Bob Mould

Ο κύριος Bob Mould δεν είναι μια γνωστή ιστορία στα δικά μας. Στα της άλλης πλευράς του ατλαντικού όμως είναι ένας ζωντανός θρύλος της πανκ ροκ σκηνής. Ξεκίνησε με το φίλο του Grant Hart τους Husker Du, ένα από τα επιδραστικότερα πανκ γκρουπ των αμερικάνικων 80s κυκλοφορώντας δίσκους ιστορικούς όπως το Zen Arcade (1984).



Συνέχισε με τους Sugar με την ίδια επιτυχία (ποτέ ευρέως παραδεδεγμένη) και αν δεν έχετε ακούσει το File Under:Easy Listening (1994) τότε χάνετε ένα από τα θορυβώδη αριστουργήματα των 90s. Ταυτόχρονα με τους Sugar και μετά τη διάλυση αυτών ο Mould κυκλοφορεί προσωπικούς δίσκους δίχως να νοιάζεται για οποιαδήποτε εμπορική αναγνώριση.



Έναν από αυτούς τους δίσκους έτυχε να βρω σε μικρό δισκάδικο της Πάτρας στην τιμή των 5 Ευρώ και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία μιας και στο The Last Dog and Pony Show (1998) βρίσκεται ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει ποτέ, το New # 1 (καμία σχέση με Παπαρίζου). Ακούγοντας και το υπόλοιπο cd συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η μουσική μου, noise pop παιγμένη όχι από ψευτο-indie πιτσιρικάδες που βλέπουν μόνο στη My Bloody Valentine πλευρά, αλλά από κιθαρίστες και συνθέτες που ψήθηκαν στο hardcore punk στα νιάτα τους και αργότερα πρόσθεσαν την ατμόσφαιρα των προλεγόμενων και τις μελωδίες των Byrds.



Ο Bob Mould ως ασυμβίβαστη προσωπικότητα επηρέασε πολύ και την grunge σκηνή. Σίγουρα οι Nirvana και οι Foo Fighters θα του χρωστάνε πολλά για την ποπ απόχρωση των συνθέσεών τους ενώ και η φωνή του Eddie Vedder κάτι έχει πάρει απο την ένταση του πρώτου. Φέτος, κυκλοφόρησε και ο τελευταίος του δίσκος Life and Times όπου τον ακούμε περισσότερο ακουστικό και σε στυλ songwriter παρά ως μέλος μιας μπάντας.
Για όσους λοιπόν γουστάρουν grunge και shoegaze η επαφή με τον Bob Mould νομίζω ότι θα τους δώσει πολλά.



Εδώ ο Bob Mould (στα δεξιά) με τους Husker Du. Εντύπωση μου κάνει η ομοιότητά του με τον Frank Black των Pixies.