Ταινίες

Καλησπέρα,
αυτές οι 3 εβδομάδες που προηγήθηκαν είχαν αρκετή μουσική αλλά ακόμα περισσότερες ταινίες για τις οποίες θα μου άρεσε να μιλήσω λιγάκι.
Δύο σπουδαίες ταινίες είδα κατά δύο συνεχόμενες δευτέρες στην κινηματογραφική λέσχη Πατρών. Η πρώτη και καλύτερη ήταν το "Ενωπίον Θεών και Ανθρώπων", μια γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Ξαβιέ Μποβουά που διακρίθηκε στο φετινό φεστιβάλ των Καννών. Πρόκειται για ένα θρίλερ με θρησκευτικές αναφορές που εξιστορεί τον τρόπο που βιώνει τον εμφύλιο πόλεμο στην Αλγερία μια μικρή γαλλική μοναστηριακή κοινότητα. Πιεσμένοι μεταξύ εξτρεμιστών και κρατικών δυνάμεων οι μοναχοί βρίσκονται άντιμέτωποι με το δίλημμα του να φύγουν για να σώσουν τις ζωές τους ή να μείνουν και να ακολουθήσουν το καθήκον τους. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Εκείνο που μου άρεσε πιο πολύ και απόλαυσα στην ταινία ήταν η ανταπόκριση του κοινού. Η παρουσίαση της μοναστικής ζωής και των λειτουργικών καθηκόντων των μοναχών πιάνει μεγάλο μέρος της ταινίας και αντί να κουράσει το σε μεγάλο μέρος νεανικό κοινό, αντίθετα δημιούργησε μια κατανυκτική και συγκινητική θρησκευτική ατμόσφαιρα μέσα στην αίθουσα. Η ταινία μας εμφύσησε δύναμη πίστης και κατά ένα καθόλου περίεργο τρόπο ένιωσα περήφανος που ανήκω σε ένα λαό με έντονες θρησκευτικές παρακαταθήκες, παρά την εκκλησιαστική διαστρέβλωση που συμβαίνει. Εδώ και το τρέιλερ.



Η δεύτερη ταινία που είδαμε στη λέσχη την προηγούμενη Δευτέρα ήταν η καινούργια ταίνία του Steven Frears με τίτλο Damara Drewe. Για να πω την αλήθεια δεν ήξερα τι να περιμένω από την ταινία αλλά βγήκα και εγώ όπως όλοι οι πιο νέοι με ένα χαμόγελο ναααα. Αγγλικό χιούμορ και πολύ εύστοχο σενάριο όπου τίποτα δεν είναι περιττό. Καιρό είχαμε να γελάσουμε με μια κομεντί που σατυρίζει πολλά πράγμαρα όπως το τέλμα στις σχέσεις των μεσήλικών, το τι έχουν μέσα σους οι συγγραφείς, τη σχέση πόλης χωριού σε μια αναπτυγμένη χώρα του σήμερα, τις συνήθειες των νέων, τα κολλήματα των μεγάλων, και πολλά άλλα. Εκείνο πάντως που κατάλαβα αποσπώντας κατά κάποιον τρόπο μια απόκριση από μεγαλύτερους σε ηλικία θεατές σε δικό μου θετικό σχόλιο ήταν ότι η ταινία δεν τους άρεσε. Στη μία περίπτωση η αιτιολογία του διπλανού μου κυρίου ήταν "αγγλικά φιλμ..." με πολύ σοβαρό ύφος και κανένα επιπλέον σχόλιο και στην άλλη που τύχαινε να είναι από γνωστό συγγραφέα ήταν "σου άρεσε, ε;" με χαμόγελο, δε λέω, αλλά με φανερά κριτικό απέναντι στην ταινία ύφος. Αυτοί οι μεγάλοι όταν βλέπουν βια (σιγά τη βία δλδ) την εξομοιώνουν με τα αμερικάνικα fiction films. Εδώ η βία συμβαίνει αναπάντεχα και αντί να σου προκαλέσει πόνο σου φέρνει γέλια. Δείτε την και θα καταλάβετε.



Είδα και άλλες ωραίες ταινίες όπως το Despicable Me, ένα animation film με πολύ πρωτότυπες ιδέες σκηνοθετικά αλλά με εύκολο σενάριο, κυρίως για μικρούς. Όχι ότι δεν το διασκέδασα βέβαια, κάθε άλλο, είναι γλυκήτατο εργάκι. Είδα επίσης το Leaves of Grass με τον Edward Norton σε διπλό ρόλο να παίζει δύο δίδυμα αδέρφια με εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες και ζωές. Αμερικανιά ανεξάρτητη υποτίθεται, κάτι σας road movie και αυτό με αναφορές στη σχέση πόλης χωριού. Εδώ και πάλι η βία έρχεται στα ξαφνικά από εκεί που δεν το περιμένεις αλλά σε αφήνει κόκκαλο. Απλά τελειώνει τα πράγματα γιατί δεν έχει πως αλλιώς να τα κατευθύνει. Μετριότατη ταινία, αμερικάνική είναι, δεν είναι τυχαίο. Όπως και αυτή με τον Clooney που εκτυλλίσεται στην Ιταλία και το μόνο που μου έχει αφήσει είναι το πρόσωπο (και όχι μόνο βέβαια) της Κλάρα, της συμπρωταγωνίστριάς του. Πως τη λένε τώρα αυτή την ταινία...
Α, ξέχασα και το Λόγο του Βασιλιά που παρά τις καταπληκτικές ερμηνείες μου φαίνεται too much ότι πάει για τόσα πολλά όσκαρ, όχι επειδή έχω σε μεγάλη υπόληψη το θεσμό αυτό αλλά επειδή η ταινία δεν είναι και τόσο big. Άσε που μου την σπάει ο εθνοπατριωτικός τρόπος που δεν παρουσιάζει (και καλά...) τον βασιλιά της Αγγλίας. Άκου εκεί, να ανακυρρήσει τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και να χαίρεται που το κάνει αυτό. Και μαζί του να χαίρονται και όλοι και ο λογοθεραπευτής του που κατά τα άλλα ήταν ευαίσθητος σε θέματα πολέμου. Κόλλησα, το ξέρω, αλλά δε μου βγαίνει από το μυαλό ότι αυτή η αντιπολεμική διάσταση έπρεπε να δειχτεί με κάποιον τρόπο. Τέσπα.

Το να ξυπνάς το πρωί και το πρώτο πράγμα που να κάνεις είναι να βλέπεις μια δίάλεξη του καθηγητή Λιαντίνη για την αρχαία Σπάρτη και για το πόσο παρανοημένο είναι το σπαρτιάτικο πνεύμα σήμερα, δεν είναι και το πιο βατό πράγμα. Και όμως αυτό κάναμε χτες και το είδαμε και ολόκληρο. Οι αναλογίες αυτών των λόγων με την κατάσταση του σήμερα είναι πολλές. Έχω βαρεθεί, επίσης, όλους αυτούς τους ξένους ακαδημαϊκούς, πολιτικόύς, οικονομολόγους και διανοούμενους του μεταμοντερνισμού να προσπαθούν να ανακαλύψουν τη συνταγή του πως να σώσουμε τα τομάρια μας. Θέλω λίγο άφθαρτο αρχαίο ελληνικό πνεύμα, τη σημασία του οποίου ποτέ δεν κατανόησα στο σχολείο.



Τέλος, και ένα δυό τραγουδάκια. Πρώτα το αγαπημένο αυτών των ημέρών από τον ολοκαίνουργιο δίσκο των White Lies. Δυναμικό και προσιτό british new wave rock για να ξεσκάς.



Και έπειτα ένα από τα αγαπημένα τραγούδια της εφηβείας μου και το πιο πρόσφατο που κατάφερα να βρω σε άλλη έκδοση πέρα της tdk 90άρας που έχει κοπεί. Οι TV Personalities μάλιστα σήμερα εμφανίζονται για πρώτη φορά στην Αθήνα. Τύχαιο, μπα δε νομίζω. Περισσότερα τραγούδια next week. Ciao!