Wolf Alice – Visions of a Life

Έτυχε τις προάλλες να βλέπω κάποια βιντεάκια από live εμφανίσεις του γνωστού αμερικανού κιθαρίστα και συνθέτη Ry Cooder. O ίδιος πλαισιωμένος από ένα σύνολο σπουδαίων μουσικών πετύχαινε να εκτελέσει και να μεταδώσει τις συναισθηματικές καταστάσεις που η μουσική του μπορεί να δημιουργήσει. Αγάπη, πόνος, φτώχεια, ερημιά, γλυκύτητα, αδερφοσύνη, στωικότητα, εγκαρτέρηση, μερικά από αυτά. Αυτές τις σκέψεις όμως τις έκανα αργότερα την ίδια μέρα όταν έτυχε να ακούσω ολόκληρο το δεύτερο δίσκο των βρετανών indie rockers Wolf Alice. Θα μου πείτε τι κοινό έχουν οι δύο περιπτώσεις; Μα αν καλή μουσική είναι και εκείνη που μετουσιώνει συναισθήματα σε ήχους, τότε οι Wolf Alice καταφέρνουν να κάνουν το ανάλογο με τον Ry Cooder και τόσους άλλους. Να χρησιμοποιήσουν το rock ‘n roll για να εκφράσουν όλα αυτά που έχουν μέσα τους και μόνο αυτή η μουσική μπορεί να βοηθήσει σε αυτό. Θυμός, φόβος, απόρριψη, διασκέδαση, σεξουαλική ένταση, αγωνία και πανικός, απόδραση και ονειρική αναπόληση, ψυχική κάθαρση,  επικοινωνούνται με τον πιο πειστικό τρόπο στο Visions of a Life.
Τετραμελής μπάντα οι Wolf Alice από τις πρώτες τους κυκλοφορίες ήδη πριν μερικά χρόνια κέρδισαν την συμπάθεια κοινού και μουσικοκριτικών. Με τον πρώτο τους δίσκο My Love is Cool το 2015 απέκτησαν πολλούς φίλους καθώς και διάφορες βραβεύσεις κυρίως λόγω των καταιγιστικών ζωντανών εμφανίσεών τους. Φέτος με το Visions of A Life κάνουν ένα βήμα παραπέρα, παραδίδοντας ένα πολυσυλλεκτικό χαρμάνι από πολλές γεύσεις rock ‘n roll, θεωρούμενοι ήδη μία από τις καλύτερες νέες βρετανικές μπάντες. Μεγάλο ατού τους η παρουσία της μπροστάρισας Ellie Roswell που τραγουδάει και παίζει κιθάρα σε όλα τα τραγούδια. Είναι το πάθος και η εκφραστικότητα της, άλλοτε επιθετική και άλλοτε μελωδική και ευαίσθητη, που δίνει αυτή την συναισθηματική πειστικότητα για την οποία έγινε λόγος παραπάνω.  
Τα περιοδικά δεν προλαβαίνουν να βάζουν ταμπέλες στον ήχο των Wolf Alice. Και πράγματι κάθε κομμάτι του δίσκου έχει και διαφορετικό ύφος. Ξεκινώντας από το τέταρτο στη σειρά single Heavenward, εδώ ακούμε shoegaze pop στα καλύτερά της. Cranes, Hearthoabs, Slowdive παρελαύνουν σε μία ιδανική εισαγωγή. Παραδεισένια ατμόσφαιρα και ονειρικά φωνητικά πάνω σε μία όμορφη μελωδική γραμμή και με σχεδόν θρησκευτικούς (με την ευχαριστήρια έννοια) στίχους, όλα μαζί φτιάχνουν ένα κομμάτι που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια από τους οπαδούς του είδους. Στο δεύτερο κομμάτι και πρώτο single Yuk Foo επιστρατεύεται μπόλικη οργή και δημιουργεί έναν grunge θρίαμβο εφάμιλλο εκείνων που έβγαζαν οι Hole στα 90s. Προχωρώντας στο επόμενο single Beautiful Unconventional το ύφος αλλάζει και γίνεται πιο πιασάρικο και ποπ, κάπου ανάμεσα σε Alison Mosshart και Duffy. Πρόκειται για την πιο ραδιοφωνική στιγμή του άλμπουμ που σε άλλες εποχές θα γινόταν super hit. Μαζί με το τέταρτο στη σειρά (και αυτό single) Don’t Delete the Kisses , όπου η Cyndi Lauper συναντά τους Ladytron σε μία γλυκύτατη electro pop ελεγεία στους ανεκπλήρωτες έρωτες μιας αιώνιας εφηβείας. 
Η συνέχεια είναι το ίδιο συναρπαστική αφού το ερμηνευτικό και εκτελεστικό ύφος εναλλάσσεται από τραγούδι σε τραγούδι. Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς; Tο ονειρικό ποπ διαμάντι Planet Hunter, το αγχωτικό αλλά λυτρωτικό Sky Musings με την φοβερή κλιμάκωση (αμφότερα εκδηλώνουν την υπαρξιακή αγωνία των 20 something, ηλικία στην οποία βρίσκονται τα μέλη των Wolf Alice), το γκαραζοψυχεδελικό Formidalble Cool όπου οι άτιμοι προκειμένου να είναι cool ξεπατικώνουν τόσο επιτυχημένα ακόμα και τους Thee Oh Sees; Ή το Space and Time που ακούγεται σαν ένας χαμένος indie garage θρίαμβος από τους πρώτους δίσκους των Yeah Yeah Yeahs , τα Sad Boy και St. Purple and Green που θα μπορούσαν να βρίσκονται στους καλύτερους δίσκους της Liz Phair  και το After the Zero Hour όπου η Roswell σαν άλλη Kristin Hersh μας παραδίδει μία αιθέρια φολκ μπαλάντα για το κλείσιμο; 
Ότι και να διαλέξει κανείς θα πέσει πάνω σε αφοπλιστικά άμεσες μελωδίες και στιχουργικές εκμυστηρεύσεις γεμάτες ένταση και αγωνία, όπως γινόταν συχνά με τους σπουδαίους indie rock δίσκους που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του 90 κυρίως. Όχι ότι οι Wolf Alice τους κρατάνε σαν ευαγγέλια και θέλουν να τους αναπαράγουν με θρησκευτικό ζήλο. Η πολυσυλλεκτικότητα των ακουσμάτων πιστοποιεί την απουσία οποιονδήποτε παρωπίδων στο πως πρέπει να ακούγεται το indie rock που παίζουν. Σε μία συγκυρία επίσης όπου πολλές παλαιότερες indie rock μπάντες επιστρέφουν μετά από απουσία δεκαετιών, καιρός να αντιστραφεί η ρότα. Είναι οι νέες μπάντες σαν τους Wolf Alice που βάζουν ψηλά την μπάρα για το πώς πρέπει να ακούγεται σήμερα ένας καλός δίσκος και όχι μόνο οι παλαίμαχοι. Έτσι ίσως έχουμε την ευκαιρία να ξαναγευτούμε μαγικές στιγμές της ροκ μουσικής.