Glorybox και Carte Postale στο Μέγαρο Γαλανόπουλου

Να σας πω δυό λογάκια για το live των Glorybox και Carte Postale που παρακολούθησα χτες στο Μέγαρο Γαλανόπουλου. Κυριακή βράδυ με σχετικά πεσμένη θερμοκρασία και χωρίς καθόλου παρέα ξεκινάω για την Αγίου Γεωργίου με μέτριες διαθέσεις. Πίστευα ότι δε θα βρίσκεται αρκετός κόσμος στη συναυλία αλλά οι αρνητικές προσδοκίες μου εξανεμίστηκαν με το που μπήκα στο χώρο. Ο κόσμος ήταν αρκετός και μπροστά στη σκηνή δεν μπορούσες να σταθείς ή να περάσεις. Αυτό βέβαια δε βοηθούσε στην οπτική επαφή με το live act αλλά αν δεν έχεις παραβρεθεί ξανά σε αυτό το χώρο έχεις μπόλικη τέτοια επαφή με τα υπόλοιπα στοιχεία που τον αποτελούν, τις υψηλές οροφές, τις μαρμάρινες κολόνες και τα πατώματα, τις καμάρες, τους πολλαπλούς χώρους με έξοδο στο όμορφο κήπο του κτιρίου. Όλη η διαρρύθμιση αυτή εμποτισμένη απο ένα κόκκινο χρώμα ζωής, πάθους και μεγαλείου. Σαν ένα Decadence πριν την ανεξαρτητοποίησή του.
Με τέτοια εντύπωση λοιπόν στάθηκα πίσω από την κονσόλα του ηχολήπτη για να απολαύσω τις Glorybox. Μία ώρα έπαιξαν οι τύπισσες και αυτή την ώρα ήμουν επικεντρωμένος στο αριστοτεχνικό δέσιμο των φωνητικών τους, το στοιχείο που ξεχωρίζει στην ηλεκτροακουστική ξεχαρβαλωμένη μπλουζ ποπ που παίζουν. Η PJ έρχεται κατευθείαν στο μυαλό αλλά όχι μόνο και όχι απαραίτητα. Κάποιες φορές ένα drum machine έδινε το ρυθμό και άλλες μια μελόντικα ή κάποιο άλλο όργανο που δε μπορούσα να διακρίνω από τα κεφάλια μπροστά μου, καθιστούσε τον ήχο πότε ψυχεδελικό πότε αβανταδόρικο. Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση είναι που οι Glorybox μπορούν να εμβαθύνουν περισσότερο και να παράξουν όμορφη, σκοτεινή, ερωτική, και απολύτως θηλυκή μπλουζ μουσική. Όσο για τις φωνές των κοριτσιών, άψογες σε άρθρωση, καθαρότατες σε εντάσεις, πετυχημένες στις ακραίες συναισθηματικές εκδηλώσεις τους. Ο τρόπος που η μια στεκόταν απέναντι στην άλλη, σε ένα μπαράζ αντιπαράθεσης μεταξύ ξανθιάς και μελαχρινής (κατά την όψη των πρωταγωνιστών του έργου) θηλυκότητας, ακόμα και μη προσβάσιμος οπτικά, έκανε τη δουλειά του και ακουστικά. Ζηλεύω βέβαια λίγο τους μπροστινούς.
Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα ακολούθησαν οι Carte Postale που δραστηριοποιούνται στην Πάτρα. Το κοινό πύκνωσε και τα επιφωνήματα επίσης, τότε κατάλαβα για ποιους είχε έρθει ο κόσμος. Το γκρουπ έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην Πάτρα, η οποία και ήταν πετυχημένη τόσο αν λάβει κανείς υπόψη τα χειροκροτήματα που ακούστηκαν όσο και την ένταση με την οποία εκτέλεσε το ίδιο τις μελωδικές post rock ιστορίες του. Στην πλειοψηφία τους instrumental κομμάτια με επιρροές από Explosions in the Sky και η Πάτρα αποκτά το πρώτο Post rock όνομα. Σε μερικά κομμάτια συμμετείχε και η Δήμητρα από τους Glorybox (φαντάζομαι, μιας και δε το επαλήθευσα).
Τι κρατάω από το live αυτό; Τις σκιές των μουσικών στα αετώματα της οροφής να πάλλονται σαν σκιάχτρα και να μην έχω μια φωτογραφική μηχανή ή κάμερα να τις καταγράψω. Τι κρατάω από τους Carte Postale; Ότι έχουν κλίση στην κλασική μουσική έκφραση αφού το τσέλο έπαιξε σημαντικό ρόλο τον ήχο τους. Που αλλού ταξίδευε το μυαλό μου εκείνη την ώρα; Σκεφτόμουν τι καινούργιο μουσικά έχουν να μας δώσουν την στιγμή που αυτό το είδος από πολύ νωρίς αναλώνεται στα ίδια κλισέ, αργόσυρτες μελωδίες με περιοδικές εντάσεις. Τότε σκέφτηκα ότι είναι υπέροχο αυτό που συμβαίνει με τα τόσα συγκροτήματα και την σύμπνοια που υπάρχει μεταξύ τους. Η ποπ έκφραση είναι μια πραγματικότητα, για λίγους μεν αλλά ήταν μια ανάγκη που βρήκε διεξόδους. Όμως, κάτι λείπει από όλη αυτή την εισαγώμενη κουλτούρα και αυτό είναι νομίζω ο εμπλουτισμός της με τα παραδοσιακά και τοπικά ακούσματα του τόπου μας. Αν όχι σε επίπεδο τραγουδοποιϊας τότε σε οργανικό επίπεδο, ο ήχος του σαντουριού, της λύρας, του κανονάκι και άλλων τέτοιων θα ταίριαζε γάντι στην experimental διάσταση που έχει λάβει η κοσμική ποπ και ροκ κουλτούρα.