Νοσταλγός του πανκ ροκ

Είναι εντυπωσιακό ότι ενώ συχνά κατηγορούμε το ίντερνετ για την ταχύτητα των πληροφοριών και το χάσιμό μας σε αυτή, αναπλάθουμε ταυτόχρονα το παρελθόν με τον προσωπικό του τρόπο ο καθένας. Εγώ αυτή την στιγμή χάνομαι στα 80s πανκ μέσα από μπλογκς, βίντεο, rapids, κείμενα παλιών κολλημένων και νέων θαυμαστών. Πλάθω ένα παρελθόν που υπήρξε και πήρα μόνο τη μυρωδιά του μέσα στον απόηχο των 90s. Θυμάμαι στιγμές σε νυχτερινά μαγαζιά που κουνούσαμε τα κεφάλια μας με νεύρο, χωρίς attitude, που το μαγαζί σειόταν με το Χ-cute, το Leave me alone, to Gone Gone Gone. Εποχές που οι ήρωες της creep και της wipe out records είχαν ήδη παρέλθει και ανήκαν σε μια γενιά που τότε, στα 1993 που πρωτοπήγαμε στο drum, άρχισε να ενηλικιώνεται, να ξεχνιέται, να μην είναι οι ψηλοί πανκς με τα σκουλαρίκια που μας λέγαν να αποφεύγουμε στο δημοτικό γιατί τότε ήταν ακόμα ήρωες. Οι σκουλαρηκάδες, αποβράσματα ελκυστικά, όχι σαν τα μέταλλα, σε αυτούς υπήρχε κάτι πραγματικό, κάτι σε άμεση αντίδραση με το κύριο πρότυπο της μουστακικής κοστουμίλας και της γκριζομπλέ σημαιοπληξίας.
Χρόνια μετά στις σύγχρονες σελίδες της δικής μας lifestyle επιλογής, δηλαδή του Google searching,μαθαίνουμε πολλά για την ιστορία αλλά την ξαναζούμε ταυτόχρονα. Ακούγοντας τους South of no North, που ποτέ μου δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω γιατί δεν υπήρχαν οι δίοδοι, τώρα λοιπόν που τους ακούω ανοίγεται μια νέα θέαση ενός παρελθόντος σε άμεση όμως συναισθηματική σύνδεση με εκείνα που ήξερα εγώ ότι ήταν τα 80s. Ισχυροποιείται η αίσθηση της κληρονομιάς, εμπλουτίζονται οι ανύπαρκτες στην πραγματικότητα αναμνήσεις από μια άλλη εποχή που μπορεί και η ίδια να υπήρξε μόνο στα όνειρα μιας αγωνιώδους εφηβείας. Η συνειδητοποίηση αυτή αντί να αποκαθηλώνει τις αναμνήσεις και να απομυθοποιεί τα όνειρα, τα ξαναζωντανεύει στο παρόν. Τόσες επανενώσεις συγκροτημάτων και κάποια επιστροφή στο βινύλιο δεν είναι απλές εκφάνσεις εμπορικής εκμετάλλευσης της κατάστασης. Είναι το έμπρακτο αποτέλεσμα της επαναφοράς της συλλογικής μνήμης μέσω του διαδικτύου. Και της αποσπασματικής εμπειρίας που παρουσιάζεται τώρα σαν συλλογική παρακαταθήκη για όσους την αναζητούν.
Με λίγα λόγια το παρελθόν σου μπορεί να ζωντανέψει στο διαδίκτυο, τα πρώτα σου αγαπημένα τραγούδια, οι παλιότεροί σου συμμαθητές, οι διαφημίσεις με τις οποίες σε τάιζε το αυγό η γιαγιά. Μα και εκείνα τα τραγούδια που σνόμπαρες, τα παιδιά που αντιπαθούσες, οι σειρές που σιχαινόσουν να βλέπεις στην tv. Περισσότερο απ’όλα όμως ζωντανεύεις εσύ μαθαίνοντας εκείνο που υπήρξε και δεν το πήρες μυρωδιά τότε που πραγματικά ή ψευδαισθησιακά συνέβη. Μέχρι να επιστρέψεις πάλι στην μη ψηφιακή, μη αναλογική, μη τεχνολογική, μη λογική, μη πραγματική καν ύπαρξή σου, εσύ που ονειρεύτηκες μα καθόλου δεν υπάρχεις καν, παρά μόνο σε αυτό το όνειρο μέσα είσαι κλεισμένος για πάντα.
I’ll never sing, for the song fell frozen from my lips