Γιάννης Αγγελάκας 26/1 Ακτή Δυμαίων

Πριν από λίγο γύρισα από τη συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα μαζί με δύο άλλους μουσικούς και φίλους του και είμαι κάπως συγκινημένος. Αλλά και ξαφνιασμένος γιατί δεν περίμενα να πέρναγα τόσο καλά. Πήγα απλά για να δω από κοντά τον Αγγελάκα του οποίου τα τραγούδια με τις Τρύπες και εγώ έχω αγαπήσει πολύ, αλλά εκείνα που έγραψε κατόπιν αγνοούσα. Περίμενα σήμερα κατά κάποιον τρόπο την τελική κρίση για τον αν αξίζει τον κόπο. Και πραγματικά άξιζε και παράξιζε και τώρα μπορώ να ακούσω τα σόλο του Αγγελάκα αλλά και του Θανάση Παπακωνσταντίνου που κάπως μου έκανε έως σήμερα.
Εκτός αυτού, συγκινήθηκα γιατί θυμήθηκα πολλά από τα παλιά, από εκείνα που έζησα έφηβος στο Drum στην Ερμού, από τις παρεϊστικες στιγμές με τους παλιούς φίλους (εκ των οποίων ο ένας ευτυχώς βρισκόταν δίπλα μου σήμερα), από τα ροκ πάρτυ με το Δε χωράς πουθενά. Αλλά και απο εκείνα που δεν έζησα, που δεν είδα ποτέ ζωντανά τις Τρύπες, που τις ψιλοξέχασα στην πορεία, που δεν κρατάω την πίστη που σήμερα ο Αγγελάκας με έπεισε ότι έχει, που δεν βγάζω τα σώψυχα΄μου κι εγώ με τις άπειρες λέξεις που κρύβονται στα συρτάρια και τα πατάρια, που νιώθω να με συνεπάίρνει ο καθημερινός προβληματισμός της επιβίωσης χωρίς να πω ένα ΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ και να τα σπάσω όλα.
Το μπακλαμαδάκι του Σαδίκη (των Εν Πλω) με έπειθε όλο και πιο πολύ ώσπου το λάτρεψα αυτό όπως και τον ίδιο το μουσικό που το έπαιζε που και που όρθιος και χτυπιόταν λες και ήταν ηλεκτρική κιθάρα. Ωραία φάτσα ο τύπος. Τον τρίτο της παρέας που έπαιζε κιθάρα δεν τον είδα καθόλου γιατί καθόταν συνεχώς όπως και οι υπόλοιποι κατά το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας. Ευτυχώς η ξενέρα γι'αυτό έφυγε με την ώρα.
Το κοινό γούσταρε και μάλλον έτσι γίνεται πάντα. Πιο πολύ όμως γούσταρε η ίδια η μπάντα. Και τους ευχαριστούμε.
Ο Αγγελάκας και οι φίλοι του γράφουν παραδοσιακή μουσική με νέο τρόπο. Είναι μαζί μεταμοντέρνοι και παραδοσιακοί. Κουρελιάρηδες που εκθέτουν τα σκισήματα των χρόνων όχι με νοσταλγική περηφάνεια αλλά με δημιουργική αγωνία. Ο Αγγελάκας κοιτάει ακόμα στο παρόν και παρουσιάζει τις Τρύπες σοφά με αγάπη και χωρίς κόλλημα. Πάω στοίχημα ότι τώρα γουστάρει περισσότερο από τότε. Εκείνο που μου μένει πιο πολύ είναι ο ταξιδιάρικος και ατμοσφαιρικός, αστραφτερός, που μου μιλάει με μαγεία και σοφία του παρελθόντος ήχος του ηλεκτρικού μπαγλαμά να συνοδεύει την κιθάρα. Όλοι οι κατεστραμμένοι ροκ σταρ του εξωτερικού δε θα καταλάβουν ποτέ. Απλά μου πέρασε η αλλόκοτη σκέψη ότι ο Cobain αν δεν ήταν σκατοαμερικανάκι θα γιατρευόταν με μια τέτοια συναυλία. Αυτά.

Update: Ώρα προχωρημένη που είναι και ακούω you tube πέρασα από Γιάννη, Θανάση και τώρα έχω κολλήσει με Ψαραντώνη. Αυτός μάλλον είναι ο πνευματικός και μουσικός πατέρας όλων των νεοπαραδοσιακών. Πραγματικά Θεός, μια βιβλική φιγούρα στο παγκόσμιο τραγούδι.