Low - Ones and Sixes

Ήθελα να είμαι περισσότερο αυτοβιογραφικός σχετικά με τον καινούριο δίσκο των Low. Καταρχήν άκουσα σε ραδιοφωνική εκπομπή το No Comprende και ενώ μου άρεσε δεν μου κίνησε παραπάνω την περιέργεια. Τους Low τους ήξερα μεν αλλά δεν είχα ασχοληθεί καθόλου μαζί τους στο παρελθόν. Τη δεύτερη φορά που άκουσα το ίδιο τραγούδι τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Είχε προηγηθεί η αμηχανία των γεγονότων του Παρισιού και η ακρόασή του με συντόνισε αμέσως συναισθηματικά με το μελαγχολικό mood των ημερών. Κάθε ακρόαση δυνάμωνε αυτό το συναίσθημα, κάτι που κανένα τραγούδι φέτος δεν κατάφερε.

Στη συνέχεια άκουσα ολόκληρο το Ones and Sixes το οποίο μετά από μερικές ακροάσεις βρήκε εκείνη τη θέση μέσα μου στην οποία κανένας άλλος δίσκος δεν σταμάτησε εκεί. Σαν ένα εξάρτημα μηχανής που κάνει "κλικ" και αμέσως όλα αρχίζουν να λειτουργούν. 'Ετσι "κάθισε" και το Ones and Sixes ώστε η συναισθηματική μηχανή του σώματος άρχισε να παράγει αγαλλίαση και αναστάτωση, ζεστασιά αλλά και παγωμάρα, αισιοδοξία και μοναξιά μαζί. Ως γνωστό η μουσική που κινείται στους ακραίους πόλους των συναισθημάτων σε κρατάει δέσμιο στο σύμπαν της για καιρό. Δε σου δίνει αμέσως τις απαντήσεις και γι'αυτό δε ξεμπερδεύεις εύκολα μαζί της.

Όχι ότι οι Low στον ενδέκατο αισίως δίσκο τους σε μπερδεύουν. Κάθε άλλο μάλιστα. Από το εναρκτήριο Gentle μέχρι το κλείσιμο με το DJ, το Ones and Sixes ρέει αβίαστα και απολαυστικά. Κάθε τραγούδι του είναι ένα μικρό σιωπηλό classic, αν μπορεί να πει κανείς κάτι τέτοιο για ένα γκρουπ με φανατικούς φίλους που έχουν τους περισσότερους δίσκους τους πολύ ψηλά. Ωστόσο, όχι μόνο ο γραφών, που δεν έχει έρθει σε επαφή με παλαιότερες κυκλοφορίες τους, αλλά και παλαιότεροι ακροατές (δες τα σχόλια στο you tube και θα καταλάβεις) αμέσως καταλαβαίνουν ότι εδώ μέσα κάτι μεγαλύτερο γίνεται.

Και αυτό που γίνεται είναι ότι το χάρισμά των Low στο να γράφουν όμορφα κομμάτια συναντιέται με εκείνη την μοναδική συμπαντική φώτιση που κάθε τόσο αγγίζει μια μπάντα και κυκλοφορεί έναν μεγάλο δίσκο. Όπως είναι και το Ones and Sixes. Είναι πραγματικά περιττό να αναφερθεί κανείς σε τραγούδια που ξεχωρίζουν εδώ μέσα. Από το εναρκτήριο κλειστοφοβικό Gentle, το συγκλονιστικό No Comprende με τα αργόσυρτα τύμπανά, την απειροελάχιστη παύση κάπου εκεί στη μέση και την αλλαγή του ρυθμού και των διαθέσεων στη συνέχεια, το καθηλωτικό Congregation (ορισμός του slowcore, υποείδους που αναφέρεται στους Low και στα αυτιά μου τουλάχιστον μεταφράζεται ως "αργή και μινιμαλιστική εκτέλεση του indie rock των 90s"), έως το ονειρικό Landslide και το ποπίζον What Part of Me, οι Low κάθε φορά καταφέρνουν να κεντρίζουν το ειλικρινές συναίσθημα χωρίς να γίνονται βαριοί και ασήκωτοι ή αφόρητοι.

Η μουσική των Low είναι σιωπηλή. Μπορείς να ακούσεις τη σιωπή πίσω από το μετρονόμο που κρατάει αργό τον ρυθμό. Ταυτόχρονα όμως έχει μεγάλη ένταση που την ακούς να απελευθερώνεται στην ειλικρίνεια των δύο ερμηνευτών, στον απόηχο ενός διάττοντος  κιθαριστικού θόρυβου, στην  ολοζώντανη ηχογράφηση των τραγουδιών (οι Low χρησιμοποιούν σαν στούντιο μια εκκλησία που έχουν νοικιάσει γι' αυτόν τον σκοπό).  Παντού μπορείς να εντοπίσεις ένα απειροελάχιστο οργανικό ριφάκι, μια στιγμιαία σιωπή που μετατρέπεται σε θόρυβο, ένα ερημικό τύμπανο, μια κραυγή και έναν ψίθυρο, όλα αυτά που δίνουν διαφορετικό χρώμα και ένταση στη μουσική τους.

Όσον αφορά επιρροές και συγκρίσεις, αν είναι απαραίτητο να μιλήσει κανείς για τέτοιες όταν ένα συγκρότημα σαν και αυτό έχει το δικό του ήχο-σήμα κατατεθέν, μπορεί κανείς να βρει ομοιότητες με την μελωδική country τραγουδοποιΐα των Cowboy Junkies, την κιθαριστική αντίληψη των Red House Painters (δεν είναι τυχαίο ότι έχουν περιοδεύσει με τον Mark Kozelek, ιθύνων νου των τελευταίων στο παρελθόν) αλλά και την μινιμαλιστική post-rock ατμόσφαιρα των συγκροτημάτων της Kranky Records δύο δεκαετίες τώρα, στο όχημα της οποίας ανέβηκαν και οι Low για να κυκλοφορήσουν δύο δίσκους παλαιότερα.

Μετά τους Antlers που πέρυσι πέτυχαν να συνδυάσουν τις ατμόσφαιρες του post rock με την συναισθηματική ερμηνεία του τραγουδιστή τους, την σκυτάλη σε αυτό τον ήχο παίρνουν οι Low. Με τους γεμάτους  πίστη, αλήθεια και στοχασμό στίχους τους σε καθηλώνουν από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν δε πιστεύετε εμένα, δείτε τις λίστες με τους δίσκους της χρονιάς που σκάνε σιγά σιγά...