Οι συγκεκριμένοι είναι μάγοι της ηλεκτρονικής μουσικής εδώ και χρόνια αλλά φέτος μας παραδίδουν ένα αξιολάτρευτο ντεμπούτο, γεμάτο ποιότητα, εναλλαγές, άξιες αναφορές σε παλαιότερα είδωλα χωρίς ίχνος αντιγραφής. Ένας δίσκος σεμινάριο για το πως να φτιάχνεις μαζική electronica και να παραμένεις indie. Από που να ξεκινήσει κανείς και που να τελειώσει. Από τα krautικά Delicious Light και Creation, το δεύτερο σχεδόν αποτίνοντας φόρο τιμής στους Stereolab; Από το σαν φτιαγμένο για το κύριο θέμα του τελευταίου μεγάλου action movie του Χόλυγουντ, Iron Age; Από την νηφάλια chamber pop του Door To Tomorrow που μας την τραγουδάει η φωνή των Gorgy's Zycotic Mynci (των οποίων ένα δισκάκι βρίσκεται στα desert island άλμπουμs μου); Από το σούπερ electro hit Diagram Girl που θα έπρεπε να βρίσκεται σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα ποπ τραγούδια της χρονιάς; Που δίνει τέλεια πάσα στην πιο μελό και low tempo soul του Black Crow που αποτελεί την πιο mainstream στιγμή του δίσκου, ουσιαστική και μελωδική όμως και όχι υπερφίαλη όπως άλλων και άλλων που σαρώνουν τις λίστες φέτος.
Στη συνέχεια ακολουθούν οι πιο ατμοσφαιρικές στιγμές του δίσκου. Το Tomorrow Forever είναι ένα ambient συμφωνικό διαμαντάκι, χωρίς λόγια, που επιβραδύνει την ταχύτητα, καλμάρει τις αντιθέσεις που επικρατούν στο άλμπουμ μέχρι τότε, εξισορροπεί το συναίσθημα και συγκινεί με την μελωδία του. Το ομώνυμο του δίσκου κομμάτι στη συνέχεια επαναφέρει τη ρυθμικότητα φέρνοντας στο χαρμάνι των ήχων τις shoegaze επιρροές των Wizards από τους My Bloody Valentine, σχεδόν κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι πρόκειται για ένα από τα διαμάντια που δεν μπήκαν στην προ τριετίας θριαμβευτική επιστροφή των σκωτσέζων θορυβοποιών. Ακολουθεί η λυτρωτική, ονειρική, ταξιδιάρική μελωδία του Finally First, βγαλμένη από τις σπουδαιότερες σελίδες της αλά Air, Saint Ettienne και πάει λέγοντας εποποιίας. Μετά το σύντομο, νηφάλιο, ξάστερο πέρασμα του Triumph ο δίσκος κλείνει με το Third Mynd, μια συνοδεία ήχων γύρω από μία αφήγηση-επίλογο σε ένα άλμπουμ με τόση ποικιλομορφία και τόσα ωραία τραγούδια που δεν συνάντησα σε άλλο δίσκο φέτος. Εκτός από το νούμερο ένα φυσικά που λόγω συναισθηματικής βαρύτητας βρίσκεται στην κορυφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου