Wilco, εξώφυλλο με μια ομορφούλα γάτα μπροστά από ένα μάτσο τριαντάφυλλα, φόντο σκέτο σκούρο μαυρομπλέ και τίτλο Star Wars. Τέσσερα χρόνια πέρασαν από το The Whole Love που περιείχε μερικές αξιόλογες στιγμές και εκτιμήθηκε αρκετά από τους κριτικούς. Χρόνος αρκετός για να μεστώσουν οι νέες ιδέες του Jeff Tweedy (που στο μεταξύ έκανε παραγωγή σε δίσκους των Low, Mavis Staples, Richard Thompson κ.α.)και της παρέας του ώστε να παραδώσει ακόμα ένα σπουδαίο δίσκο στη σειρά δίσκων που φαίνεται θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα. Βλέπετε η παρέα αυτή γουστάρει να φτιάχνει τραγούδια, να λέει ιστορίες, να πειραματίζεται κρατώντας όμως πάντα για παρανομαστή μια καθαρόαιμη rock n' roll αισθητική στο τελικό δημιούργημα.
Τι μας προσφέρουν λοιπόν οι Wilco στο Star Wars που αξίζει να συνεχίζει κανείς να τους παρακολουθεί εν έτη 2015; Καταρχάς ορισμένα πολύ όμορφα τραγούδια. Πάρε π.χ. το More που δε μπορεί παρά να γίνεται άμεσα κτήμα σου και να τραγουδάς το ρεφραίν του όλη τη μέρα. Ή το The Joke Explained με την up tempo χορευτική διάθεση και τις μπριόζες κιθάρες του. Classic Wilco κομμάτι και το Taste the Ceiling με την οικεία ταξιδιάρικη μελωδία του.
Έπειτα, απολαυστικές γρατσουνιστές (και όχι μόνο) κιθάρες στο ύφος του Lou Reed, του Stephen Malkmus και του Thurston Moore όταν όλοι αυτοί μεγαλουργούσαν. Κιθάρες που δεν επαναλαμβάνουν το ίδιο μοτίβο καταντώντας εμμονοληπτικές αλλά που εξερευνούν τις δυνατότητες που υπάρχουν στο να υποστηρίξουν την άψογη rock 'n roll τραγουδοποιΐα του Jeff Tweedy. Βέβαια, με βιρτουόζους κιθαρίστες όπως ο Nels Cline δεν μπορείς να περιμένεις κάτι λιγότερο.
Τέλος, το Stars Wars καταφέρνει να επικαιροποιεί ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια του γκρουπ, που δεν είναι άλλο από τον απρόβλεπτο συνδυασμό στρωτών μελωδιών και κιθαριστικών παρεκτροπών. Ένα παιχνίδι που φαινόταν να το είχαν ξεχάσει μετά το πειραματικό (και βραβευμένο με δύο βραβεία Grammy) A Ghost Is Born του 2004 και την σχετική ησυχία των Sky Blue Sky του 2007 και του ομώνυμου (Wilco) του 2009, αλλά επανήλθε με το The Whole Love to 2011 για να ξεδιπλωθεί ακόμα πιο πολύ στον φετινό δίσκο. Πάρε π.χ. το Pickled Ginger και το αμέσως επόμενο στη σειρά Where Do I Begin όπου από τη μέση και μετά απελευθερώνουν όλη την ένταση που συγκρατούν στο στρωτό πρώτο μισό τους. Γενικά από κομμάτι σε κομμάτι το μουσικό στυλ αλλάζει χωρίς να γίνεται η ακρόαση κουραστική ούτε λεπτό.
Με αυτό τον τρόπο στη σύντομη σχετικά διάρκεια του ένατου αισίως άλμπουμ τους (διαρκεί μόλις 33 λεπτά), μπορεί κανείς να συναντήσει όλα όσα έχει αγαπήσει στους Wilco μέχρι σήμερα. Ήρεμες folk στιγμές με ψιθυριστές εκμυστηρεύσεις από τον Jeff Tweedy, indie rock κιθαριστικά κρεσέντα, όμορφες κλασικές μελωδίες, όλα αυτά με μια 70s pub rock αντίληψη που φαντάζει τόσο διαβολεμένα φρέσκια εδώ μέσα.
ΝΟ. 12 SUNDOWNERS - SUNDOWNERS
NO. 13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER
ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER - HAVE YOU IN MY WILDERNESS
NO. 13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER
ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER - HAVE YOU IN MY WILDERNESS
NO. 18 SUFJAN STEVENS - CARRIE AND LOWELL
NO. 19 JOANNA GRUESOME - PEANUT BUTTER
NO. 20 THEE HOLY STRANGERS - T.H.S.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου