...εγώ να σας πω λίγα λόγια για κάποια παλαιά και καινούρια τραγούδια και δίσκους. Από τους τελευταίους ξεχωρίζει νομίζω με διαφορά ο καινούργιος δίσκος της PJ Harvey με τίτλο Let England Shake. Ένας δίσκος με ισχυρές αναφορές στον πόλεμο και των φρίκη του. Κάθε τραγούδι του έχει κάτι να πει και δεν κουράζει ποτέ, αντίθετα ακούγεται κλασικός όταν τον ακούς και τον ξανακούς. Αυτή η καλλιτέχνης έχει τα ups και τα down της αλλά επιστρέφει με δισκάρες. Απο το Stories from the city, stories from the sea είχε να μου αρέσει τόσο αν και το Let England Shake διαφέρει πολύ στον ήχο από το προλεγόμενο.
Οι τεξανοί ...And You Will Know Us By The Trail of Dead είναι μια από τις αδυναμίες μου. Εκτός του ότι έχουν συνθέσει έναν από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους των τελευταίων δέκα χρόνων, δεν έχουν κάνει μέτριο δίσκο μέχρι σήμερα. Ο νέος τους μάλιστα τους βρίσκει σε πολύ καλή κιθαριστική φόρμα. Η φωνή μόνο με χαλάει σε κάποιες φάσεις (ο δεύτερος τραγουδιστής με την πιο βρώμικη φωνή έχει δυστυχώς περιθωριοποιηθεί) αλλά οι κιθάρες και οι ψυχεδελικές ατμόσφαιρες που πλέκουν θυμίζουν εκείνο τον δίσκο. Ειδικά η πενταλογία που κλείνει το άλμπουμ με τίτλο Strange News From Another Planet δίνει κιθαριστικά ρέστα. Indie rock με τα όλα του. Μακάρι να ξανάρθουν από τα μέρη μας.
Από ελληνική δισκογραφική σοδειά ο δίσκος που άκουσα και παρακολούθησα ζωντανά την παρουσίασή του πριν από μια εβδομάδα στο θέατρο Λιθογραφείο είναι το Futrue των Leon. Μπορεί να τους γνωρίσατε ήδη από την εμφάνισή τους στην τελευταία εκπομπή του Λαζόπουλου. Εκεί που το γκρουπ αυτό διαφέρει από άλλα ελληνικά είναι ότι εκτός της 8μελούς + σύνθεσής του, τα μέλη του γουστάρουν τα τραγούδια που γράφει ο Τιμολέων, o μπροστάρης και γιουκαλιλίστας των Leon. Έχουν βέβαια και ωραία τραγούδια που ζωντανά αποκαλύπτουν μια γιορταστική και παρεΐστικη πτυχή. Μου αρέσει επίσης που με το που ακούω το Futrue σκάνε αμέσως οι πάμπολλες επιρροές. Beirut, Arcade Fire, Dexy's Midnight Runners, Fleet Foxes και πολλοί άλλοι.
Από τραγούδια τώρα, κάποια παλιά μόνο θέλω να σας θυμίσω μιας και εγώ τα θυμήθηκα αφού το έφεραν οι περιστάσεις. Αυτό το άκουσα πρώτη φορά πριν 3 μήνες σε ένα νέο μπαράκι της πόλης μας που είναι χωμένο μέσα στα (καλώς νοουμένως) 80s και παίζει μόνο δίσκους. Το λάτρεψα, και όχι μόνο εγώ. Σήμερα, επισκεπτόμενος το καινούριο κατάστημα του Μusical, του μοναδικού αξιοπρεπούς εναπομείναντος μεγάλου δισκοπωλείου στην Πάτρα, το πέτυχα όλως τυχαίως στις προσφορές. Το τσίμπησα κατευθείαν. Μα τι πετυχαίνεις εκεί έξω...
Τέλος οι Red Snapper. Το πρώτο τραγούδι από τον πρώτο τους δίσκο. Και το καλύτερό τους. Φοιτητικές μέρες στην πρωτεύουσα τότε που πρωτοβγήκε και ήταν αποκαλυπτικό. Έτσι, επειδή ήταν από τα λίγα από τις παλιές κασσέτες που είχαν μείνει ακατέβαστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου