Ruby's #13 MINI MANSIONS - THE GREAT PRETENDER

Οι Mini Mansions μου αρέσουν ήδη από το εξώφυλλο. Διαστημικό, αστραφτερό, χρυσαφένιο. Όπως και ο ήχος τους, που ο όρος progressive pop νομίζω τον χαρακτηρίζει μια χαρά. Το The Great Pretender έχει τραγούδια που μπορείς να κολλήσεις μαζί τους και κάθε μέρα ένα διαφορετικό να τριγυρίζει στα χείλη σου. Περιέχει μερικές τραγουδάρες, έχει συνοχή και δεν είναι μονότονο.
Ξεκινά με το εύκολο Freak Out που είναι το καλύτερο καλωσόρισμα. Συνεχίζει με το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το φουτουριστικό Death Is A Girl που στο παραμορφωμένο ριφάκι προς το τέλος αναγνωρίζεις το νεύρο των Queens of The Stone Age (ο μπασίστας των οποίων, ονόματι Michael Shuman, είναι μέλος των Mini Mansions). Το Creeps θυμίζει έντονα Arctic Monkeys και συγκεκριμένα το Νo. 1 Party Anthem, κάτι που μόνο ωραία θύμηση προκαλεί. Το Fantasy είναι φανταστικό,το κομμάτι που οι Of Montreal δεν κυκλοφόρησαν το 2015. Με αυξομειώσεις ταχύτητας, ωραίο ρεφραίν, γκρουβάτο και νευρικό, απορώ πως δεν παίζει ασταμάτητα στο ραδιόφωνο, στις τηλεοράσεις, στα ιντερνέτια. Το Any Emotions περιλαμβάνει τον Brian Wilson στα φωνητικά με τις so happy αποχρώσεις που τραγουδά και ο εν λόγω κύριος στο τέλος.
Στο Vertigo που θεωρείται το χιτάκι του δίσκου είναι καλεσμένος ο Alex Turner ο οποίος προσθέτει γκλαμουριά αν και θα προτιμούσα να απέχει. Γκλιτεράτο τραγούδι σε όλα του, ποπιά με περιπέτεια που δε τη βαριέσαι και με massive chorus (δε λείπουν αυτά και μου αρέσει που το γκρουπ δεν προσπαθεί να ακουστεί εναλλακτικό).
Λοιπόν για να μην το κουράζουμε, στη συνέχεια το stoner pop(ότι να ναι, αυτό μου ήρθε) Honey, I'm Here, το electrokraut Mirror Mountain με τα ανατολίτικα γκλαμπατζίμπανα να το κάνουν λίγο καρναβάλι αλλά να τους το συγχωράμε διότι χορέψαμε και ψυχεδελιάσαμε με το παραπάνω, η μπητλική μπαλάντα Heart of Stone με το υπέροχο ρεφραίν, το Blur meets Tame Impala (δεν πιάνουν μια μπροστά στους Μ.Μ.) Double Visions περιέχει ωραίο γύρισμα προς το τέλος που είναι η πεμπτουσία της ποπ. Και τέλος το The End, Again, ωραίος τίτλος και σχεδόν συμπαθητικό, όπως ο φετινός δίσκος των Tame Impala,
Επιτέλους μόλις άκουσα το The Great Pretenders όπως του άξιζε, στα ακουστικά του λάπτοπ, ξάπλα στο κρεβάτι μετά τα μεσάνυχτα και μετά από σοβαρή οικογενειακή κουβέντα. Και μου άρεσε....Έχω ελπίδα ακόμα. Α και ρε, τι 13, νούμερο 3 έπρεπε να πάει.

ΝΟ. 14 BEACH HOUSE - STRAWBERRY CHERRY
ΝΟ. 15 BOP ENGLISH - CONSTANT BOP
NO. 16 MOA BONES - SPUN
ΝΟ. 17 JULIA HOLTER

NO. 18 SUFJAN STEVENS

NO. 19 JOANNA GRUESOME

NO. 20 THEE HOLY STRANGERS