Παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα και με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρόνων της δημοτικής βιβλιοθήκης της Πάτρας, πραγματοποιήθηκε χτες ποιητική βραδιά αφιερωμένη στον βραβευμένο ποιητή Μιχάλη Γκανά. Ακολούθησε βράβευση μαθητών με ποιητικές αξιώσεις και γενικά ήταν μια ευχάριστη και συγκινητική βραδιά. Ο κόσμος ήταν πολύς και εκτός από την παρουσία της γερουσίας των φιλολόγων είδαμε πολλούς μαθητές γυμνασίων και λυκείων της πόλης. Η διοργάνωση ήταν ωραία και μοιράστηκε βιβλίο με ποιήματα από μαθητές σχολείων της δυτικής Ελλάδας καθώς και γλυκό/ποτό. Η παρουσίαση επίσης, την οποία επιμελήθηκε η μητήρ του υπερήφανου γραφόντος, ήταν άψογη με τη συνοδεία μελοποιημένων ποιημάτων του Γκανά από Ξυδάκη, Θεοδωράκη και Ρούσση και τη βοήθεια οπτικοακουστικών μέσων.
Ηπειρώτης ο Γκανάς και το παράπονο είναι το κυρίαρχο πνευματικό υλικό της ποίησής του. Ένα παράπονο και μια μελαγχολία την οποία τόσο πολύ καλλιεργεί η καθεστηκυία τάξη των διανοούμενων της χώρας μας που αναρωτιέται κανείς αν οι νέοι βρίσκουν κίνητρο να ασχοληθούν με την ποίηση και τα γράμματα. Σωστά όμως παρατηρήθηκε από τον πρόεδρο της εταιρίας λογοτεχνών δυτικής Ελλάδας ότι και τα ποιήματα των μαθητών διακατέχονται από έντονη μελαγχολία και απαισιοδοξία εξίσου. Ευτυχώς που ο ίδιος ο ποιητής έβαλε τα πράγματα στη θέση τους με την καθάρια πίστη του στο φως και την αναγέννηση παρά το βάρος της γοητείας του θανάτου που εκθέτει το υλικό του. Εγώ έφυγα από την εκδήλωση με μια αίσθηση αγαλλίασης στα όρια της θρησκευτικής κατάνυξης αν και το ίδιο μεσημέρι είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου ποιο είδος ποίησης με εξέφραζε περισσότερο στο κοινωνικό παρόν που ζω..
Και αυτό δεν είναι άλλο από τις hip hop ρίμες των νεαρών θυμωμένων συμπατριωτών μου. Έτυχε να διαβάσω και να ακούσω από δω και από κει γι’αυτούς τους τύπους αλλά απέφευγα να δώσω παραπάνω προσοχή διότι η hip hop ποτέ δε μου άρεσε. Τη θεωρώ βαρετή και πρόστυχη. Ο Πετρίδης λέει ότι το ραπ των 80s ήταν το νέο rock ‘n roll και στη βιογραφία του ο Bob Dylan ερωτώμενος τι άκουγε περί τα τέλη της ίδιας δεκαετίας απάντησε ICE T γιατί λέει τα πράγματα ωμά, όπως είναι, γεμάτα βία. Πέρα όμως από συγκεκριμένα πράγματα που άρεσαν γενικά σε πολύ κόσμο δεν μπορούσα , και ακόμα δηλαδή δεν μπορώ, να ακούσω αυτό το μουσικό είδος.
Μέχρι χτες που έβαλα να ακούσω τα δύο κομμάτια του Λόγος Απειλή και του Ραψωδού Φιλόλογου που βρίσκονται στο cd που συνοδεύει το περιοδικό Sonik του Ιανουαρίου. Εντυπωσιάστηκα γιατί για πρώτη φορά ελληνικός στίχος με έλκυσε μέσα από την αμεσότητα και ρεαλιστικότητα του. Προβληματισμένος και τέλεια δεμένος με την ηχητική του συνοδεία. Κλιμακούμενος στις ανάγκες της κορύφωσης των τραγουδιών. Και πάνω απ’όλα ομιλών στις καρδιές και το μυαλό των εφήβων που ζητάνε κάτι παραπάνω από ελληνίδες πόρνες και πόρνους για να διασκεδάσουν. Να διασκεδάσουν και να προβληματιστούν ταυτόχρονα. Για τη γλώσσα τους και την ιστορία της και το τεράστιο χάσμα που απέχει μεταξύ αυτής και της πολιτιστικής πραγματικότητας που τους περιβάλλει. Διατηρεί την πρόκληση αυτός ο στίχος, κρατάει όμως λεπτές ισορροπίες μεταξύ στιλυζαρισμένου ρεαλισμού και συναισθηματικής εκφραστικότητας χωρίς να παρασύρεται στα κλισέ του χυδαίου χαβαλέ (στον οποίο βέβαια δε λέμε όχι αν πρόκειται για πλάκα, για τον Tous π.χ).Βγάζουμε την ασχήμια από μέσα μας για να κρατήσουμε λίγη ομορφιά, ότι κάνουν οι ροκάδες και οι ρειβάδες απανταχού για να αντιδράσουν.
Ποίηση; Σίγουρα όχι. Με σκοπό όμως και νόημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου