Λίγα λόγια για το Velvet Bus 2

Tο Velvet Bus ήρθε, τα έσπασε για άλλη μια φορά και απήλθε για να κλείσει την αυλαία του στις υπόλοιπες πόλεις που πια ήδη έχει επισκεφτεί.
Ώρα 10.30 και με βαριά διάθεση λέω να πάω ή να μη πάω, αφού το θέλω τόσο να πάω γιατί να επιτρέψω στη βαριά μου διάθεση να με παραπλανήσει. Τελικά κατεβαίνω στο κέντρο και βρίσκω την 15-μελή παρέα μου σε μεζεδοπωλείο. Συνέρχομαι λιγάκι και με τα πολλά λόγια των άλλων αρχίζω να χαμογελάω. Λοιπόν, πάμε τους λέω, κανείς μέσα, μόνο 2 θα έρθουν πιο μετά. Καλά, κατά τις 11.30 την κάνω και με το που μπαίνω στο steps, φτου, οι Berlin Brides κλείνουν το set τους. Η τραγουδίστρια κάπου έχει σκαρφαλώσει και θριαμβευτικά με κάνει να πω, «θα κάτσω εδώ και δε θα πάω πουθενά μέχρι να ξαναγεμίσω ενέργεια». Δυστυχώς, ακολουθούν οι επίσης «τα σπάμε όλα» Exposed by Observers, electro punk freaks από τους λίγους around. Το δυστυχώς πάει στο ότι ήμουν ακόμα κρύος, τέρμα πίσω, μόνο με ένα σφηνάκι Pampero κερασμένο στο στομάχι. Αυτά τα πράγματα είναι για τις τελευταίες ώρες παιδιά… Τα μπιτάτα μέρη των Exposed είναι πολύ δυνατά και σε σημεία thrash metal των καιρών μας. Λιώσαν τα αυτιά μας λιγάκι αλλά χαλάλι, τα παιδιά τα έδωσαν όλα.
Εκείνο που μου άρεσε την Πέμπτη όπως και πέρσι στην ίδια περίσταση είναι ότι πλανιέται στην ατμόσφαιρα μια ενέργεια που φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Νομίζω ότι το Pampero που οι δεσποινίδες επέμειναν να με κερνάνε (έτσι έτσι) έπαιξε και το ρόλο του. Τέσπα, οι Le Page που συνέχισαν το γκιγκ έχουν αρκετους φίλου/ες και ανέβηκαν με μπάντα και όχι οι δύο τραγουδιστές τους μόνο όπως την πρώτη φορά που τους είχα δει στο bios. Η μπάντα προσέδωσε περισσότερη ζωντάνια στα τραγούδια τους αλλά για να πω την αλήθεια τα τελευταία πάσχουν από συνθετική και εκτελεστική μετριότητα, δλδ από έλλειψη μουσικότητας. Βέβαια, το τελευταίο πράγμα που ήθελα να ακούσω την Πέμπτη ήταν υψηλού επιπέδου καλλιτεχνίες, γι’αυτό γκρούβαρα κι εγώ στη διασκευή του I am the Believer. Θα ήταν καλύτερα να παίξουν πρώτοι για να μην ρίξουν την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα του Velvet Bus αλλά Ok δεν την έριξαν.
Πηγαίνω πιο μπροστά που φαίνεται να γίνεται μπούγιο και με την παρουσία κατάλληλης παρέας και με τις καινούργιες μουσικές των Franz Ferdinand στα ηχεία τα σπάω . Δισκάρα ρε παιδί μου! Οι Callas έπαιξαν όπως ξέρουν και μας δόνησαν για άλλη μια φορά. Αυτό που κάνει αυτό το γκρουπ δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει. Πίσω από τη λιτότητα του ήχου κρύβονται αναμνήσεις, μύθοι, φαντασιώσεις και παραστάσεις μιας εποχής που δεν πεθαίνει ποτέ, της εποχής που το rock ‘n roll βασίλεψε στη φαντασία των νέων. Άντε και του χρόνου παιδιά!
Ά, τα βιντεάκια έρχονται.