Αγελάδα στο εξώφυλλο και όχι κοτόπουλο. Άγνωστο γιατί. Σίγουρα όμως όχι κατσίκα φέτος. Ο δίσκος που κάλυψε με τον καλύτερο τρόπο το κενό των λίγων φετινών Goat. Όση ψυχεδέλεια δε βρήκα στους τελευταίους τη βρήκα στους Αθηναίους. Γιατί να ψάξω αλλού, όταν στο δίσκο αυτό μπορώ να ακούσω funky κατά βάση μουσική που άλλοτε ακολουθεί ψυχεδελορόκ (ενίοτε blues αλλά και χαρντ ροκ) μονοπάτια (για να μην πω ερημικούς λεωφόρους στη μέση του πουθενά που ωστόσο οδηγούν σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος), άλλοτε εξερευνά την κοντινή ανατολή, άλλοτε την προοδευτική τζαζ και άλλοτε βάζει πλώρη για το άγνωστο. 4 άλλοτε πάνε σε μία πρόταση; Ε, τόσο πλούσιος ήχος, περιπετειώδης και ουσιαστικός μαζί είναι αυτός ο δίσκος. Φτιαγμένος με πολλή φροντίδα (παραγωγή, συμμετοχές, όργανα) που οραματίζεται το μέλλον μέσα από τα μάτια του παρελθόντος ή το αντίθετο. 'Η κάτι που δεν μπορούμε ακριβώς να εκφράσουμε ακόμα. Ίσως ο πιο άξιος για επαναληπτικές ακροάσεις δίσκος της χρονιάς. Κοσμικές υπερκομματάρες που ακούγονται στο υπερσύμπαν αυτή την στιγμή η τριλογία Taqsim/Rhy/Tavk Hava, η διλογία Forget/Small Things, και το παρακάτω έπος.
Shifting Time Blues/Akhedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου