Πότε θα έρθει νέα πνοή στη ψυχή και τα όνειρα; Πως γίνομαι κι εγώ μεγαλομένος στα μέτρα τους...Πότε μια νέα μουσική θα αναστήσει τα νεκρά κύτταρα της αγχώδους σκέψης του να ζεις σε αυτό το νεοελληνικό ανασφαλές επαγγελματικό τριπάκι; Πόσο ανυπόφορη είναι η σκέψη ότι μεγαλώνω και γι'αυτό αφήνω τις ροκ μουσικές ακροάσεις αλλά και πόσο ανακουφιστική είναι όταν συνειδητοποιώ ότι η σιωπή είναι υγεία. Έτσι κι αλλιώς λέω η ροκ σαν ιδέα και σαν μουσική έχει καταντήσει τόσο μέτρια. Μέχρι τώρα κάθε τόσο εμφανιζόταν ένας δίσκος, ροκ ή μη, να μας συναπάρει όλους μαζί, να νιωσουμε ομάδα, να αναγνωριστούμε όχι ως εκείνοι που ξεχωρίζουν απο τους άλλους (τα πάθη του indie) αλλά εκείνοι που απολαμβάνουν να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στους άλλους. Οι καιροί της αλληλεγγύης έχουν βέβαια παρέλθει ανεπιστρεπτί (αν ποτέ υπήρξαν).
Ας μη τα ρίχνουμε και όλα στους κοινωνικούς καιρούς. Είναι και ο ήλιος που μας παρασύρει στην εμπειρία του καλοκαιριού και όχι στις μοναχικές ακροάσεις. Ας ευχηθώ 'οτι μέχρι το τέλος της χρονιάς θα ακούσουμε αυτό τον δίσκο.