THE SOUNDCARRIERS - ENTROPICALIA (Ghostbox)

 

 

Κρατήστε από τους Stereolab τις kraut rock  και bossa nova εμμονές, προσθέστε τα έγχορδα των Air, δανειστείτε φλάουτα από τους Saint Ettienne, προσθέστε διπλά ψυχεδελικά φωνητικά και δώστε τα όλα  στους Broadcast να συνθέσουν. Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που ένα νέο γκρουπ σας συστήνεται υπό αυτό το ηχητικό μαγείρεμα. Πάμπολλα indie pop σχήματα που φλερτάρουν με την electronica κοιτάζουν προς το στρατόπεδο αυτών των επιδραστικότατων σχημάτων της τελευταίας 20ετίας.

Οι Soundcarriers βέβαια δεν είναι ολοκαίνουρια μπάντα. Το Entropicalia είναι το τρίτο αισίως άλμπουμ τους αλλά με αυτό είναι που συστήνονται στο ευρύτερο κοινό. Επίσης, δεν παίζουν «ηλεκτρονική» μουσική. Η βασική rhythm section τους αποτελείται από τα τύμπανα και το δυνατό μπάσο, προσιδιάζοντας σε μια κατεξοχήν rock μπάντα.

Από το εξώφυλλο του Entropicalia ήδη μπορεί κανείς να ψυλλιαστεί τι θα ακούσει στα δέκα κομμάτια που το απαρτίζουν. Οι κυματιστές θαλασσί και ξεβαμμένο κόκκινο ρίγες με φόντο ένα νεανικό γυναικείο πρόσωπο να κοιτάζει αφηρημένο ψηλά και στο βάθος τα μέλη της μπάντας να ποζάρουν σαν απρόσωπα φαντάσματα, όλα αυτά θυμίζουν περασμένες εποχές αθωότητας, ελευθερίας και έρωτα. Οι κινηματογραφικές και αισθητικές αναφορές διάσπαρτες. Από τη bossa nova πολυχρωμία και τα γαλλικά film noir των 50s, στα ψυχεδελικά δισκάκια των 60s  και την προοδευτική αντίληψη των 70s. Και κάπου εκεί φαίνονται να σταματούν οι αισθητικές αναφορές των Soundcarriers χωρίς φυσικά να μας λυπεί αυτό.

 Ίσα ίσα το Entropicalia είναι ένα δίσκος που υπηρετεί άψογα αυτό το υβρίδιο της σύγχρονης ποπ, επαναφέροντας στο νου όλα όσα έχει αγαπήσει κανείς στους Stereolab φερ’ ειπείν, χωρίς όμως να περιπέφτει στην παγίδα της μανιέρας και της επανάληψης. Έτσι για το ξεκίνημα έχουμε το ρυθμικότατο Low Light που μπορεί να θυμίσει τους Air και τους Saint Etienne να ρεμιξάρουν ψυχεδελικά anthems των 60s. Στη συνέχεια στο The Outsider, tropicalia και bossa nova ρυθμοί ντύνουν άψογα τα διπλά γυναικεία και αντρικά φωνητικά (σήμα κατατεθέν του γκρουπ) κάνοντας τον ήχο εξωτικό και δικαιολογώντας τον τίτλο του άλμπουμ. Οι kraut επιρροές, που είναι διάσπαρτες στον δίσκο, κάνουν την εμφάνισή τους στο ομώνυμο και πιο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου. Μια πανέμορφη μελωδία αναπτύσσεται και κορυφώνεται δραματικά με τη βοήθεια της μινιμαλιστικής παραγωγής και τον ήχο του φλάουτου να ξεχωρίζουν.

Στο επίσης πανέμορφο Signal Blue ξεδιπλώνονται οι προοδευτικές τάσεις των Soundcarriers φέρνοντας στο μυαλό τόσο ψυχεδελικά γκρουπ της δεκαετίας του 60, όπως τους Jefferson Airplane και τους United States of America, όσο και progressive rock σχήματα της δεκαετίας του 70, όπως τους Yes. Το Boiling Water ανεβάζει τα γκάζια με την psych pop αντίληψή του, ανάλογη των σύγχρονων Tame Impala και των φετινών Temples. Για να δώσει τη θέση του στην ανόθευτη ποπ του So Beguiled, ιδανική επένδυση για ανοιξιάτικά και καλοκαιρινά απογεύματα. Οι bossa nova αναφορές επιστρέφουν στο Somewhere to Land και οι ψυχεδελικές, βασισμένες πάντα στα διπλά φωνητικά, στο Lose the Feel. Για πριν το τέλος το Entropicalia μας επιφυλάσσει το 12λεπτο kraut instrumental διαμαντάκι ονόματι This is Normal, ιδανικό για εσωτερικά ταξίδια, χορευτικούς αυτοσχεδιασμούς, κινηματογραφικές ασκήσεις και ότι άλλο μπορεί κανείς να σκεφτεί για να συνοδεύσει 12 λεπτά απόδρασης από το εδώ και το τώρα. Σίγουρα το πιο ψυχεδελικό κομμάτι του άλμπουμ με μπόλικες jazz αναφορές. Το κλείσιμο ανήκει στο Effr, άλλο ένα πανέμορφο psych jazz μουσικό θέμα να συνομιλεί με φλάουτα και ακουστικές κιθάρες .

Συνολικά το Entropicalia είναι το ιδανικό soundtrack για δροσιστικές αποδράσεις από την καθημερινότητα και ένας δίσκος που σιγά σιγά θα αποκτά πιστούς οπαδούς.