6 ωραία πριν από τα 20 καλύτερα

Michael Kiwanuka – Love and Hate

Ο Μιχαλάκης από τα ξένα, το προσφυγόπουλο 2^ης γενιάς που αφιερώθηκε στο μουσική και καλά έκανε γιατί βγάζει τη μαύρη ψυχή του έστω και με βάση την ολόλευκη μητέρα Γηραιά Αλβιόνα. Είχε δείξει σπουδαία στοιχεία κλασικής soul μπαλάντας από τον πρώτο του δίσκο 4 χρόνια πριν αλλά στην εικοσάδα δεν μπαίνει γιατί έχω ψιλοβαρεθεί όλη αυτή την παραδοσιακή soul επανάληψη. Φαίνεται  ότι αυτό το είδος έχει πολλά να πει ακόμα γιατί το λέει και η λέξη η ίδια, έχει ψυχή. Παρότι λοιπόν έχω βαρεθεί, υπάρχουν classics εδώ μέσα με τα οποία στο μέλλον θα συνοδεύσω αρκετές εμπειρίες. Κάποιο τραγούδι θα μπει στα best of της χρονιάς, κάποιο σε μελλοντικό cd δώρο έκπληξη σε εκείνον που θα με εμπνεύσει να του γράψω ένα, κάποιο θα παίξει σε παράωρη φάση σε πάρτυ. Άντε, καλή συνέχεια φίλε!

Whitney – Light Upon The Lake

Οι Whitney μου αρέσουν και μόνο επειδή ο ένας από τους δύο είναι μέλος των Unknown Mortal Orchestra, μιας από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες για τη δεκαετία που τρέχει. Έπειτα τους άκουσα μετά από πρόταση φίλου δισκοκριτικού και παρότι μου φάνηκαν αρχικά αδιάφοροι, έτυχε να τους ακούσω τη δεύτερη φορά πάνω στην κατάλληλη στιγμή, δηλαδή στο ξύπνημα. Ο δίσκος αυτός θα έπαιρνε το βραβείο καλύτερου δίσκου για μετά το απογευματινό ξύπνημα, καφεδάκι στο σπίτι, άραγμα στον καναπέ. Ωραία σπιτικά πράγματα, κυλάει και η καθημερινότητα χωρίς μεγαλεπήβολους ροκ ψυχαναγκασμούς (αν βγάλατε άκρη έβγαλα και εγώ).  Κομμάτια ωραία τo Νο Woman και Light Upon the Lake.

Vagina Lips - Athanasia

Η όλη φάση με τους θεσσαλονικιούς μου φάνηκε μούφα αρχικά. Άκουγα τα τραγούδια τους στο you tube και έβλεπα τις φάτσες τους και έλεγα ότι είναι βλακοτρεντουλιάρηδες ίντιδες που θέλουν μόνο να προκαλέσουν. Όταν αξιώθηκα να ακούσω όλο το δίσκο με ησυχία και σε καλή ποιότητα χαμογέλασα με ικανοποίηση με τον τρόπο που οι Vagina αναπαράγουν πιστά τις επιρροές τους από Cure και  Joy Division, κλασικίζουν όμορφα στο Ι don’t eat my friends και shoegaίζουν πανέμορφά στο Born to Live.

Mechanimal - δπδ

Κόλλησα με μερικά τραγούδια εδώ μέσα αλλά δεν τα πολυαναζήτησα στη συνέχεια μέσα στη χρονιά. Ωραίο το live τους στον ασφυκτικά γεμάτο Συνδετήρα αν και πιο σκοτεινά μέρη θα τους ταίριαζαν περισσότερο. Η Etten ζωγραφίζει και αν κάπου χάνει το άλμπουμ είναι στις επαναλήψεις. Πιο πολύ μου άρεσε που το γύρισαν σε πιο προσιτές συνθέσεις και η Etten ταίριαξε τέλεια. Kομμάτια όπως τα Sawdust, Winter Mute και Radio On δεν μπορεί να τα γράψει ο οποιοσδήποτε εκεί έξω.

Radiohead – A Moon shaped Pool

Το δισκάκι αυτό θέλει πολύ άκουσμα κάτι που δεν του έχω αφιερώσει ακόμα, που σημαίνει ότι θα μπορούσε να βρίσκεται πολύ ψηλά αλλά δεν μπορεί να γίνει αυτό με 2-3 ακροάσεις. Συνεπώς τιμής ένεκεν αναφέρεται ότι με τις πρώτες ακροάσεις ξεχωρίζουν τα Burn the Witch, Ful Stop, Present Tense, True Love Waits. Ανακοινώσεις όμως του στυλ «ότι καλύτερο έχουν βγάλει τα τελευταία 15 χρόνια..» δεν τις αντέχω. Σιγά μην είναι πιο ωραίο από το In Rainbows.

Lush – Blind Spot

Μια τίμια και γλυκιά επιστροφή όπως ήταν εξάλλου και το παρελθόν της δεύτερης πιο αγαπημένης μου μπάντας της 4AD. Τα τέσσερα τραγούδια του e.p. δεν προσφέρουν τίποτα διαφορετικό σε σχέση με τα παλιά αλλά το Out of Control είναι πανέμορφο και εξάλλου κανείς από τους πολλούς όπως αποδείχτηκε στις περιοδείες τους φανς δεν ήθελε πειραματισμούς. Έτσι όμορφα επανασυνδέθηκαν πριν ένα χρόνο, έκαναν τις συναυλίες τους, αφήνοντας μακριά την Αθήνα που της χρώσταγαν μια επίσκεψη από εκείνη την ακυρωθείσα του μακρινού φθινόπωρου του 96 και πριν λίγες μέρες ανακοίνωσαν την επαναδιάλυσή τους. Μέχρι νεωτέρας ελπίζουμε..

Blogovision 2016 you know...

Ξεκινά η 10^η blogovision αύριο και μετά κόπου και βασάνων κατάρτισα και εγώ τη λίστα μου με τα 20 πρώτα άλμπουμ του 2016. Φέτος η ενασχόλησή μου με τη νέα μουσική αφορούσε 2 περιόδους, από την αρχή της χρονιάς μέχρι τέλος Ιουνίου και από αρχές Οκτωβρίου μέχρι σήμερα. Τους τρεις μήνες στο ενδιάμεσο δεν άκουσα ούτε ένα καινούριο τραγούδι, παρά μόνο αγαπημένα παλιά, Roxette, Scorpions, disco, cd συλλογές από εφημερίδες και τέτοια. Πέρασα μια κρίση μέσης ηλικίας από αυτές που αρχίζουν να εμφανίζονται σιγά σιγά και κατά τη διάρκεια της οποίας σκέφτομαι ότι «πάει η ζωή μου η παλιά πέρασε, έφυγε, οι μουσικές, οι φίλοι, η διασκέδαση…»  και τέτοια. Και όλα αυτά μέσα στις μακρές διακοπές του καλοκαιριού. Τελικά συνήλθα και ανέλαβα δυνάμεις από τέλη Σεπτεμβρίου και μετά. Το οφείλω σε κάποιους δίσκους και τραγούδια που θα εμφανιστούν στη λίστα μου (καλά.. και σε άλλα πράγματα που δε λέγονται εδώ και αφορούν την ενηλικιότητα που δίνει δώρα πέρα από το να κλέβει πράγματα που υπήρξαν ή δεν υπήρξαν αλλά τα είπαμε αλλού αυτά).

Μια λίστα που θα έχει πολλές ελληνικές συμμετοχές, που μάλλον οφείλεται στο ότι άκουσα περισσότερους εγχώριους δίσκους φέτος σε σχέση με άλλες χρονιές λόγω ίσως Westside festival (αλλά αλήθεια, πείτε μου, δε βγήκαν πολύ καλά πράγματα φέτος;). Θα έχει κάποια προφανή ροκ πράγματα που μου άρεσαν από την αρχή και άλλα λιγότερο προφανή που άλλοι μου είπαν να μου αρέσουν και τελικά έτσι έγινε.  Θα έχει πάλιουρες που την πάλεψαν καλά φέτος και 2-3 που πιθανόν δε θα υπάρχουν σε άλλες λίστες επειδή είναι από outsider που έμειναν τέτοια.

Εκείνο που θα έχει λιγότερο σε σχέση με πέρσι είναι  indie και «ψαγμένα» πράγματα γιατί δεν άκουσα πολλά φοβερά φέτος τέτοια. Δε θα έχει θρήνους και οδυρμούς για τους αποθανόντες, όχι γιατί δε μου αρέσει το δράμα αλλά γιατί δε θα κάτσω να ακούσω ολόκληρους δίσκους του Cave, του Cohen και του Bowie τώρα όταν έχω να το κάνω αυτό 10 χρόνια (προς θεού μου αρέσουν αλλά…). Επίσης δε θα έχει όλη αυτή την σειρά από τους μεγαλομανείς και προοδευτικούς υποτίθεται  rnbάδες και hiphopάδες. Κανέναν. Αν άξιζαν έστω και λίγο θα έφταναν στα αφτιά μου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάτι που δεν έγινε. Οπότε σιγά μην κάτσω να ακούσω ψυχαναγκαστικά Beyonce και Rihanna επειδή έτσι λένε τα περιοδικά (μπορεί και να κάνω λάθος βέβαια όπως έκανα πέρυσι με τους Tame Impala, αλλά αυτοί είναι ποπ). Τέλος δε θα έχει μερικούς ωραίους δίσκους που δε χώρεσαν και που μπορεί να χωρέσουν στο μέλλον, γιατί ως γνωστόν οι λίστες μεταβάλλονται στο χρόνο.

Αυτά λοιπόν και καλό βόλι στους συναγωνιστές που μεγαλώνουμε μαζί αν και δεν έχουμε βρεθεί από κοντά παρά ελάχιστα. Παράξενο πως μου έχει γίνει ανάγκη αυτή η κατάσταση, ίσως για να μη χάσω το τρένο της «νεωτερικότητας», τώρα που η νεότητα δεν είναι ίδια όπως παλιά. Η συνέχεια άυριο όμως με το no. 20.

frantic v

Στα μπαρ της πόλης μας όπου χτυπάει το ρολόι του σήμερα, αμήχανα, ξεψυχισμένα σχεδόν, άγνωστα ελεκτρο ποπ χιτάκια αντηχούν στα ντουβάρια σχεδόν με συμπάθεια ένα βροχερό κρύο άδειο Σαββατόβραδο του Νοέμβρη. Όμως σε κάποια σκονισμένα μεταλλόμπαρα του χειμώνα καμιά φορά μαζεύονται μεσήλικες που γουστάρουν rock n roll καθώς και νεαρές κορασίδες που ανακαλύπτουν τον αέρα που δίνει στο κορμί τους αυτή η μουσική του 20^ου αιώνα. Μαζί με διάφορους περίεργους που μπορεί να κάνουν την τύχη τους μη γνωρίζοντας που βρίσκονται και δίνοντας νόημα στη βαρετή ζωή τους. Ή φεύγοντας τρομοκρατημένοι από τη φασαρία, αμίλητοι, μετανοημένοι, απορημένοι με τον εαυτό τους που άντεξαν έστω και τόσο.

Οι υπαρξιστικές αναλύσεις όμως με αφορμή ένα λάιβ μιας surf garage μπάντας μοιάζουν με φαντασιοπληξίες. Διότι τίποτα μαύρο δεν υπήρχε στο ντύσιμό τους εκτός από τις λεπτές τους γραβάτες, με εξαίρεση τον φαρφισά που μοιάζει να ήρθε από μια ζούγκλα του Αμαζονίου. Ή από γκανγκστερικό παραμύθι του Τριβυζά. Σε απέραντη αντίθεση με τον χιπστερά φωνακλά τραγουδιστή που θα μπορούσε να παίζει σε μία υπερ-προβεβλημένη indie pop μπάντα. Δεν παίζει όμως σε τέτοια, αλλά σε μια surf μπάντα, για 22 χρόνια από τότε που ήταν 20 και κάτι. Μαζί με τους άλλους κοντά στα 50, να μας παίρνουν τα αυτιά ακόμα. Καλά δεν κουράστηκαν, ακόμα τις ίδιες 2λεπτες κουνιστές πενιές ;

Σε καλωσορίζουν με ένα ουρλιαχτό «ουαααααααααουυυυυυυυυυ» και εκεί αναλογίζεσαι πως πρέπει να αντιδράσεις εσύ ο μουσκεμένος επαρχιώτης. Σε ζορίζουν από την αρχή ενώ εσύ θέλεις το χρόνο σου, να συνειδητοποιήσεις την συνέχεια της ύπαρξης αυτού που  διατηρούταν ζωντανό, στο underground , εκεί που ήταν πάντα και εκεί που θέλεις να μείνει. Με αυτή την σκέψη έρχεσαι στα ίσα σου και αρχίζεις να κουνιέσαι, να συντονίζεσαι στη μουσική, να κουνάς τους γοφούς επικοινωνώντας νοερά με τις ωραίες κορασίδες πιο δίπλα.

Σιγά σιγά νιώθεις σπιτικά. Εκεί που συναντάς το ροκ εν ρολ είναι το σπίτι σου. Πάλιωσε το σπίτι σου και μαζί του παλιώνεις και εσύ. Χτίστηκε από πρόχειρα υλικά, παρορμητικά και χωρίς σχέδιο αλλά έγινε αστικός μύθος. Και κάθε που το επισκέπτεσαι δεν ξέρεις αν θα μείνει όρθιο. Σκέφτεσαι να φύγεις μακριά, κάπου αλλού για να ξεφύγεις από το γκρέμισμα του χρόνου. Αλλά τότε ήδη έχουν ηχήσει οι σειρήνες της μπάντας- το ζεστό σπιτικό φαί στο πιάτο- και θυμάσαι ότι πεινάς οπότε γίνεσαι ένα ζώο που τρώει και ρουφάει αδηφάγα. Αν είσαι τυχερός όπως ήμαστε εμείς εκείνη τη νύχτα.  Thank you Frantic