MASTODON....

Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι τόσο εθιστικό στη μουσική και συγκεκριμένα στο νέο δίσκο των Mastodon με τίτλο Crack the Skye. Ίσως είναι εκείνο που κάνει το ίδιο πράγμα σε τόσους άλλους φίλους του γκρουπ. Ίσως και ένα σχετικό hype που συνοδεύει κάθε κυκλοφορία τους και δικαιολογημένα καθώς ελάχιστοι έχουν να φέρουν αντίρρηση στο ότι ακόμα και ο 4ος δίσκος τους είναι πολύ καλός.
Έχοντας ακούσει (μόλις πέρυσι) καμπόσες φορές τον 2ο τους δίσκο, το Leviathan, τον θεωρώ έναν από τους πιο αγαπημένους μεταλ δίσκους που έχω ακούσει ποτέ. Το Blood Mountain δεν το έχω ακούσει ακόμα μια και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται στο Leviathan. Και οι Mastodon χτυπάνε και με άλλο, το Crack the Skye. Ζεστό πράγμα δηλαδή και καιρός να καταβυθιστώ στον κόσμο τους. Δύσκολη διαδικασία, περίμενα μήνες μέχρι να ξέρω ότι έχω την ανάγκη για μεταλλικές εμπειρίες, όλο και σπανιότερες. Έφτασε όμως η στιγμή και συναντήθηκα με το Crack the Skye, έναν δίσκο που με κάνει να αναρωτιέμαι αν υπάρχουν πολλά γκρουπ στον πλανήτη που να μπορούν να είναι ταυτόχρονα επικά, μοντέρνα, αρτιστικά, μελωδικά και εμπορικά μαζί. Ένα γκρουπ που μπορεί να εκφράζει ένα ολόκληρο μουσικό είδος χωρίς να περιχαρακώνεται σε ταμπέλες, οπαδισμούς και ηχητικές καθαρότητες. Ένα γκρουπ που να θεωρείται ένας ζωντανός θρύλος που παρόμοιό του στο χώρο της ροκ μπορώ να σκεφτώ μόνο τους Radiohead. Και γενικότερα για ένα μουσικό είδος που τροφοδοτεί με νέους θρύλους την ιστορία του αλλά και αποτελεί πηγή έμπνευσης και για άλλους μουσικούς χώρους.
Μουσικά δεν επιθυμώ να περιγράψω εκτενώς τι γίνεται στο Crack the Skye γιατί καθένας έχει αφτιά για να ακούσει. Λιγότερο εντυπωσιακό και περισσότερο progressive από το Leviathan, περικλείει πάλι τη μοναδική μίξη classic metal riff με απροσδόκητες ρυθμικές ανατροπές. Παρά ταύτα οι τελευταίες διατηρούν τη μελωδικότητα ακέραιη και μάλιστα την εξελίσσουν σε όμορφα λικνιζόμενη και τραγική, σαν αρχαία ιέρεια που στέκεται στον φουτουριστικό κόσμο των Mastodon και βλέπει προς τα πίσω, σε ένα βάθος σκοτεινών μαύρων τρυπών, όπως αναδεικνύεται από τους στίχους του δίσκου. Μοναδική μου ένσταση αφορά τη διάρκεια, τα 7 κομμάτια μου φαίνονται λίγα αν και αυτά εκτυλίσσονται σε 50 λεπτά. Αναφωνώ εκστασιασμένος «Hail»!