6 ωραία πριν από τα 20 καλύτερα

Michael Kiwanuka – Love and Hate

Ο Μιχαλάκης από τα ξένα, το προσφυγόπουλο 2^ης γενιάς που αφιερώθηκε στο μουσική και καλά έκανε γιατί βγάζει τη μαύρη ψυχή του έστω και με βάση την ολόλευκη μητέρα Γηραιά Αλβιόνα. Είχε δείξει σπουδαία στοιχεία κλασικής soul μπαλάντας από τον πρώτο του δίσκο 4 χρόνια πριν αλλά στην εικοσάδα δεν μπαίνει γιατί έχω ψιλοβαρεθεί όλη αυτή την παραδοσιακή soul επανάληψη. Φαίνεται  ότι αυτό το είδος έχει πολλά να πει ακόμα γιατί το λέει και η λέξη η ίδια, έχει ψυχή. Παρότι λοιπόν έχω βαρεθεί, υπάρχουν classics εδώ μέσα με τα οποία στο μέλλον θα συνοδεύσω αρκετές εμπειρίες. Κάποιο τραγούδι θα μπει στα best of της χρονιάς, κάποιο σε μελλοντικό cd δώρο έκπληξη σε εκείνον που θα με εμπνεύσει να του γράψω ένα, κάποιο θα παίξει σε παράωρη φάση σε πάρτυ. Άντε, καλή συνέχεια φίλε!

Whitney – Light Upon The Lake

Οι Whitney μου αρέσουν και μόνο επειδή ο ένας από τους δύο είναι μέλος των Unknown Mortal Orchestra, μιας από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες για τη δεκαετία που τρέχει. Έπειτα τους άκουσα μετά από πρόταση φίλου δισκοκριτικού και παρότι μου φάνηκαν αρχικά αδιάφοροι, έτυχε να τους ακούσω τη δεύτερη φορά πάνω στην κατάλληλη στιγμή, δηλαδή στο ξύπνημα. Ο δίσκος αυτός θα έπαιρνε το βραβείο καλύτερου δίσκου για μετά το απογευματινό ξύπνημα, καφεδάκι στο σπίτι, άραγμα στον καναπέ. Ωραία σπιτικά πράγματα, κυλάει και η καθημερινότητα χωρίς μεγαλεπήβολους ροκ ψυχαναγκασμούς (αν βγάλατε άκρη έβγαλα και εγώ).  Κομμάτια ωραία τo Νο Woman και Light Upon the Lake.

Vagina Lips - Athanasia

Η όλη φάση με τους θεσσαλονικιούς μου φάνηκε μούφα αρχικά. Άκουγα τα τραγούδια τους στο you tube και έβλεπα τις φάτσες τους και έλεγα ότι είναι βλακοτρεντουλιάρηδες ίντιδες που θέλουν μόνο να προκαλέσουν. Όταν αξιώθηκα να ακούσω όλο το δίσκο με ησυχία και σε καλή ποιότητα χαμογέλασα με ικανοποίηση με τον τρόπο που οι Vagina αναπαράγουν πιστά τις επιρροές τους από Cure και  Joy Division, κλασικίζουν όμορφα στο Ι don’t eat my friends και shoegaίζουν πανέμορφά στο Born to Live.

Mechanimal - δπδ

Κόλλησα με μερικά τραγούδια εδώ μέσα αλλά δεν τα πολυαναζήτησα στη συνέχεια μέσα στη χρονιά. Ωραίο το live τους στον ασφυκτικά γεμάτο Συνδετήρα αν και πιο σκοτεινά μέρη θα τους ταίριαζαν περισσότερο. Η Etten ζωγραφίζει και αν κάπου χάνει το άλμπουμ είναι στις επαναλήψεις. Πιο πολύ μου άρεσε που το γύρισαν σε πιο προσιτές συνθέσεις και η Etten ταίριαξε τέλεια. Kομμάτια όπως τα Sawdust, Winter Mute και Radio On δεν μπορεί να τα γράψει ο οποιοσδήποτε εκεί έξω.

Radiohead – A Moon shaped Pool

Το δισκάκι αυτό θέλει πολύ άκουσμα κάτι που δεν του έχω αφιερώσει ακόμα, που σημαίνει ότι θα μπορούσε να βρίσκεται πολύ ψηλά αλλά δεν μπορεί να γίνει αυτό με 2-3 ακροάσεις. Συνεπώς τιμής ένεκεν αναφέρεται ότι με τις πρώτες ακροάσεις ξεχωρίζουν τα Burn the Witch, Ful Stop, Present Tense, True Love Waits. Ανακοινώσεις όμως του στυλ «ότι καλύτερο έχουν βγάλει τα τελευταία 15 χρόνια..» δεν τις αντέχω. Σιγά μην είναι πιο ωραίο από το In Rainbows.

Lush – Blind Spot

Μια τίμια και γλυκιά επιστροφή όπως ήταν εξάλλου και το παρελθόν της δεύτερης πιο αγαπημένης μου μπάντας της 4AD. Τα τέσσερα τραγούδια του e.p. δεν προσφέρουν τίποτα διαφορετικό σε σχέση με τα παλιά αλλά το Out of Control είναι πανέμορφο και εξάλλου κανείς από τους πολλούς όπως αποδείχτηκε στις περιοδείες τους φανς δεν ήθελε πειραματισμούς. Έτσι όμορφα επανασυνδέθηκαν πριν ένα χρόνο, έκαναν τις συναυλίες τους, αφήνοντας μακριά την Αθήνα που της χρώσταγαν μια επίσκεψη από εκείνη την ακυρωθείσα του μακρινού φθινόπωρου του 96 και πριν λίγες μέρες ανακοίνωσαν την επαναδιάλυσή τους. Μέχρι νεωτέρας ελπίζουμε..