Φτάνουμε έτσι στο τέλος της φετινής μαραθώνιας blogovision με πάνω από 150 bloggers από την ημεδαπή να ψηφίζουν τα αγαπημένα τους albums για το 2011. Και φέτος το ευχαριστήθηκα τα μέγιστα και μπορώ να πω ότι από την στιγμή που ανακοινώθηκε η διεξαγωγή του διαγωνισμού νωρίς το Νοέμβριο, ζω στον αστερισμό της blogovision. Τι λέω τώρα, τολμώ να πω ότι από την αρχή της χρονιάς ακούω μουσική με απώτερο σκοπό να φτιάξω αυτή την καταραμένη λίστα. Ψυχαναγκαστικό, το παραδέχομαι αλλά και αποζημιωτικό όταν φτάσει η ώρα της κρίσης.
Αυτή η ώρα λοιπόν φέτος μου έδειξε ότι τους δίσκους που επιλέγεις να κατεβάσεις, να ακούσεις, να επενδύσεις, πρέπει να τους εμπιστεύεσαι, να μην τους πετάς με μια πρώτη μέτρια ακρόαση. Ταυτόχρονα μου έδειξε ότι δεν αξίζει να κουράζεις ένα άκουσμα που δε σου πηγαίνει επειδή αρέσει σε πολλούς άλλους. Και ότι όσο περισσότερο δεν έχεις αγαπήσει τη λίστα σου και δε σε αντιπροσωπεύει τόσο περισσότερη μοναξιά θα νιώθεις.
Έτσι κι εγώ φέτος αν έπρεπε να κάνω αλλαγές στην εικοσάδα μου, αυτές θα ήταν ελάχιστες, ακόμα και μετά την ακρόαση τόσων πολλών μουσικών από τους blogovisioners. Ίσως άξιζε μια θέση στο The Whole Love των Wilco, ενώ ο Kurt Vile δε με άφησε αδιάφορο. Επίσης εντυπωσιακός ο Cass McCombs και ιδιαίτερα το τραγούδι The County Line. Υπάρχουν βέβαια δίσκοι που θα ήθελα να ακούσω ολόκληρους και ίσως μου άλλαζαν τη γνώμη όπως αυτοί των Still Corners, των Yuck, των Liturgy, του The Boy, που με απογοήτευσε πέρσι και δεν του έδωσα σημασία φέτος. Πολύ δύσκολα όμως θα άλλαζε η κορυφή μου που αποτελεί τον καλύτερο δίσκο που έχω ακούσει από την εποχή του ντεμπούτου των Fleet Foxes.
Στις απογοητεύσεις τώρα (οκ, αυτά έπρεπε να γραφτούν πριν την έναρξη του παιχνιδιού αλλά τώρα έχω το χρόνο), οι κύριοι για τους οποίους μόλις έγινε λόγος με απογοήτευσαν πολύ. Επίσης, αν και όχι κακό το Skying των Horrors, ήταν χλιαρό και με ενόχλησε η τόσο μεγάλη σημασία που του δόθηκε, ενώ οι Wild Beasts με αποκοίμισαν χωρίς να μου προσφέρουν μια αξιόλογη μελωδία. Τέλος, όλη η σειρά της νέας dubstep μπαλάντας και τα συναφή (the Weeknd, James Blake, Nicolas Jaar, Jamie Woon) με άφησε ως επί το πλείστον αδιάφορο, ενώ κάτι EMA, Bon Iver, Cults, John Maus, Rapture ενώ μου αρέσουν δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσο λατρεία (τα θέλει τώρα ο κώλος μου).
Να ευχαριστήσω το ταίρι μου που επιμελήθηκε της φανταστικής αφίσας που συνόδευσε τα φετινά (και τα περσινά και τα προπέρσινα και ακόμα πιο πίσω) καλύτερα της χρονιάς. Να την ευχαριστήσω επίσης που είναι ο πρώτος σύντροφος στα προσωπικά μου ακούσματα και ο αποφασιστικότερος κριτής τους και να της πω ότι όσο υπάρχουν μουσικές καλές θα τις ακούμε μαζί. Όπως αυτές των The Go! Team που τις λατρέψαμε και οι δύο. Χρόνια πολλά σε όλους και καλά να μας μπει η νέα χρονιά!
NO. 1 THE GO! TEAM – ROLLING BLACKOUTS
NO. 2 …AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD – TAO OF THE DEAD
ΝΟ. 3 PJ HARVEY – LET ENGLAND SHAKE
NO. 4 ANNA CALVI – ANA CALVI
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Να τη και η εκπομπή με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Τσιμπήστε το εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου