Πορτ Πουρί

Γειά σας φίλοι μου! Τις τελευταίες μέρες μου ξανάρχεται επικίνδυνα η πολύ όρεξη για μουσική. Έχω πράμα λοιπόν σήμερα για σας.

Καταρχήν με τη μεγάλη αδυναμία των τελευταίων ημερών, τους νεουορκέζους Violens. Τους πρωτοάκουσα σε ένα blog που παρακολουθώ στη φετινή blogovision και μου κίνησαν αμέσως το ενδιαφέρον. Ο δίσκος τους με τίτλο Amoral κυκλοφόρησε προς το τέλος της χρονιάς και είναι, πως να το πούμε τώρα, συναρπαστικός. Τολμώ να πω ότι ένιωσα σχεδόν σαν την πρώτη φορά που άκουσα Lush στα 15 μου και 2 χρόνια αργότερα Raining Pleasure. Αυτοί οι τύποι είναι τολμηροί και απρόβλεπτοι, με όλη την έννοια της λέξης. Αρχίζουν σαν Smiths, συνεχίζουν σαν Prefab Sprout και τελειώνουν σαν Sonic Youth. Και όχι μόνο, θυμίζουν Byrds και ψυχεδελίζουν αγέρωχα στη μέση του τραγουδιού. Μιλάμε για κρυστάλλινη κιθαριστική ποπ χωρίς ταμπού. Αρχικά, πέρα από το single Acid Reign, κόλλησα με αυτό,



αλλά από χτες στριφογυρίζει στο κεφάλι μου όλη την ώρα το



Συνέχεια με την ευαίσθητη ψυχή του James Blake ο οποίος διασκευάζει υπέροχα το Limit to Your Love της Feist. Μια πετυχημένη μίξη dubstep και κλασικής soul.



Ο Cee-Lo Green είναι γνωστός ως η φωνή των Gnarls Barkley (I think I'm Crazy...) αλλά πλεόν απο πέρσι ειδικά ως και ένας σόλο soul funky διασκεδαστικός ερμηνευτής. Πέρα από το Fuck You (τίτλος ρε παιδί μου..) ξεχωρίζει η διασκευή του σε αυτό το πολύ όμορφο τραγούδι των αμερικανών νεο-southerns Βand of Horses. Εδώ ένα ηλεκτρονικό remix που χαλάει λίγο τη διασκευή αλλά αξίζει για το video clip.



Οι Duran Duran έβγαλαν δίσκο. Οι κύριοι αυτοί είναι το πρώτο συγκρότημα που ταυτίστηκα μαζί τους όταν ήμουν μικρός. Η φήμη τους, οι φάτσες και οι αφίσες, το glam look, όλα αυτά που σε κάνουν και δε σε κάνουν να κατανοείς ότι σου αρέσει το rock 'n roll από 7 χρονών. Το ίδιο και με όλους τους ήρωες και ηρωίδες στη συνέχεια. Τι άλλο είναι εκτός από την εξιδανικευμένη σεξουαλική εικόνα του εαυτού σου; Αυτό δεν μπορείς να πεις ότι δε σου αρέσει. Εδώ όμως γράφω γι'αυτούς γιατί έχουν ένα ωραίο καινούριο τραγούδι.



Γυρνάμε λίγο στα παλαιότερα με τους Grant Lee Buffalo που δεν τους γνώρισα ποτέ (πέρα από το πασίγνωστο Fuzzy) αν και ήταν της εποχής μου (αμερικάνικο εναλλακτικό ροκ στα μέσα των 90s). Λίγες μέρες πριν άκουσα το υπέροχο Mocking birds με το κιθαριστικό ριφάκι που μοιάζει να έχει βγει μέσα από το Siamese Dream. Άκουσα και όλο το Mighty Joe Moon του 1994 και απόρησα με την αίσθηση του να ανακαλύπτεις έναν υπέροχο δίσκο με τόσο μεγάλη καθυστέρηση, ενώ και τότε ήσουν εκεί μέσα στα πράγματα. Τότε όμως δεν υπήρχαν οι ευκολίες του σήμερα και να σου οι GLB που επανασυνδέονται για συναυλίες αυτές τις ημέρες ΤΟΥ 2011.



Τέλος, όπως μπορεί να ξέρετε ο John Barry έφυγε από τη ζωή προχτές σε ηλικία 77 χρονών. Ο καθένας μπορεί για πληροφοριακούς λόγους και μόνο να έχει ένα λόγο για τον John Barry και εγώ δεν είμαι από αυτούς. Όχι γιατί έχω ακούσει όλα τα soundtrack που έχει γραψει αλλά διότι έχω ακούσει ένα και το έχω αγαπήσει όσο λίγα πράγματα. Έχε γεια φίλε!