Το Σάββατο βράδυ ήμουν έτοιμος να λιποθυμήσω απο τις μπόμπες που ήπια μια ολόκληρη μέρα πριν. Νομίζω ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που πίνω κάτι πέρα απο μπύρα και πορτοκαλάδα έξω το βράδυ. Κατέβηκα στο κέντρο για να πάω στη συναυλία των PIERCED ARROWS στο STONE BAR και ξαναπήρα το δρόμο του γυρισμού. Κάπου όμως στη μέση της διαδρομής αναρωτήθηκα αν είμαι κανάς παππούς και με το παραμικρό ψάχνω αφορμή να την κάνω για κρεβατάκι και κούρα. Αν λιποθυμήσω λοιπόν ας είναι για χάρη του rock ‘n roll και ξαναγύρισα πίσω στο μαγαζί.
Εκεί βρέθηκα λίγο πριν αρχίσει το γκιγκ αλλά με το εκκωφαντικό ξεκίνημά με έπιασαν πάλι αμφιβολίες. Σιγά σιγά όμως κάλμαρα και αφέθηκα να κοιτάζω τα γερόντια που σίγουρα απο κεφάλι και στομάχι θα είναι πολύ νεότερα από μένα. Το γνωστό ζεύγος των πρώην DEAD MOON εμφανίστηκε συνοδεία ενός νεαρότερου ντράμερ, ακρομεταλλικής εμφανίσεως και όλοι μαζί μας παρουσίασαν ότι έχουν κάνει ως PIERCED ARROWS. Η ατμόσφαιρα στην πίστα ζεσταινόταν αργά αργά αν και στην σκηνή το τρίο τα έσπαγε από νωρίς. Εγώ είχα ξεχάσει εντελώς τις φοβίες μου και παρακολουθούσα τους μουσικούς. Το μάτι μου πήγαινε από την κακιά μάγισσα καουμπόισσα τραγουδίστρια και μπασίστρια Toody Cole με την υπέροχη φωνή στον ανοιχτοπόδαρο Fredy Cole που με τις κραυγές του σκιάζει τους δαίμονες της μέσης ηλικίας. Έπειτα καταστάλαζε στον στολισμένο με αμάνικο Hellhammer και ζώνη μετά σφαιρών ντράμερ ονόματι Kelly Halliburton που πυροδότησε παιδικές σχεδόν φαντασιώσεις μεγαλείου, καλυμμένες από το φλοιό της μνήμης ή της λήθης (ίσως και επειδή δεν πάω συχνά σε metal συναυλίες).
Ο Kelly (καλά αυτό δεν είναι γυναικείο όνομα;) ήταν αυτός που μετά το τέλος του κυρίως σετ έδωσε το έναυσμα για το headbanging που το (ούτε λίγο , ούτε πολύ) κοινό περίμενε. Τότε τα νεκρά φεγγάρια ξαναζωντάνεψαν για να ζήσουμε κι εμείς στας Πάτρας λίγες στιγμές ρομαντικής γκαραζοπανκοπληξίας. Και ήταν ωραία, πολύ ωραία, αλλά λίγο. Ότι είχα αρχίσει να ξεμουδιάζω...Να φαντασιώνομαι άτακτους δρόμους ξεγνοιασιάς και μεθυσιού όπου το ροκ ΄ν ρολ σαν θρησκεία βάζει τους απίστους κομφορμιστές να πιουν την αγία κοινωνία του χωρίς υπόσχεση και προσδοκία. Μόνο η πίστη σου σε βοηθάει σ’αυτό τον δρόμο. Οι Arrows διαθέτουν μπόλικη από αυτή για να συνεχίζουν να περιπλανώνται με το φορτηγάκι τους ανά την Ευρώπη, να φορτώνουν και να ξεφορτώνουν τα μπαγκάζια τους μόνοι ενώ έχει μεσολαβήσει η ιεροτελεστία τους. Μένει να αποφασίσουμε κι εμείς για πόσο ακόμα θα βρισκόμαστε στο μεταξύ. Ένα φιλί στο χέρι του Fred πριν φύγω ας ελπίσω να με φωτίσει!
Έχουμε κι εμείς κάτι τέτοια στέκια με ανάλογα συγκροτηματάκια, αλλά δυστυχώς πολύ λιγοι και πολύ underground τύποι τα παρακολουθούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔείμε, στο συγκεκριμένο ροκ μπαρ δεν πάνε και λίγοι. Μάλλον για το συγκρότημα εννοείς και τις πανκ και γκαραζ συναυλίες. Το λίγοι δε με ενοχλεί και μάλιστα το θεωρώ και προαπαιτούμενο. Αυτό που θέλω επίσης είναι να είναι και καλοί. Και τέτοιοι υπάρχουν ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή