Άκουγα από δω και από κει ότι ο δίσκος αυτός "σπέρνει" ακόμα και από άτομα υπεράνω υποψίας (το metacritic δεν το κοιτάζουμε διότι έχουμε τις δικές μας συναισθηματικές βαθμολογίες). Ο προηγούμενος δίσκος του Moby που άκουσα (τραγούδια του διάσπαρτα δηλαδή) ήταν εκείνος του 2011 και μου άρεσε αρκετά, ωστόσο δεν θα έμπαινα στον κόπο να ακούσω ολόκληρο δίσκο αν δεν υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος. Με το που έβαλα το These Systems Are Failing να παίξει το έκλεισα μέχρι να φτάσει στη μέση. Τα τραγούδια μου φάνηκαν ίδια και οι συνθέσεις απλές. Χμ, για να ξαναβάλουμε είπα και μια δεύτερη φορά. Α, ωραία μελωδία αυτή, ωραία και εκείνη και σφυροκόπημα ατελείωτο ο Moby, μπράβου του. Με την τρίτη ακρόαση άρχισαν να δείχνουν τα τραγούδια. Να σου το ένα έτσι, να σου το άλλο αλλιώς, φτάνει το player κοντά στο τέλος και δεν έχω βαρεθεί ακόμα. Μέχρι τότε άκουγα το άλμπουμ με "παράσιτα", φασαρία στο σπίτι, σιγανά στα ακουστικά το βράδυ, μιλώντας στο αυτοκίνητο. Αν δεν ακούσεις αυτό το δίσκο όμως βράδυ και δυνατά μετά από έξοδο, δε θα πάρεις εκείνο που έχει να σου δώσει. Έχει ενέργεια, χτύπημα, ένταση, ταχύτητα, αισιοδοξία, αντικομφορμισμό. Έχει έναν Moby που τραβάει από τις new wave καταθέσεις που διαθέτει (πέρα των άλλων λογαριασμών που κρατάει) και φτιάχνει ένα άλμπουμ υπόδειγμα ηλεκτρονικής χορευτικής ποπ μουσικής. Έχει πράγματα που λείπουν από την ποπ μουσική σήμερα και που πρέπει να τα θυμόμαστε στο μέλλον. Όχι για να πούμε δισκάρα εκείνη του Moby, αλλά για να σιγοτραγουδήσουμε τα ρεφραίν του και να έχει κάποια σημασία για εμάς. Όπως ακριβώς κάνουμε με εκείνα που έγραψε 20 χρόνια πριν. Άξιος!
Errupt and Matter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου