SCORPIONS 9/6 Παμπελοποννησιακό Στάδιο Πάτρας

Χτες έγινε η συναυλία των SCORPIONS στην Πάτρα. Τους είχα ξαναδεί στο στάδιο Καραϊσκάκη πριν 2 χρόνια μαζί με τον Uli Roth (τον πρώτο τους κιθαρίστα στα 70ς) αλλά δε θα τους έχανα στην ίδια μου την πόλη, με 15.000 άτομα συντροφιά. Η αναμονή μου για τη συναυλία ήταν μικρή και περισσότερο ήθελα να δω τον κόσμο, το μέγεθος, τη σύσταση, την ανταπόκρισή του στη μουσική.
Οι Over the Rainbow (tribute band των Rainbow με κιθαρίστα τον υιό του Ritchie Blackmore) τα έδωσαν όλα αλλά εγώ τους άκουγα έξω από το γήπεδο μιας και ξεκίνησαν σχετικά νωρίς. Έμαθα εκ των υστέρων ότι πριν από αυτούς έπαιξε ένας 45άρης τύπος ονόματι Γάκης, κολλημένος με τα hard rock των 80ς. Κάπου έχω ακούσει για την περίπτωσή του αλλά μου διαφεύγουν εντελώς οι λεπτομέρειες. Φάση θα είχε πάντως.
Μπαίνοντας στο παμπελοποννησιακό, εκείνο που κάνει εντύπωση είναι να βλέπεις γεμάτη από κόσμο την τεράστια όπως δεν φαίνεται από έξω αλλά στην πραγματικότητα είναι, κερκίδα που κατασκευάστηκε για τους ολυμπιακούς αγώνες. Πρέπει εκεί μόνο να ήταν τουλάχιστον 7.000 άτομα. Στην αρένα άλλα 5.000 σίγουρα με τους πιο πρόχειρους υπολογισμούς.
Οι SCORPIONS βγήκαν στην σκηνή κατά τις 10.20 και έφυγαν κατά τις 12.15. Ξεκίνησαν με το καινούργιο Sting to the Tail και συνέχισαν με το Make it Real. O ήχος ήταν προβληματικός και ο Meine δεν ακουγόταν καλά και το κοινό τσίγκλησε. Με λίγη όμως υπομονή όλα διορθώθηκαν, η ένταση δυνάμωσε, ο τραγουδιστής έπιασε το ρυθμό του και το γκρουπ εκτόξευε αδρεναλίνη στο κοινό.
Το τελευταίο τώρα σε σχέση με το αθηναίκό ήταν υποτονικό παρότι μετά από κάθε τραγούδι χειροκροτούσε έντονα. Στις κερκίδες οι καθισμένοι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά βέβαια αλλά και στην αρένα, ο κόσμος φάνηκε να περιμένει τα πιο δημοφιλη τραγούδια για να τραγουδίσει και να χορέψει. Κάτι που πράγματι έγινε στο encore.
Εγώ πήγα στο live κουρασμένος αλλά με το ξεκίνημα άρχισα να συνέρχομαι. Χτυπήθηκα στο We'll Burn the Sky, αλλά μου κόπηκε ο πήδος όταν το κομμάτι συντομεύτηκε για άγνωστο λόγο. Το ίδιο έγινε και με το Always Somewhere και τέλος πάντων αν και αυτά είναι ανεπίτρεπτα πράγματα, τους το συγχωρούμε.
Και τούτο διότι οι SCORPIONS δεν είναι μια guilty pleasure για το συνάφι μας αλλά η αρχή του παντός. Δεν κρατήθηκα λοιπόν και έσπρωξα για να πάω μπροστά και εκεί που μπαίνει το Blackout εντυπωσιακά, αφού πρώτα είχε μεσολαβήσει ένα σόλο του υπερλιμπιντικού ντράμερ με τη συνοδεία video clip, παθαίνω και εγώ blackout και μου σκάει η κούραση της ημέρας..Εκεί η συναυλία άρχισε να ανεβαίνει και το κοινό να απολαμβάνει περισσότερο. Μετά έχεται το encore με Still Loving You, Wind of Change και Rock you like a hurricane που ήταν και το αποκορύφωμα.
Συμπεράσματα: Οι SCORPIONS παίζουν ακόμα δυνατά και μεταλλίζουν κατάλληλα, κάτι που μου άρεσε γιατί είναι και πρόκληση για τους συνομιληκούς τους (εννοώ τους 40 και 50άρηδες και όχι τους 65ηδες διότι οι τελευταίοι δεν γαλουχήθηκαν με αυτούς) που βρίσκονταν στο κοινό και έχουν να ακούσουν heavy από τα νιάτα τους. Το συγκεκριμένο υφησυχασμένο κοινό θέλει επιτυχίες διαφορετικά δεν ανταποκρίνεται. Η φωνή του Meine παραμένει ασύγκριτη στη μελωδική της χροιά, παρά τα ψεγάδια του χρόνου. Τέλος, ήταν η μεγαλύτερη συναυλία που έχει γίνει ποτέ στην Πάτρα και είναι από ένα hard rock συγκρότημα, ούτε από το Ρουβά, τον Πλούταρχο, τη Βίσση και το συνάφι τους. Αυτό εμένα μου λέει πολλά. Λέει αυτό που όσο και αν δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι το εννοεί το συγκρότημα μετά από τόσα χρόνια, το βλέπεις να ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Πρόκειται για τη διαθεσιμότητα του ανθρώπου να συμμετέχει στη φάση του rock n' roll. Είτε το λένε οι Last Drive, είτε οι Scorpions εμένα το ίδιο μου κάνει όσο και διαφορετικές και αντίθετες είναι οι αισθητικές προτιμήσεις αυτών.
Long Live Rock 'n Roll!