Κατά καιρούς, κατεβάζω δίσκους του παρελθόντος που κατέχουν αξιοσέβαστη θέση στις λίστες με τα καλύτερα όλων των εποχών. Τους κρατάω στο σκληρό δίσκο για καιρό να σκουριάζουν χωρίς να έχουν λάβει κάποια προσοχή, ώσπου πέφτει το μάτι μου στην ισχνή γραμματοσειρά της λίστας προβολής και θυμάμαι οτι για κάποιο λόγο κατέβασα εκείνο το αλμπουμ. Ε και τώρα τελευταία, αυτοί οι δίσκοι είναι και οι καλύτεροι που ακούω. Ακόμα και σε mp3 μορφή, ακόμα και μέσα απο τα ηχείακια του λαπτοπ, ακόμα κι έτσι οι καλοί δίσκοι ακούγονται ακόμα καλοί. Έτσι έγινε με το Hounds of Love της Kate Bush μέσα στο οποίο υπάρχουν ουκ ολίγα μαγικά τρακς, όπως το Mother Stands For Comfort. Έτσι και με το Jubilee Twist των Hearthroabs που η προεναπομείνουσα αθωότητα και σεμνότητα δε μου επέτρεπε τόσο καιρό να κατεβάσω μερικά απο τα πρώτα indie tracks που άκουσα ποτέ. Η δε επιφύλαξή μου να ακούσω έτσι το Born Sandy Devotional των Triffids μου στερούσε τόσο καιρό τη φωνή αυτού του ανθρώπου που διαπερνά πολλά εσωτερικά τείχη αδιαφορίας που έχουν συσσωρευτεί για τις σημερινές φωνές του ροκ. Τη μεγαλύτερη πλάκα απο όλες την έπαθα πέρυσι τέτοια εποχή που μετά τους Vampire Weekend οδηγήθηκα στο Graceland του Paul Simon. Το βρήκα και το αγόρασα, όπως σχεδιάζω να κάνω με όλους τους παραπάνω δίσκους όταν...
Τελευταία περίπτωση κι αυτή των Meat Puppets αλλά και των δικών μας South of no North απο την οποία εμπνεύστηκα ένα πιο συναισθηματικό ποστ. Και το ταξίδι συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου