Blogovision 2016 you know...

Ξεκινά η 10^η blogovision αύριο και μετά κόπου και βασάνων κατάρτισα και εγώ τη λίστα μου με τα 20 πρώτα άλμπουμ του 2016. Φέτος η ενασχόλησή μου με τη νέα μουσική αφορούσε 2 περιόδους, από την αρχή της χρονιάς μέχρι τέλος Ιουνίου και από αρχές Οκτωβρίου μέχρι σήμερα. Τους τρεις μήνες στο ενδιάμεσο δεν άκουσα ούτε ένα καινούριο τραγούδι, παρά μόνο αγαπημένα παλιά, Roxette, Scorpions, disco, cd συλλογές από εφημερίδες και τέτοια. Πέρασα μια κρίση μέσης ηλικίας από αυτές που αρχίζουν να εμφανίζονται σιγά σιγά και κατά τη διάρκεια της οποίας σκέφτομαι ότι «πάει η ζωή μου η παλιά πέρασε, έφυγε, οι μουσικές, οι φίλοι, η διασκέδαση…»  και τέτοια. Και όλα αυτά μέσα στις μακρές διακοπές του καλοκαιριού. Τελικά συνήλθα και ανέλαβα δυνάμεις από τέλη Σεπτεμβρίου και μετά. Το οφείλω σε κάποιους δίσκους και τραγούδια που θα εμφανιστούν στη λίστα μου (καλά.. και σε άλλα πράγματα που δε λέγονται εδώ και αφορούν την ενηλικιότητα που δίνει δώρα πέρα από το να κλέβει πράγματα που υπήρξαν ή δεν υπήρξαν αλλά τα είπαμε αλλού αυτά).

Μια λίστα που θα έχει πολλές ελληνικές συμμετοχές, που μάλλον οφείλεται στο ότι άκουσα περισσότερους εγχώριους δίσκους φέτος σε σχέση με άλλες χρονιές λόγω ίσως Westside festival (αλλά αλήθεια, πείτε μου, δε βγήκαν πολύ καλά πράγματα φέτος;). Θα έχει κάποια προφανή ροκ πράγματα που μου άρεσαν από την αρχή και άλλα λιγότερο προφανή που άλλοι μου είπαν να μου αρέσουν και τελικά έτσι έγινε.  Θα έχει πάλιουρες που την πάλεψαν καλά φέτος και 2-3 που πιθανόν δε θα υπάρχουν σε άλλες λίστες επειδή είναι από outsider που έμειναν τέτοια.

Εκείνο που θα έχει λιγότερο σε σχέση με πέρσι είναι  indie και «ψαγμένα» πράγματα γιατί δεν άκουσα πολλά φοβερά φέτος τέτοια. Δε θα έχει θρήνους και οδυρμούς για τους αποθανόντες, όχι γιατί δε μου αρέσει το δράμα αλλά γιατί δε θα κάτσω να ακούσω ολόκληρους δίσκους του Cave, του Cohen και του Bowie τώρα όταν έχω να το κάνω αυτό 10 χρόνια (προς θεού μου αρέσουν αλλά…). Επίσης δε θα έχει όλη αυτή την σειρά από τους μεγαλομανείς και προοδευτικούς υποτίθεται  rnbάδες και hiphopάδες. Κανέναν. Αν άξιζαν έστω και λίγο θα έφταναν στα αφτιά μου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάτι που δεν έγινε. Οπότε σιγά μην κάτσω να ακούσω ψυχαναγκαστικά Beyonce και Rihanna επειδή έτσι λένε τα περιοδικά (μπορεί και να κάνω λάθος βέβαια όπως έκανα πέρυσι με τους Tame Impala, αλλά αυτοί είναι ποπ). Τέλος δε θα έχει μερικούς ωραίους δίσκους που δε χώρεσαν και που μπορεί να χωρέσουν στο μέλλον, γιατί ως γνωστόν οι λίστες μεταβάλλονται στο χρόνο.

Αυτά λοιπόν και καλό βόλι στους συναγωνιστές που μεγαλώνουμε μαζί αν και δεν έχουμε βρεθεί από κοντά παρά ελάχιστα. Παράξενο πως μου έχει γίνει ανάγκη αυτή η κατάσταση, ίσως για να μη χάσω το τρένο της «νεωτερικότητας», τώρα που η νεότητα δεν είναι ίδια όπως παλιά. Η συνέχεια άυριο όμως με το no. 20.