Μέχρι να γράψω αυτό το κείμενο δεν είχα υπόψη ούτε τον τίτλο του 3ου άλμπουμ των UMO, ούτε τους τίτλους των τραγουδιών, ούτε το εξώφυλλο του δίσκου. Επίσης δεν έχω δει καμία φωτογραφία τους, βίντεο κλιπ ή ζωντανή εμφάνισή τους. Και βέβαια δεν ξέρω τίποτα για τα μέλη τους, ούτε ονόματα, ούτε χώρα προέλευσης, ούτε άλλες μπάντες, ούτε...Ότι ήξερα για τους UMO το έμαθα από την παρουσίαση του gone4sure στο δεύτερο άλμπουμ τους και φυσικά από τότε το έχω ξεχάσει.
Το Multi-love το βάζω απλά να παίξει από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς παύση. Όπως και το II, όπως κάνω αυτή την ώρα και με το ντεμπούτο τους που δεν έχω ακούσει ποτέ αλλά είναι εξίσου απολαυστικό όσο τα επόμενα. Αυτός είναι και ο λόγος που φιγουράρει σε τόσο υψηλή θέση ένας δίσκος που δεν έχει μεν τις συγκλονιστικές στιγμές του II αλλά που είναι πιο ομοιογενής, πιο χορευτικός αλλά και πιο τρελός.
Aν θέλουμε να περιγράψουμε τον ήχο των UMO θα χάσουμε οποιαδήποτε αξιοπιστία έχουμε ως μουσικογραφιάδες. Παρόλα αυτά ας προσπαθήσουμε γιατί δεν είμαστε και τίποτα σοβαροί μουσικογραφιάδες (διαβάζω στη Wikipedia ότι παίζουν psychedelic pop rock, R&B, garage rock, Lo-fi music και γελάω). Τους συγκρίνουν με τους Mgmt αλλά εκείνοι έχουν κλειστά όλα τα high-fi στις κονσόλες τους. Μοιάζουν με τον Ariel Pink αλλά δεν ηχοτρομοκρατούν ούτε προκαλούν παρότι η ανορθοδοξία είναι βασική τους αρχή στον τρόπο σύνθεσης. Με τους Foxygen δεν μοιράζονται το χίπικο όραμα αυτών. Και σε αντίθεση με όλες τις ψυχεδελικές μπάντες των 60s, αυτοί στο Multi-love βάζουν μπιτάκι και μας χορεύουν.
Αυτός ο χορευτικός, εξωστρεφής ήχος χαρακτηρίζει το νέο άλμπουμ τους και το κάνει τόσο διαφορετικό από το II. Εν πρώτοις ακρόασης αυτό ξενίζει διότι οι κιθάρες είναι λιγότερες, ο ψυχεδελικός χαρακτήρας ασαφής και οι μελωδίες φαίνεται να υπηρετούν ένα πιο ελαφρύ αισθητικά προσανατολισμό (νταξει, λες και στους προηγούμενους δίσκους ήταν πιο βαρύς, τι σημαίνει τώρα και αυτό;). Σημαίνει ότι λείπουν τα ψυχεδελικά ροκ tracks και εμφανίζονται καθαρές οι funky και dance επιρροές. Μα είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο, ότι οι UMO μετά από πολλές ακροάσεις κατάφεραν να αλλάξουν τον τρόπο που ακούω τη μουσική τους και ανανεώνουν το ενδιαφέρον μου για τις μελλοντικές τους καταθέσεις.
Εκείνο που δε λείπει για άλλη μια φορά είναι η μοναδική ιδιοσυγκρασιακή τραγουδοποιΐα του τραγουδιστή τους (πως τον λένε είπαμε;). Ευαισθησία και πάθος δοσμένα με lo-fi συνταγή, σοφή επιλογή που σώζει από τον μελοδραματισμό. Δε λείπουν οι μελωδικότατες στιγμές ούτε οι νεοκυματικοί συνθιακοί συλλαβισμοί. Eν ολίγοις δε λείπει τίποτα, αντ'αυτού περισσεύουν η ευαισθησία (Multi-love, Necessary Evil), η τρέλα (Like Acid Rain), η υποχθόνια γκλαμουριά (Ur Life One Night), η αποθέωση του ρυθμού (Can't Keep Checking My Phone, Stage or Screen), η πιο εύστοχη χρήση του σαξόφωνου της χρονιάς μετά το Sea Calls Me Home της Julia Holter (Extreme Wealth and Casual Cruelty), η φάνκυ απλότητα (The World is Crowded) η αποδόμηση της έντεχνης προοδευτικότητας (Puzzles). Και άλλες πολλές ασκήσεις ύφους που είτε υπάρχουν πραγματικά είτε ο γράφον τις πλάθει βερμπαλιστικά, δεν παύουν να γεννούν εικόνες, αισθήσεις, φαντασιώσεις που μετατρέπουν σε απόλαυση την ακρόαση αυτού του δίσκου.
Υ.Γ. Μόλις είδα και φωτογραφία των UMO. Εντάξει, έτσι εξηγούνται όλα. Γκρουπάρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου