Είναι ο δεύτερος δίσκος της εικοσάδας που άκουσα μόλις
προχθές λόγω της εμφάνισής του σε λίστες περιοδικών. Γι' αυτό το λόγο μπαίνει
χαμηλά στη λίστα και τώρα θα μου πεις ακούς ή δεν ακούς μουσική; Αν δε παίζεις
στη blogovision δεν μπορείς να καταλάβεις τη λογική αυτή οπότε σε συγχωρώ για
την προσβολή που μου κάνεις με το να σκέφτεσαι έτσι. Τους Thee Oh Sees
τους ήξερα κάτι χρόνια τώρα από τότε που έσκασε και ο Ty Segall στην
ψυχαδελοπανκ πιάτσα. Μου αρέσουν διάσπαρτα τραγούδια τους αλλά δεν
έμπαινα στον κόπο να ακούσω ολόκληρο δίσκο μέχρι που μυρίστηκα γύρω γύρω το
μικρό θησαυρό που εκκολάπτεται σε αυτό το άλμπουμ. Η ουσία εδώ είναι να
χορέψεις μέχρι τελικής πτώσεως, να μπριζωθείς με το εισαγωγικό Dead Man's Guns,
να χεβιμεταλιστείς με το Ticklish Warrior, να ηλεκτριστείς παροξυσμένα
(παροξυμμένα μου βγάζει το λεξικό...) με το Jammed Entrance, να προβείς σε
όλες τις κινήσεις , μορφασμούς, στάσεις του σώματος που δεν πρόκειται στη συνηθισμένη σου ζωή στο Gelatinous Cube και
η συνέχεια είναι εξίσου σέξι και ανεβαστική. Μεγάλες μελωδίες και riffs υπάρχουν
εδώ αλλά καθόλου δεν εγκαταλείπεται η lofi αντίληψη του psych rock που
καλλιεργούν οι Thee Oh Sees.
To πάρτυ
τελειώνει με το μελωδικό The Axis που προσφέρεται για χορό μεθυσμένων αγκαλιών. Μη περιμένετε
ότι θα βαρεθείτε ακούγοντας το A Weid Exits.
Κομμάταρος το..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου