THE STRANGLERS 21/01 ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Οι Stranglers ήρθαν, έπαιξαν και αναχωρούν για την Αθήνα σήμερα αφήνοντάς μας πλήρως ικανοποιημένους από την εμφάνισή τους. Εκείνο βέβαια που έκλεψε την παράσταση χτες το βράδυ κατ’εμέ ήταν ο χώρος. Το κλειστό γήπεδο του Απόλλωνα Πατρών είναι ιδανικό για μαζικές ροκ συναυλίες. Ο ήχος γεμάτος, καθαρός, ευχάριστος. Η ακουστική κρυστάλλινη ακόμα και στις πιο γρατσουνιστές στιγμές του live. Όποιος έκανε τον κόπο να κοιτάξει ψηλά θα είδε τη μεγαλοπρεπή ξύλινη οροφή του γηπέδου που προσδίδει στην ποιοτική ακουστική. Ο γύρω χώρος διατηρεί μια παρακμή, οφειλόμενη ίσως στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι υπεύθυνοι του γηπέδου (από το εξωτερικό μάλιστα μοιάζει να είναι πλήρως εγκαταλειμμένο), αλλά αυτό μάλλον θετικά επέδρασε σε μία καθαρόαιμη ροκ συναυλία.

Όσον αφορά τον κόσμο, αναμενόμενη ήταν η παρουσία αρκετών 40ηδων και 50ηδων, οι περισσότεροι εκ των οποίων κάθησαν στο διάζωμα απέναντι από την σκηνή. Αν θέλετε την άποψή μου , μου φάνηκαν κουρασμένοι τέτοιες εποχές για τέτοια γεγονότα, σα να έρχονταν επειδή βαριόντουσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό. Αντίθετα, εμείς οι 30ηδες, ειδικά όσοι φτιαχτήκαμε με κανά ποτάκι πριν βγουν οι Stranglers στην σκηνή, τα σπάσαμε εκεί μπροστά, συνεχίζοντας την παράδοση που ξεκίνησε από Μάιο και τους Last Drive. Διαφωνώ με τις κλοτσιές και τα σπρωξίματα αλλά όσο είδα τα μάτια του JJ και του Baz να γυαλίζουν είπα χαλάλι… Τώρα, 20ηδες δεν είδα πολλούς, αναμενόμενο και αυτό διότι αυτοί προτιμούν Archive και Parov Stellar και πιο φρέσκα ονόματα. Πρέπει να ήταν 1500 άτομα μέσα στο γήπεδο κάνοντάς το να μη μοιάζει άδειο ή μισοάδειο αλλά μισογεμάτο. Καλή προσέλευση που μας κάνει να ελπίζουμε σε κάτι ακόμα καλύτερο στο κοντινό μέλλον (υπάρχουν πολλά στο πρόγραμμα της Manifest by Mojo…). Θα μπορούσε να ήταν και καλύτερα αλλά οκ, ξέρουμε που βρισκόμαστε και ποιες είναι οι δυνατότητές μας. Οι Stranglers, επίσης, αν και είναι ένα δυνατό όνομα, είναι σχετικά παρωχημένοι εδώ και 20 χρόνια και δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει ο πατρινός μεροκαματιάρης ή ο τρέντυ φοιτητής.

Τελικά, νομίζω ότι το αποτέλεσμα δικαιώνει τους διοργανωτές και το κοινό που ψήφισε τη συναυλία μια μέρα μέσα στην εβδομάδα και όχι το Σαββάτο. Σε συνομιλίες που έχω από χτες, βλέπω ότι υπάρχει κόσμος που έρχεται στη συναυλία για να στηρίξει αυτή την καινούρια προσπάθεια που γίνεται στην Πάτρα, ακόμα και αν δεν είναι οπαδός του εκάστοτε συγκροτήματος. Μετά φεύγει ευχαριστημένος ακόμα και αν δεν του άρεσε το γκρουπ. Αυτό έγινε π.χ. με το Yann Tiersen που απογοήτευσε αρκετό κόσμο, επειδή στήριξε το σετ του σε ηλεκτρικό ήχο και όχι κλασικό, αλλά και με τους Archive που ήταν βαρετοί. Εκείνοι που απογοητεύτηκαν, το έκαναν μόνο με το γκρουπ, όχι με το χώρο και τη διοργάνωση.

Τώρα, για τους Stranglers έχω να πω μόνο καλά πράγματα. Πρώτον, τους σέβομαι πολύ διότι δεν ακολουθούν τη μόδα της επανένωσης μετά από 20 και 30 χρόνια για να κάνουν ένα τουρ που θα λανσάρει η τάδε διαφημιστική εταιρεία, επαναφέροντάς τους εντυπωσιακά στην επικαιρότητα, ακόμα και αν δεν έχουν τίποτα καινούριο να πουν. Αυτοί όλα αυτά τα χρόνια που εμείς τους αγνοούμε κυκλοφορούν δίσκους, περισσότερο ή λιγότερο αδιάφορους, αυτό δεν έχει πολύ σημασία. Όλα τα κομμάτια που άκουσα χτες πάντως, ακόμα και εκείνα που δεν ήξερα και πιθανόν προέρχονται από τους τελευταίους τους δίσκους, μου άρεσαν πολύ. Εντάξει, το αλκοόλ έκανε τη δουλειά του αλλά , αυτό το μπάσο του J.J. Burnel και τα παραδοσιακά σύνθια του Dave Greenfield, των δύο εκ των τριών εναπομείνοντων ιδρυτικών μελών της μπάντας, είναι ήχος trademark. Αν προσθέσουμε και τον πολύ δυναμικό και κατάλληλο για αντικαταστάτη του Hugh Cornwell (σχεδόν άξιο θα έλεγα αλλά δεν έχω ακούσει τις δικές του συνθέσεις) Baz Warne (ήρθε στο γκρουπ το 2000), τότε οι προσδοκίες μας μπορούμε να πούμε ότι ικανοποιήθηκαν με το παραπάνω. Μοναδικό ψεγάδι, όπως το είδα ή μάλλον το άκουσα εγώ, είναι η βαριά παραγωγή στα drums που έκανε παραπάνω μεταλλικό τον ήχο από ότι ίσως να χρειαζόταν (στο Always the Sun νομίζω φάνηκε αυτό). Αυτό μπορεί και να οφείλεται στην εσπευσμένη λόγω υγείας αντικατάσταση του υπερήλικα ντραμίστα Jet Black, του τρίτου ιδρυτικού μέλους των Stranglers που έφτασε αισίως τα 72.

Τέλος, για τα τραγούδια που ακούστηκαν, δε νομίζω να έχει κανείς μεγάλο παράπονο. Μπορεί να έλειψε το Midnight Summer Dream αλλά εκεί ήταν το Golden Brown και όλη η πλειάδα των σημαντικότερων singles της μπάντας. Κορυφαίες στιγμές για το γήπεδο το No More Heroes στο 2ο encore της μπάντας, το Nice and Sleazy και το All Day and All of the Night. Εμένα μου άρεσε και η εκτέλεση του Get a Grip on Yourself καθώς και κάποια κομμάτια που δεν ήξερα. Σε γενικές γραμμές το σετ ήταν δυναμικό, κάτι που ταίριαζε και στην μπάντα, που είχε όρεξη μιας και ήταν η πρώτη της εμφάνιση σε αυτή την παγκόσμια περιοδεία, και στο χώρο του γηπέδου.

Για εμένα η συναυλία αυτή σήμανε και κάτι άλλο. Εκεί που πασχίζουμε, να ακούσουμε οτιδήποτε καινούριο και συχνά αδιάφορο κυκλοφορεί, υπάρχει ένας τεράστιος όγκος παλαιών ακουσμάτων που μένει άγνωστος αν και ποιοτικά είναι πολύ ανώτερος από τα σημερινά πράγματα. Τέτοιες συναυλίες από έμπειρα γκρουπ του παρελθόντος όχι μόνο δείχνουν πως παίζεται η μπαλίτσα αλλά και επαναφέρουν στο παρόν τη συλλογική μνήμη της ροκ δισκογραφίας. Εκεί λοιπόν που είμαι έτοιμος να κατεβάσω τον καινούριο δίσκο των τάδε νέων σωτήρων της βρετανικής πανκ, θα προτιμήσω να επενδύσω το χρόνο κα τη διάθεσή μου για να ακούσω επιτέλους ολόκληρο το No More Heroes και το La Folie. Εις το επανιδείν!