12 δίσκοι

Οι καλοί μας φίλοι που σώζουν τον κόσμο ξημερώματα, μας και σας καλούν να ξεδιπλώσετε λίγα εως πολλά λόγια για 12 βινύλια από τη δισκοθήκη σας. Δίσκους στην τύχη, έπειτα από την τήρηση αυστηρών κριτηρίων, τους χειρότερούς σας δίσκους, τους πιο φθηνούς, αυτούς που δε σας επέστρεψαν ποτέ μετά από κείνο το γα…νο πάρτυ, εκείνους που βουτήξατε για πάντα και καλά κάνατε, αυτούς που κληρονομήσατε (οκ, αυτά τα λέω εγώ, παιχνίδι είναι).
Ενθουσιάστηκα από την ιδέα. Βλέπω και τους συμμετέχοντες, μερικοί εκ των οποίων αξιοσέβαστοι μουσικοί και μουσικοκριτικοί. Ήδη με έχει πιάσει ανυπομονησία, ξύσιμο, σκέψη. Και να σκεφτείς ότι οι δίσκοι μου δεν κατοικούν στο σπίτι που μένω αλλά εκεί που έχω αφήσει και το Γρούτσου να τους φυλάει. Εκεί λοιπόν υπάρχει το πικάπ που κλείνει 30+ και μια παίζει μια όχι. Εδώ ούτε ενισχυτή δεν έχω αλλά που θα πάει, θα περάσει η παλιοκρίση και θα πιάσω μερικές χιλιάδες ευρώ για ηχεία και τα ρέστα. Έχω να κάνω και μια δική μου πρόταση, να γράψουμε και για κασέτες μας. Εκεί να δεις γέλιο και συγκίνηση…
Άρχισα να αγοράζω δίσκους περίπου 12 χρονών και σταμάτησα περίπου όταν ήμουν 22, όπου τα φοιτητικά χρόνια άρχισαν να ξεθωριάζουν. Παρόλα αυτά, κάθε δίσκος πάνω στις ραφιέρες του πατρικού έχει μια μικρότερη ή μεγαλύτερη ιστορία να πει. Αν και τα παραμύθια που έλεγαν συχνά πυκνά ξεχνιούνται, είναι πολύ καλά χαραγμένα στην συναισθηματική μου μνήμη σχεδόν όλα. Ανυπομονώ να τα πάρω μαζί μου στον σταθμό να τα παίξω τώρα που έμαθα ότι το πικαπ παίζει. Για να γραφτεί όμως αυτό το αρθράκι πρέπει να βρίσκομαι εκεί, στο χώρο που ανέδειξαν αυτά τα βινύλια, εκεί που έζησα τόσες αγωνίες, τόσα όνειρα, τόσες μοναχικές νύχτες αλλά και άλλες με καλή παρέα. Αναμονή λίγων ημερών μόνο.