ΝΟ.1 ΤΗΕ HORRORS - V

Αγαπητοί Horrors σας ευχαριστώ που μου χαρίσατε τις πιο συγκλονιστικές στιγμές ακρόασης εδώ και μερικά χρόνια.

Αγαπητοί King Krule, Luxemburg Signal, Slowdive, Arcade Fire, CFM, Ariel Pink, Man From Managra, King Gizzard, The Jesus and Mary Chain, The Weather Station, XX, Thundercat, Aldous Harding, Charles Howl, H. Grimage, Idles, Sonic Jesus, Moon Duo, Thievery Corporation, Mighty N, The Cribs, Thievery Corporation, Thurston Moore......δε χωρέσατε σε αυτή τη λίστα αλλά σας ευγνωμονώ που υπάρχετε! 

Φίλοι Bloggers, σας ευχαριστώ που μου εμφυσήσατε τόση πίστη στην καλή μουσική και που είσαστε αμετανόητοι!

20.  JANE WEAVER

19. PROPER ORNAMENTS

18. ΣTELLA

17. LCD SOUNDSYSTEM

16. ROBYN HITCHCOCK

15.  QOTSA

14. THE NATIONAL 

13. DEAF RADIO – ALARM

12. NADINE SHAH

11. SPARKS

10. PUMAROSA

9. BLACK LIPS

8. WHERESWILDER

7. PROTOMARTYR

6. RIDE

5. THE BLACK ANGELS

4. GRANDADDY

3. GRIZZLY BEAR

2. WOLF ALICE

1. THE HORRORS

ΝΟ. 2 WOLF ALICE - VISIONS OF A LIFE

Ο δίσκος αυτός από την αρχή μέχρι το τέλος έχει μόνο καλά κομμάτια και θα ήταν νούμερο 1 αν ο αυριανός δεν είχε μερικά από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια για φέτος. Κατά τα άλλα τα παρακάτω γράφτηκαν λίγες μόνο μέρες αφότου τον άκουσα για πρώτη φορά.

Έτυχε τις προάλλες να βλέπω κάποια βιντεάκια από live εμφανίσεις του γνωστού αμερικανού κιθαρίστα και συνθέτη Ry Cooder. O ίδιος πλαισιωμένος από ένα σύνολο σπουδαίων μουσικών πετύχαινε να εκτελέσει και να μεταδώσει τις συναισθηματικές καταστάσεις που η μουσική του μπορεί να δημιουργήσει. Αγάπη, πόνος, φτώχεια, ερημιά, γλυκύτητα, αδερφοσύνη, στωικότητα, εγκαρτέρηση, μερικά από αυτά. Αυτές τις σκέψεις όμως τις έκανα αργότερα την ίδια μέρα όταν έτυχε να ακούσω ολόκληρο το δεύτερο δίσκο των βρετανών indie rockers Wolf Alice. Θα μου πείτε τι κοινό έχουν οι δύο περιπτώσεις; Μα αν καλή μουσική είναι και εκείνη που μετουσιώνει συναισθήματα σε ήχους, τότε οι Wolf Alice καταφέρνουν να κάνουν το ανάλογο με τον Ry Cooder και τόσους άλλους. Να χρησιμοποιήσουν το rock ‘n roll για να εκφράσουν όλα αυτά που έχουν μέσα τους και μόνο αυτή η μουσική μπορεί να βοηθήσει σε αυτό. Θυμός, φόβος, απόρριψη, διασκέδαση, σεξουαλική ένταση, αγωνία και πανικός, απόδραση και ονειρική αναπόληση, ψυχική κάθαρση,  επικοινωνούνται με τον πιο πειστικό τρόπο στο Visions of a Life.
Τετραμελής μπάντα οι Wolf Alice από τις πρώτες τους κυκλοφορίες ήδη πριν μερικά χρόνια κέρδισαν την συμπάθεια κοινού και μουσικοκριτικών. Με τον πρώτο τους δίσκο My Love is Cool το 2015 απέκτησαν πολλούς φίλους καθώς και διάφορες βραβεύσεις κυρίως λόγω των καταιγιστικών ζωντανών εμφανίσεών τους. Φέτος με το Visions of A Life κάνουν ένα βήμα παραπέρα, παραδίδοντας ένα πολυσυλλεκτικό χαρμάνι από πολλές γεύσεις rock ‘n roll, θεωρούμενοι ήδη μία από τις καλύτερες νέες βρετανικές μπάντες. Μεγάλο ατού τους η παρουσία της μπροστάρισας Ellie Roswell που τραγουδάει και παίζει κιθάρα σε όλα τα τραγούδια. Είναι το πάθος και η εκφραστικότητα της, άλλοτε επιθετική και άλλοτε μελωδική και ευαίσθητη, που δίνει αυτή την συναισθηματική πειστικότητα για την οποία έγινε λόγος παραπάνω.  
Τα περιοδικά δεν προλαβαίνουν να βάζουν ταμπέλες στον ήχο των Wolf Alice. Και πράγματι κάθε κομμάτι του δίσκου έχει και διαφορετικό ύφος. Ξεκινώντας από το τέταρτο στη σειρά single Heavenward, εδώ ακούμε shoegaze pop στα καλύτερά της. Cranes, Hearthoabs, Slowdive παρελαύνουν σε μία ιδανική εισαγωγή. Παραδεισένια ατμόσφαιρα και ονειρικά φωνητικά πάνω σε μία όμορφη μελωδική γραμμή και με σχεδόν θρησκευτικούς (με την ευχαριστήρια έννοια) στίχους, όλα μαζί φτιάχνουν ένα κομμάτι που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια από τους οπαδούς του είδους. Στο δεύτερο κομμάτι και πρώτο single Yuk Foo επιστρατεύεται μπόλικη οργή και δημιουργεί έναν grunge θρίαμβο εφάμιλλο εκείνων που έβγαζαν οι Hole στα 90s. Προχωρώντας στο επόμενο single Beautiful Unconventional το ύφος αλλάζει και γίνεται πιο πιασάρικο και ποπ, κάπου ανάμεσα σε Alison Mosshart και Duffy. Πρόκειται για την πιο ραδιοφωνική στιγμή του άλμπουμ που σε άλλες εποχές θα γινόταν super hit. Μαζί με το τέταρτο στη σειρά (και αυτό single) Don’t Delete the Kisses , όπου η Cyndi Lauper συναντά τους Ladytron σε μία γλυκύτατη electro pop ελεγεία στους ανεκπλήρωτες έρωτες μιας αιώνιας εφηβείας. 
Η συνέχεια είναι το ίδιο συναρπαστική αφού το ερμηνευτικό και εκτελεστικό ύφος εναλλάσσεται από τραγούδι σε τραγούδι. Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς; Tο ονειρικό ποπ διαμάντι Planet Hunter, το αγχωτικό αλλά λυτρωτικό Sky Musings με την φοβερή κλιμάκωση (αμφότερα εκδηλώνουν την υπαρξιακή αγωνία των 20 something, ηλικία στην οποία βρίσκονται τα μέλη των Wolf Alice), το γκαραζοψυχεδελικό Formidalble Cool όπου οι άτιμοι προκειμένου να είναι cool ξεπατικώνουν τόσο επιτυχημένα ακόμα και τους Thee Oh Sees; Ή το Space and Time που ακούγεται σαν ένας χαμένος indie garage θρίαμβος από τους πρώτους δίσκους των Yeah Yeah Yeahs , τα Sad Boy και St. Purple and Green που θα μπορούσαν να βρίσκονται στους καλύτερους δίσκους της Liz Phair  και το After the Zero Hour όπου η Roswell σαν άλλη Kristin Hersh μας παραδίδει μία αιθέρια φολκ μπαλάντα για το κλείσιμο; 
Ότι και να διαλέξει κανείς θα πέσει πάνω σε αφοπλιστικά άμεσες μελωδίες και στιχουργικές εκμυστηρεύσεις γεμάτες ένταση και αγωνία, όπως γινόταν συχνά με τους σπουδαίους indie rock δίσκους που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του 90 κυρίως. Όχι ότι οι Wolf Alice τους κρατάνε σαν ευαγγέλια και θέλουν να τους αναπαράγουν με θρησκευτικό ζήλο. Η πολυσυλλεκτικότητα των ακουσμάτων πιστοποιεί την απουσία οποιονδήποτε παρωπίδων στο πως πρέπει να ακούγεται το indie rock που παίζουν. Σε μία συγκυρία επίσης όπου πολλές παλαιότερες indie rock μπάντες επιστρέφουν μετά από απουσία δεκαετιών, καιρός να αντιστραφεί η ρότα. Είναι οι νέες μπάντες σαν τους Wolf Alice που βάζουν ψηλά την μπάρα για το πώς πρέπει να ακούγεται σήμερα ένας καλός δίσκος και όχι μόνο οι παλαίμαχοι. Έτσι ίσως έχουμε την ευκαιρία να ξαναγευτούμε μαγικές στιγμές της ροκ μουσικής. 

NO. 3 GRIZZLY BEAR - PAINTED RUINS

Κάποιοι βαρέθηκαν να βλέπουν στις πρώτες θέσεις της χρονιάς δίσκους των Grizzly Bear και έπαψαν να τους ακούνε. Είναι όμως το Painted Ruins τόσο γοητευτικό άκουσμα...

Οι Grizzly Bear συνεχίζουν την σταθερή και μοναχική τους πορεία στους καλύτερους δίσκους της εκάστοτε χρονιάς που θα κυκλοφορήσουν νέο δίσκο και που κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τον ακούσει προσεκτικά. Ή που, όπως ο γραφών, ακούει επανειλημμένα όταν κυκλοφορούν και μετά τους καταχωνιάζει στις αποθήκες των σκληρών δίσκων. Κάτι που εύχεται να μην ξανασυμβεί γιατί κάθε φορά που τους ακούει, στήνει αυτί και συγκεντρώνεται, δηλαδή πραγματικά ακούει, δεν παρασύρεται από άλλους θορύβους ή εικόνες του περιβάλλοντος. Γι'αυτό ίσως είναι δύσκολο να ακούσεις ολόκληρο δίσκο τους, επειδή πρέπει να είσαι εντελώς απερίσπαστος από άλλες επιδράσεις. Τότε θα εισχωρήσει πιο εύκολα μέσα σου η στεντόρεια φωνή του Damien Rossen, χάλκινη λες και βγαίνει από αθάνατο στοιχείο της φύσης, στέρεο, βαλσαμωμένο να ηχεί καταπραϋντικά μέσα σε ξύλινο ημισκότεινο σαλόνι. Τότε θα καταλάβεις ότι δεν ακούς τα οποιαδήποτε τύμπανα αλλά εκείνα ενός βιρτουόζου Cristopher Bear. Τότε θα κάνεις υπομονή μέχρι να ακούσεις τις μικρές αλλά τόσο ουσιώδεις εκπλήξεις που κρύβουν τα κομμάτια του Painted Ruins έως το τέλος τους. Τότε θα αφήσεις να σε χαϊδέψουν οι παράξενες μελωδίες τους, άλλοτε μοντερνίστικες άλλοτε κλασικότροπες, πάντα όμως εκλεκτικές. Τότε ίσως παραδεχτείς ότι δεν έχεις πλέον τόση μεγάλη ανάγκη ακόμα και αυτούς τους Radiohead για να σου εκμυστηρευτούν τις νωχελικές ιστορίες τους, μιας και εδώ έχεις άξιους συνεχιστές που ξέρουν να δουλεύουν σε πολλά εκφραστικά επίπεδα (συν το programming που στο Painted Ruins φανερώνει αρετές ανάλογες εκείνων των τελευταίων δίσκων των προαναφερθέντων).

Indie rock οι Grizzly Bear αλλά αυτό είναι πολύ λίγο για να περιγράψει τον μινιμαλιστικό και συνάμα πλούσια αρτιστικό ήχο τους. Μπορεί να θυμίζουν από 70s art rock τύπου Barclay James Harvest και Moody Blues, να διασχίζουν το μοντέρνο ροκ και να φτάσουν μέχρι την ήπια electronica. Και ενώ απολαμβάνουν θαυμασμού, αν ρωτήσεις κάποιον να σου πει μερικά σπουδαία κομμάτια τους θα μείνεις μάλλον με ελλιπή απάντηση. Και τούτο διότι οι Grizzly Bear περισσότερο κυκλοφορούν ολόκληρα άλμπουμ παρά μεμονωμένα τραγούδια και έτσι τους λείπει ένα στοιχείο που θα τους έκανε αναγνωρίσιμους σε ένα ευρύτερο κοινό, αυτό που λέμε το μεγάλο κομμάτι τους (ανάλογο πράγμα βέβαια συμβαίνει με πολλές μπάντες της τελευταίας δεκαετίας). Ένας άλλος λόγος είναι ότι ποτέ δεν φωνάζουν, ποτέ δεν κράζουν, είναι ήπιοι ακόμα και στις πιο δυνατές στιγμές τους, εν μέρει επειδή δεν χρησιμοποιούν τις κιθάρες στα έμπροσθεν αλλά ένα σύνολο πλήκτρων και εγχόρδων με ιδιαίτερη έμφαση στα εξαιρετικά τύμπανα του Cristopher Bear και τα διπλά φωνητικά των Edward Droste και Damien Rossen.

Άκου π.χ. την κορύφωση του Four Cypresses ή την περιδίνηση στο Aquarian (αμφότερα από τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια του Painted Ruins ). Όπως και αλλού στο άλμπουμ (Glass Hillside,Three Rings) οι εντάσεις είναι καθόλα υπαρκτές αλλά συγκρατημένες και άρρηκτα δεμένες με την αποσυμπίεση που έπεται στη συνέχεια. Και που εδώ μέσα αναδεικνύεται στο γερό χαρτί της υπόθεσης αλλά μόνο για εκείνους που θα έχουν την υπομονή να δουν που καταλήγουν τα πράγματα. Υπάρχουν βέβαια και οι στρωτές ποπ στιγμές όπως το Mourning Sound, που ακολουθείται το απλό σχήμα κουπλέ-ρεφραίν, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει τόσο όσο ανάλογα singles του παρελθόντος ( όπως π.χ. τα Yet Again και Two weeks). 

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο programming που εμφανίζεται σε αρκετά κομμάτια, κάνοντας πιο ηλεκτρονικό τον ήχο σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους της μπάντας και που πετυχαίνει να αναδείξει την αποστολή του Painted Ruins. Που με λίγα λόγια είναι να πάρει χαλάσματα, να δημιουργήσει μορφές και μετά να τις ζωγραφίσει ώστε να βγει αυτό το αγέρωχο συνονθύλευμα μελωδιών και ηχοχρωμάτων.

Οι Grizzly Bear παράγουν τέχνη, είναι σύγχρονοι μάστορες των στούντιο χωρίς ο ήχος τους να ακούγεται πλαστός και άψυχος. Στο Painted Ruins δεν κουράζουν με μακροσκελείς συνθέσεις και αγγίζουν ευαίσθητες χορδές με ιδιαίτερο τρόπο. Και πάλι για λίγους και πάλι υψηλής αισθητικής.

NO. 4 GRANDADDY - LAST PLACE

Τα είπαμε νωρίς τον Σεπτέμβριο για το Last Place. Πόσο συναισθηματικό είναι, πόσο μελωδικό, πόσο πιστό στις αρχές που έχουν τιμήσει οι Grandaddy στο παρελθόν χωρίς να ακούγεται παρωχημένο. Αυτά που δεν είπαμε είναι ότι θα έρχεται και θα ξανάρχεται στο player σου γιατί θα συνοδεύει πολλές προσωπικές σου στιγμές. Ο Jason Lytle ακόμα ξορκίζει τους δαίμονές που τον στοιχειώνουν 20 χρόνια και βάλε τώρα αλλά μιλάει για σένα και για μένα, για το πως το καλοκαίρι γίνεται φθινόπωρο και για το πως ακόμα κι έτσι κάποιες ηλιαχτίδες συνεχίζουν να διαπερνούν τον ουρανό της ψυχής σου. Εμπιστεύσου τον αν το έκανες και στο παρελθόν!

