο πια τεύχος του Sonik με τίτλο Spring anthems 2010. Καταπληκτικά indie και κιθαριστικά pop δείγματα από καινούργιες μπάντες, μερικές ήδη πολύ γνωστές στον κύκλο τους. Προσωπικό αγαπημένο το Wayside των Canvas Kites.



Για το νέο δίσκο των Hot Chip έχετε ακούσει αρκετά λόγια και μάλλον πολλά τραγουδάκια. 10 υπέροχα dance pop κομψοτεχνήματα, γεμάτα ευαισθησία, απλότητα και μελωδία και χορό. Όλα υποψήφια singles από ένα γκρουπ που την κάνει σε όλους τους rock και ποπ ομόλογούς τους με 1-2 καλά και τα υπόλοιπα μέτρια κομμάτια. Οι αντιδράσεςι όλων είναι θετικές, ροκάδων, ρομαντικών, γυναικών, περιοδικών, ραδιοσταθμών. Δίσκος της χρονιάς μέχρι στιγμής.

Unkle - Where did the night fall ο νέος δίσκος των Unkle που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος με ωραία διάθεση. Τα έχεις ξανακούσει αλλά τα παίζουν μια χαρά και γι'αυτό θα σου αρέσουν.

Όλοι οι υπόλοιποι δίσκοι που άκουσα μετά το Πάσχα με την εξαίρεση των Broken Bells είναι μέτριοι. Dillinger Escape Plan, γκαρίσματα πάνω σε καλή παραγωγή (και καλά..) και hype από το μουσικό τύπο. Α, ρε Dio που σας χρειάζεται... Crystal Castles, λίγο που το άκουσα μου έκανε σε εφηβικό nightclubbing με drugs και λοιπά. Ο Πετρίδης γουστάρει (ή διαφημίζει σαn παλιοροκάς) την πρόκληση αλλά μου ακούγεται απροβλημάτιστό, μονοδιάστατο και σπαστικό εντέλλει. Το ίδιο γενικά ισχύει και για τους These New Puritans αν και αυτοί έχουν κάτι απρόσμενες μελωδικές στιγμές γεμάτες συναίσθημα, όπως την εισαγωγή του Hidden.



Καλός είναι ο περσινός του Sufjan Stevens - The BQE με συμφωνικές ορχήστρες και παιχνιδίσματα που αρέσουν. Δεν είναι να τον χάνεις τον τύπο. Μου άρεσε αρκετά το Movement vi αλλά δεν το βρίσκω στο you tube. Όσον αφορά τους National αυτοί είναι εντελώς ξενέρωτοι. Οι μεγάλες τους στιγμές υπήρξαν μόνο στο Alligator και ήταν αυτές που έβαζαν ενέργεια και δύναμη. Εδώ όπως και στο Boxer άλλωστε κοιμούνται. Αρέσουν όμως στο μέσο έλληνα σκοτεινοροκά που πασχίζει να βρει τους επόμενους Interpol άδοξα.

Καλύτερα να επενδύσει στους Electric Litany και εδώ λίγοι διαφωνούν. Το How to Be a Chils and Win the War είναι μέχρι τη μέση του τουλάχιστον όμορφος δίσκος. Μετά επαναλαμβάνεται λιγάκι και είναι για τους πιο diehards (που ήδη υπάρχουν -είπαμε σκοτεινοροκάδες και αυτοί- αλλά δεν ανήκω σε αυτούς). Συγκλονιστικό το Home, θυμίζει Dead Can Dance



Ολοκληρώθηκε και το 1ο ep του Billy Corgan από τα 11 που σκοπεύει να κυκλοφορήσει με γενικό τίτλο Teardrop by Kaleidoscope. Τα 4 κομμάτια τα κατεβάζεις στο site των Smashing και παραγγέλνεις την πολυτελή έκδοση προς 30 περίπου δολάρια. Κάλύτερα από το Zeitgeist (που δε μου άρεσε καθόλου) και κοντά στη ψυχεδέλεια και τη μεγαλομανία του Μπίλι. Με μπασίστρια από τις θρυλικές Veruca Salt, μια μεγάλη μου εφηβική αδυναμία που δεν έχει καταλαγιάσει ακόμα.

Όπως καταλάβατε έχω ακούσει μόνο τα προφανή και δεν μπορώ να έχω μια αντικειμενική άποψη για το 2010 μέχρι στιγμής. Έχω κατεβάσει ένα σωρό singles και άλλα από το elbow και αυτό εμποδίει στο να επικεντρωθεί κανείς σε ολόκληρους δίσκους. Αλλά, για πείτε μου κι εσείς, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι που αξίζει να τους ακούσει κανείς από την αρχή μέχρι το τέλος;

Μιλώντας για singles μέχρι στιγμής ξεχωρίζω τους Malachai που χάρη στο avopolis τους έμαθα. Ακούστε το Snowflake, τρελή γκρουβιά



Ρομαντζάρω και ερωτεύομαι επίσης με τους Cats On Fire και το Letters From a Voyage to Sweeden



Γουστάρω τις ατμόσφαιρες των Health



και αφήνομαι στα παιχνίδια του Andrew Bird (αν και περσινό τώρα το έμαθα)



Εις το επανειδείν (έτσι γράφεται?)!