Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

11-11-11

Τι να σημαίνει άραγε στο διαδικό σύστημα οι έξι μονάδες μαζί; Υπάρχει κάποιο απόκρυφο μήνυμα να μας κάνει να αγωνιούμε; Όχι ότι έχει κάποια σημασία. Σημασία έχει ότι πλησιάζει η 30 Νοεμβρίου όπου ο γραφών μαζί με καμιά εκατοστί (μέχρι ώρας) ακόμα bloggers θα πρέπει να έχει καταλήξει στη λίστα του με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Γιατί τόση βιασύνη ρε παιδιά, θα μου πείτε. Λόγω της χάρης του παιχνιδιού που διεξάγεται για 5η συνεχόμενη χρονιά με διοργανωτή το blog gone4sure.wordpress.com και στο οποίο (στο παιχνίδι, όχι στο blog ντε) ψηφίζεις κάθε μέρα ένα δίσκο, από την 1η έως την 20η Δεκέμβρη, με αντίστροφη φορά ώστε την 20η να καμαρώνεις για τον καλύτερό σου δίσκο της χρονιάς. Ναρκισσισμός και ψυχαναγκασμός, γενικώς μαλακία, με τη διαφορά ότι (αυτή η έκφραση μου αρέσει γιατί τη χρησιμοποιεί ο Καζάκης) στο τέλος αυτού του παιχνιδιού βγαίνεις πολύ πιο πλούσιος μουσικά από ότι μπαίνεις. Μετανοιωμένος μεν για τις πολλές σου ελλείψεις αλλά πως να ακούσεις τους εκατοντάδες δίσκους άξιους να ακουστούν μέσα σε μια χρονιά...Ο καθένας λοιπόν έχει τα κριτήριά του ακόμα και σε εκείνους τους δίσκους που έπιλέγει να κατεβάσει. Που σημαίνει ότι δεν είναι τυχαίο τι επιλέγεις να κατεβάσεις για να ακούσεις οπότε κάτι από αυτά θα σου αρέσει. Κάτι ίσως θα σου αρέσει και πολύ, ενίοτε θα το λατρέψεις κιόλας.
Το ruby συμμετέχει για 3η χρονιά σε αυτό το παιχνίδι και θα τηρήσει πλήρως τους όρους του ανεβάζοντας κάθε μέρα από την 1/12 ένα δίσκο με λίγα λόγια για την εμπειρία να τον ακούς και να κάνεις παρέα μαζί του. Φέτος μπορώ να πω ότι ψυχαναγκάστηκα λιγότερο από τις δύο προηγούμενες φορές μιας και εμπιστεύτηκα αυτά που κατέβασα και τους έδωσα χρόνο, δεν τα άκουσα στο ff (fast forward, οκ δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω) και μετά να πω "ωραία φέτος άκουσα 350 δίσκους, είμαι γαμάτος". Γενικώς οι συγκεντρωτικές βαθμολογίες του metacritic.com απέδωσαν αρκετά και φέτος και αν δεν ήταν αυτό το μέσο θα είχα χάσει την ακρόαση σπουδαίων δίσκων. Από την άλλη οι προσωπικές απόψεις στα blogs και στα μουσικά sites δεν είναι οι ασφαλέστεροι οδηγοί εκτός και αν εμπιστεύεσαι πολύ τις απόψεις κάποιου συγκεκριμένου κριτικού. Το avopolis.gr κρατάει τα ηνία στις κριτικές αν και σπάνια πετυχαίνεις δίσκο να παίρνει πάνω από 8 στα 10. Τόσο λίγο γουστάρετε τη μουσική που ακούτε ρε παιδιά;
Το μυστικό είναι να έχεις αναπτύξει τα προσωπικά σου κριτήρια στο πως να ακούς και να ευχαριστιέσαι τη μουσική αλλά και να είσαι ανοιχτός σε νέες προσεγγίσεις, αισθητικές, εικονολατρικές, ιδεολογικές (που είναι χαμένες αυτές...) που μπορούν να φτιάξουν έναν κόσμο στον οποίο να μπορείς να ζήσεις μέσα. Καλά τώρα, σοφιστιές. Απλά νομίζω ότι είναι όλο και πιο δύσκολο να μοιραστείς ένα ποιοτικό (και δημοφιλές) άκουσμα με άλλους ανθρώπους στην εποχή της μαζικοποίησης της ευκολίας (που ευκολία σημαίνει και diy ενίοτε, καλά μιλάμε για πλήρη αντιστροφή, το indie έγινε βαρετό και το δημοφιλές έγινε ανάρπαστο). Πόσα καλά μαζικά ποπ τραγούδια ακούσαμε φέτος; Ελάχιστα.
Ωστόσο, φέτος θα είναι η πρώτη χρονιά που θα συμπληρώσω μια ειλικρινή εικοσάδα, χωρίς γεμίσματα δηλαδή. Που σημαίνει ότι βγήκαν καλοί δίσκοι (ε, αφού το λέω εγώ, έτσι είναι). Ίσως όχι οι υπερδίσκοι, αλλά από πότε έχει να βγει τέτοιος άλλωστε; Εκτός και αν οι 20 μέρες που απομένουν μέχρι την έναρξη της blogovision μας επιφυλλάσουν εκπλήξεις (που δε νομίζω).
20 μέρες λοιπόν μένουν γεμάτες ψυχαναγκαστικά ακούσματα με τους δίσκους που δεν πρόλαβα να ακούσω και αν δεν υπήρχε η blogovision ίσως δεν καιγόμουν να ακούσω. Άσε που με το έτσι θέλω δεν ακούγεται η μουσική. Όμως, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγεί. Ήδη οι πρώτοι ψυχαναγκασμοί βγάζουν καρπούς σαν αυτόν που ακολουθεί.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου