Τα καλύτερα album της δεκαετίας: Ο, Brother, Where Art Thou?

Ένα από τα καλύτερα soundtrack της δεκαετίας δε μπορεί να μην είναι αυτό. Τόσο υποκειμενικά όσο και αντικειμενικά. Υποκειμενικά γιατί με έκανε να αγαπήσω την παραδοσιακή country παράδοση της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Έπειτα από αυτό ήμουν πολύ πιο εύκολος σε κλασικά ακούσματα του παρελθόντος, ανοίχτηκε για μένα ένας νέος μουσικός χάρτης. Από τότε άρχισα να αγοράζω και το περιοδικό Uncut που κλίνει σε τέτοια ακούσματα. Για κάποιο λόγο νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος που ακολούθησε αυτή την πορεία. Αντικειμενικά τώρα, το score της δουλειάς των Cohen από την πρώτη στιγμή πήρε τις καλύτερες των κριτικών. Ήταν μια τυπική περίπτωση όπου η μουσική είναι η καλύτερη διαφήμιση για το φιλμ.



Και τι δεν υπάρχει εδώ για να αγαπήσει κανείς. Τόσες υπέροχες φωνές βγαλμένες μέσα από την καρτερία μιας καλύτερης ζωής, τον πόνο της δουλείας, την δύναμη της κοινότητας, τις χαμένες και αποτυχημένες ζωές. Ένα παρελθόν που ξαναζεί στην ειλικρίνεια αυτής της συλλογής και τη φροντίδα του παραγωγού (T Bone Burnett). Μια Αμερική αγνή μα προληπτική, θρησκευόμενη αλλά και περιπετειώδης, έτοιμη να τραγουδήσει για το μυστήριο του θανάτου (Ο Death) όσο και να ονειρευτεί τα άφταστα μυθικά πλούτη της φρενίτιδας του χρυσού (Big Rock Candy Mountains). Μια χώρα αγροτοεργατών, ακριβώς πριν από τον ραγδαίο μετασχηματισμό της σε βιομηχανικό γίγαντα. Μια ή περισσότερες φωνές για να κρατήσουν το πνεύμα της κοινότητας ζωντανό από την απειλή ή την υπόσχεση του επερχόμενου αγνώστου σωτήρα-οδοστρωτήρα.

Όσον αφορά το καθαρά μουσικό μέρος, εδώ το ενδιαφέρον είναι αμείωτο μιας και παρουσιάζεται η ποικιλομορφία του παλιού country/blues τραγουδιού χωρίς ανάλωση σε επαναλήψεις. Ξεχωρίζουν οι συμμετοχές της Allison Krauss, Emmylou Harris και Gillian Welchπου μαγεύουν και τον πιο ανυποψίαστο ακροατή με την καθαρότητα, την ένταση και συναισθηματικότητά τους. Super hit το Man of Constant Sorrow, που περιέχεται και σε μια ακουστική εκτέλεση από τον Norman Blake, αναδεικνύοντας το ρόλο του ενός οργάνου στη διασκευή. Παλαιά κομμάτια παρελαύνουν επίσης χωρίς να χάνουν ίχνος από την αυθεντικότητά τους. Παράδειγμα, το In the Jailhouse Now (που ταιριάζει γάντι με το στόρι της ταινίας), γνωστότερο από την εκτέλεση του Jimmy Rogers και το You are my Sunshine με την γλυκόπικρη, βαθιά φωνή του Norman Blake.

Σε όλες αυτές τις φωνές και πολλές άλλες εδώ μέσα, ξυπνά μια ολόκληρη μουσική παράδοση, δίχως επιτηδευμένη παραγωγή και προχειρότητες. Πρόκειται για ένα αυτούσιο μουσικό έργο που μπορεί να κοιτάζει το παρελθόν αλλά διδάσκει μουσική, ερμηνευτική και εκτελεστική δεινότητα στα νεογνά της Americana, βάζοντας τον πήχη εκεί που ανήκει, στην καρδιά των ταλαιπωρημένων και περιπλανώμενων ψυχών. Δόξα τω Θεό, υπάρχουν οι Bon Iver, Dan Auerbach, Bonnie Prince Billy και μπόλικοι άλλοι για να κρατήσουν το πνεύμα ζωντανό.

Ruby picks up: Alison Krauss - Down to the river to pray, Soggy Bottom - I am a man of constant Sorrow, Gillian Welch & Alison Krauss - I'll Fly Away, The Cox Family - I am Weary (Let me Rest)