Επιροές των ημερών

Γεια σας, πως είστε, και εγώ πολύ καλά παρά τον πόλεμο που γίνεται. Χτες είδα το "Χώρα Προέλευσης" του Τζουμέρκα αλλά μετά από όχι και τόσο σκέψη (περισσότερο άφησα εντελώς ελεύθερο τον εαυτό μου να δει τις συναισθηματικές συνέπειες μια μέρα μετά) αποφάσισα ότι δε μου άρεσε. Οι ηθοποιοί καταπληκτικοί ως επί το πλείστον, η σκηνοθεσία φοβερή, με πολλά πλάνα και αφηγήσεις αλλά το σενάριο και η πλοκή μπερδεμένα, βεβιασμένα και υπερβολικά. Σε βαθμό να με πιάσει πόνος στην καρδιά και να κοιμάμαι με θλίψη. Σας διαβεβαιώ ότι είμαι ιδιαίτερα ανοιχτός στις σκληρές ταινίες όπως και στην σκληρή μουσική. Όμως κάτι με χάλασε και σε αυτό συμφωνήσαμε με πολλούς μετά το τέλος της προβολής στην κινηματογραφική λέσχη Πάτρας χτες.
Ο σκηνοθέτης , που ήταν χτες παρών και έκανε μια σύντομη παρουσίαση, γλυκύτατος και ειλικρινής στο παρουσιαστικό, μαντεύω ότι θέλει να αφηγηθεί την ιστορία της Ελλάδας απο την σκοπιά του αθηναίου αντιεξουσιαστή. Και όπως οι επαναστάσεις των αντιεξουσιαστών πέφτουν στο κενό έτσι και το νόημα της ταινίας (που σίγουρα θέλει να μας μεταδώσει ο Τζουμέρκας) είναι ανυπόστατο,ανολοκλήρωτο,μισό. Αυτό βέβαια συμβαδίζει με την πολιτικό τέλμα ολόκληρης της σύγχρονης ελληνικής αριστεράς. Και αν κάτι με στεναχώρησε επιπλέον είναι ότι η ταινία με έπεισε ακόμα περισσότερο γι'αυτό το αδιέξοδο. Χρειαζόμαστε πιο εμπεριστατωμένες αφηγήσεις και νομίζω ότι ο σκηνοθέτης μπορεί στο μέλλον να μας τις δώσει. Είναι σπουδαίος σκηνοθέτης και έχει μεγάλες βλέψεις. Κρατάω αυτό και το soundtrack των drog_A_tek. Δυστυχώς δεν βρίσκω στο tube το "in no sense".

Απο άλλα τραγούδια την τελευταία εβδομάδα ξεχωρίζω τους Foster the People με το όμορφό αυτό ποπάκι που είχα ακούσει στην Αναστασίου του best radio χωρίς να προλάβω τον τίτλο. Μετά από άκαρπα ψαξίματα με pump kicks, pumb kids, but kits και άλλα τέτοια γραφικά στο google, με έβγαλε από την απογοήτευση μια φίλη από το σταθμό.



Στα χνάρια των Black Keys και οι Black Angels με περισσότερο τριπαρισμένη διάθεση. Για αρχή ξεχωρίζω το παρακάτω αλλά ο δίσκος τους με Phosphene Dream έχει πολύ ζουμί που θα ανακαλύπτω σιγά σιγά. Και με έναν μπόσικο τραγουδιστή που θυμίζει Jim Morrison μεταξύ άλλων.



Οι Keep Shelley in Athens τριγυρνάνε απο μπλογκ σε μπλογκ και όχι αδίκως. Μια από τις ελληνικές υπερηφάνιες στο εξωτερικό. Αιθέριοι, groovy και μεσογειακοί μαζί. Έχουν και δικό τους μπλογκ.



Από τη νέα συλλογή του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου εκτός από κάποια παλαιά αριστουργήματα (Tim Buckley, Billy McKenzie) και κάποιες αντιπροσωπευτικές νέες διεθνείς αναφορές (The National, Belle and Sebastian) ξεχωρίζω αυτό το ερεθιστικό electrokraut garagακι.



Ακούστε και τη νέα ιέρεια του goth. Καθόλου άσχημα για ένα τόσο δύσκολο αισθητικό προίόν. Τι λέω, η κοπέλα είναι ειλικρινέστατη, και μόνο η φωνή της αρκεί να σε πείσει.



Μόλις πριν λίγο έμαθα για τον αιφνίδιο θάνατο της Trish Keenan, τραγουδίστριας των Broadcast, ενός από τα πιο αγαπημένα μου group πριν από δέκα και χρόνια. Θυμάμαι τους είχα γνωρίσει από ένα μεταμεσονύχτιο αναγνωριστικό live στο MTV και από τότε άλλαξε λιγάκι η ζωή μου. Μα τι κρίμα όσο τα ξανασκέφτομαι, τόσο τρυφερή παρουσία να φύγει τόσο νέα. Αντίο γλύκα...



Τέλος την Κύριακή στην Πάτρα ο Tricky. Δεν τον πολυγουστάρω αλλά και αυτός κάποτε με έκανε να τρίβω τα αυτιά μου και να αναρωτιέμαι σε πόσο μεγαλύτερα ύψη μπορεί να ανέβει η ροκ μουσική.