Όλοι οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν από την Inner Ear φέτος μου φάνηκαν εντυπωσιακοί. Κάθε ένας είχε και τον ήχο του και οι περισσότεροι από πρωτοεμφανιζόμενα ονόματα. Ο Sundayman επιστρέφει με τον τρίτο δίσκο του (πέρα από άλλα πρότζεκτ) και από το εξώφυλλο ήδη σε προδιαθέτει για cinematic διαθέσεις. Ηλεκτρονική ορχηστρική ποπ παίζει ο Sundayman αν αυτό μπορεί να λέει κάτι. Υπάρχει η δομή του ποπ τραγουδιού αλλά ταυτόχρονα δίνεται μεγάλος χώρος στα ατμοσφαιρικά ηχοτοπία των μπλιμπλικιών, των εγχόρδων και των φωνών. Πλούσιες οι μουσικές στο Scene Missing και πολύχρωμες όπως στο εξώφυλλο. Ποτέ χαοτικές όμως, πάντα ουσιώδεις, είτε κεντράρουν στο ρυθμό είτε στη μελωδία.
Στα τραγούδια, ενώ ξεχωρίζουν κάποια που κολλάνε πιο εύκολα στο αυτί και στο στόμα (All is You, Dandelion), ο δίσκος απολαμβάνεται περισσότερο όταν ακούγεται ολόκληρος. Οι διαθέσεις εναλλάσσονται αρμονικά καταλαμβάνοντας έναν ενιαίο χώρο μέσα σου ακρόαση την ακρόαση, ειδικά αν το ακούσεις ένα απόγευμα κατά τη δύση του ηλίου οδηγώντας ή κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του σπιτιού σου αφήνοντας το μυαλό και τις αισθήσεις σου να ταξιδέψουν.
All is You
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου