Morcheeba στα καλύτερα της δεκαετίας; Όταν έχουν μεγαλουργήσει μέσα στα 90s και έπειτα βγάζοντας τον μέτριο 3ο δίσκο τους, ποιος να τους δώσει σημασία μετά… Το Charango είναι εντελώς υποκειμενική επιλογή αλλά αξίζει αν δεν του έχετε δώσει προσοχή να το κάνετε τώρα που οι παραλιακές εξορμήσεις και τα παγωμένα κοκτέιλ σε μπαράκια κάτω από φοίνικες και όλα αυτά τα γνωστά πλησιάζουν.
Ο ήχος των Morcheeba σε αυτό τον δίσκο είναι όσο απλούστερος γίνεται, soul pop για εύκολες και απροβλημάτιστες ακροάσεις. Η αξία του νομίζω έγκειται στη διαβάθμιση του ενδιαφέροντος καθώς κυλάει η ροή του. Ξέρεις ότι άπαξ και τον ακούσεις για 1η φορά θα θυμάσαι όλα τα ρεφρέν κάθε τραγουδιού. Θα θέλεις όμως και μια 2η για να τα εμπεδώσεις. Και έπειτα μια 3η γιατί υπάρχουν κρυφά σημεία στα οποία δεν έδωσες την αρμόζουσα προσοχή, εκεί που ο ήχος γεμίζει με samples και άλλα κερασάκια στο ποπ μαρτινάκι μας. Με τις ακροάσεις λοιπόν νοιώθεις ένα ευχάριστο ζάλισμα, είναι η ώρα του δειλινού και λές να το γυρίσεις σε μαργαριτούλα με πιο Ice cream διάθεση. Εκεί που κάνεις κεφάλι για τα καλά έρχεται το ριλαξάρισμα με λίγο Kurt Wagner (Lampchop) και την ειλικρινή παράκληση του «Undress Me Now». Βουτίτσα στο νεράκι και κοίταγμα μπροστά , στο άπειρο μαύρο της νυχτερινής θάλασσας, θα μπορούσε να είναι η Νέα Υόρκη με τα φώτα της ή οι φωτοσκιάσεις στο τζάκι αυτές οι λάμψεις των υποβρύχιων δροσοσταλίδων. Αυτό μου αρέσει σε αυτό το δίσκο, είναι κοσμοπολίτικος χωρίς να το προσπαθεί πολύ και γίνεται δικός σου, τον συνδέεις με την καθημερινότητά σου, είτε την αστική είτε την θαλασσινή.
Η μουσική του Charango δεν είναι για μεγάλο ψάξιμο, λιτές μελωδίες με απλούστατα strings, hip hop ρυθμοί και δροσερές μπαλάντες. Τίποτα το ιδιαίτερο εκτός από ζεστές στιγμές που αφήνουν όμορφες αναμνήσεις. Αρκούν αυτά για να είναι μέσα στα καλύτερα των 00s; Pure simplicity, yes!
Ruby picks up: Undress me now, Way Beyond, What New York Couples Fight About
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου