THE HORRORS - V

THE HORRORS - V

Προσπέρασα στα γρήγορα τους Horrors του Strange House στα 2007 ως άλλη μία garage punk μπάντα από τις πολλές που έβγαιναν ακόμα εκείνη την περίοδο στην Μεγάλη Βρετανία. Καραγουστάρισα  τους Horrors του Primary Colors δύο χρόνια αργότερα, ως μία εντυπωσιακή επάνοδο του goth rock. Ψιλοξενέρωσα δύο χρόνια μετά αφού το Skying μου ακούστηκε άχρωμο και αδύναμο σε σχέση με τον προκάτοχό του. Γι’ αυτό το λόγο απόφυγα την επαφή με το Luminous το 2014 όσο και αν τα διεθνή μέσα συνέχιζαν να τους σπρώχνουν. Στο Plissken 2015 τους αντιπάθησα κανονικά αφού δεν ακούγονταν καθόλου στα καλά τους (νταξ, στο άλλο stage θα έπαιζαν οι Trail of Dead οπότε και να τους συμπαθούσα δε θα έκανε μεγάλη διαφορά εκείνη τη νύχτα). Φτάνει λοιπόν το 2017 και το V, το πέμπτο άλμπουμ των Horrors, ήδη να θεωρείται από μερικούς κριτικούς δίσκος της χρονιάς για τη Μεγάλη Βρετανία. Αναρωτιέμαι αν είμαστε στα καλά μας και τολμώ την ακρόαση, η οποία εν πρώτης όψεως όντως φαίνεται ενδιαφέρουσα. Στη συνέχεια, τη δεύτερη φορά, αρχίζεις και ξεχωρίζεις ωραίες μελωδίες και ήχους από δω και από κει και από την τρίτη και μετά τα τραγούδια αρχίζουν να σχηματίζονται, να αποκτούν αυθύπαρκτη υπόσταση και σιγά σιγά να κατακτούν έναν όχι και τόσο μικρό χώρο μέσα σου. 
Σίγουρα το hype σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να σε παραπλανήσει. Ακούς τη μεγάλη παραγωγή του Paul Epworth και τα dance στοιχεία και αναρωτιέσαι αν πρόκειται περί μιας ωραίας πελώριας φούσκας εντυπωσιασμού, γεμάτης σοφιστικέ ηλεκτρονικά τεχνάσματα που είναι προορισμένη να σκάσει στα μούτρα μιας νεολαίας απεγνωσμένης για γρήγορη κατανάλωση και εύκολο εντυπωσιασμό (βλέπε Coldplay, Killers, κλπ.). Αν αφήσουμε όμως το οποιοδήποτε hype στην άκρη, όπως και τις προκαταλήψεις μας σχετικά με το τι ακούσαμε από τους Horrors μέχρι σήμερα, θα συνειδητοποιήσουμε ότι πετυχαίνουν κάτι αρκετά δύσκολο στις μέρες μας. Και τούτο είναι να ακούγονται προσιτοί , μοντέρνοι και χορευτικοί από τη μία και μυστηριακοί, ευφάνταστοι και ευαίσθητοι από την άλλη. 
Εκείνο που κάνει το V έναν πολύ καλό δίσκο για τους Horrors είναι ότι συνδυάζουν ότι έχουν κάνει στο παρελθόν (εκτός από το garage), παραδίδοντας ταυτόχρονα και ένα σύνολο ωραίων τραγουδιών, κάτι που έλειπε από τους δύο προκατόχους του, αλλά και από την σύγχρονη βρετανική σκηνή γενικότερα. Ατμοσφαιρικές ενορχηστρώσεις, χορευτικός ρυθμός, αιθέριες αιωρήσεις, βιομηχανικά ξεσπάσματα, εκκωφαντικά σύνθια, όλα αυτά πλέκονται γύρω από καλοδουλεμένα κουπλέ και ρεφραίν, ώστε να καταλήγουν σε ολοκληρωμένα ποπ τραγούδια που δεν ξεκολλάνε εύκολα  από το μυαλό σου.
Ξεκινώντας από το πρώτο single Machine, με τις χειμαρρώδεις glam goth γραμμές  και συνεχίζοντας στο shoegaze-ζον World Below με τους industrial παροξυσμούς να οδηγούν στο λυτρωτικό ρεφραίν διαμέσου αμέτρητων μπλιμπλικιών, έχουμε τις πιο ροκ στιγμές του V. Αργόσυρτα έπη που εκρήγνυνται σε ηφαίστεια συνθιών σαν το εναρκτήριο Hollogram, το Ghost και την σπαρακτική μπαλάντα Weighed Down αποτελούν τις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές. Στο Press Enter to Exit και το Gathering ακούμε κλασική βρετανική ποπ γραφή, από μαζικό Ian Brown  μέχρι προσιτούς Porcupine Tree. Και τέλος στο Point of No Entry και το Something To Remember Me By αποθεώνονται τα dancefloors και εμπλουτίζονται τα βρετανικά charts αλλά και οι καθημερινές μας συναντήσεις με ωραία τραγούδια για να γιορτάζουμε το παρόν και να μνημονεύουμε στο μέλλον.
Και εν τέλει αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του πέμπτου άλμπουμ των The Horrors. Ότι είναι ένας δίσκος που τον ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς βαρεμάρα, τραγουδώντας τα ρεφραίν του και επανακτώντας την πίστη σου στο ότι το μαζικό ροκ μπορεί ακόμα να είναι και ποιοτικό.