ΝΟ. 5 THE BLACK ANGELS - DEATH SONG

Είχα αρχίσει να τους βαριέμαι και αυτό το δισκάκι με εξέπληξε ευχάριστα. Κολληματικά κομμάτια σαν τα Medicine, Kill for Her και Comanche Moon είχαν να βγάλουν καιρό μέσα σε ένα άλμπουμ που τελειώνει με το επικό Life Song, που ίσως είναι και το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που συνδυάζει τους πρώτους ψυχεδελικούς δίσκους και τον πιο μαζικό ήχο των αμέσως προηγούμενων, χωρίς να πλατιάζει. Που σε κάνει να λικνίζεσαι, να θες να ανεβάσεις την ένταση, να ονειρεύεσαι έξαλλα πάρτυ (αχ βαχ..). Και που μπορεί να υπερηφανεύεται ότι κρατάει ψηλά την σημαία του rock 'n roll και μάλιστα από την ψυχεδελική όχθη. 

NO. 6 RIDE - WEATHER DIARIES

H αρχή έγινε με το ονειρικό Home is A Feeling που μου ακούστηκε τόσο intimate από την πρώτη στιγμή. Η συνέχεια με το Charm Assault που ήχησε στα αυτιά μου γοητευτικό και επιθετικό μαζί. Το Cali είναι απλά μέσα στη δεκάδα με τα καλύτερα τραγούδια τους και το Rocket Silver Symphony ένα μαζικό brit pop χιτάκι από αυτά που δε βγαίνουν πια. Εθιστικά με τις ακροάσεις γίνονται και τα Lannoy Point, All I Want, Lateral Alice και το ομώνυμο. Τις μέτριες στιγμές τις καλοδεχόμαστε χωρίς γκρίνια και λέμε  Hail to the Ride power! Μπράβο τους!

ΝΟ. 7 PROTOMARTYR - RELATIVES IN DESCENT

Το post punk ακόμα φτάνει στις καρδιές όχι λίγων μουσικόφιλων αν σκεφτείς πόσο ψηλά έχει τοποθετηθεί αυτός ο δίσκος σε αρκετές λίστες της χρόνιάς. Ένας δίσκος που σε αυτή τη λίστα προσγειώνεται στη θέση 7 έπειτα από πτήση κάποιων μεταμεσονύκτιων ακροάσεων στις πρώτες πρώτες θέσεις. Αλλά έτσι είναι, έχεις τις μαύρες και χαϊδεύεσαι από punk δίσκους που διακρίνονται και από μία διανοητική και συναισθηματική ευφυία. Και μετά από λίγες μέρες που έχει βγει ο ήλιος μέσα σου τους αποφεύγεις σαν ο διάβολος το λιβάνι. Ξέρεις όμως ότι θα ξαναέρθει η ώρα τους και αυτή την ώρα τη φοβάσαι και τη λαχταράς ταυτόχρονα.

NO. 8 WHERESWILDER - HOTSHOT

Μας ξετίναξαν τα μυαλά με το ντεμπούτο τους 3 χρόνια πίσω και παρά το γεγονός ότι άλλαξαν ύφος στο νέο τους άλμπουμ, συνεχίζουν να το κάνουν αυτό. Μιλάμε για μουσικάρες τα παιδιά και μπράβο τους που αναχώρησαν από το psych που τους φορτώσαμε και πάνε σε πιο classic 70s rock μονοπάτια. Μία μουσική που είχε βαρεθεί και η κουτσή Μαριώ 40 χρόνια πίσω γίνεται να ακούγεται σήμερα τόσο φρέσκια επειδή τα παιδιά αυτά την παίζουν με ευχαρίστηση και μαεστρία. Που σημαίνει ότι δεν κολλάνε στην παραδοσιακή συνταγή εισαγωγή-κουπλέ-ρεφραίν αλλά ακολουθούν που και που πιο προοδευτικές αναπτύξεις (χωρίς ποτέ να γίνονται progressive, κάτι σαν τους The Who). Κάθε νότα, κάθε κιθαριστικό σόλο, φαίνεται να έχει περάσει από αρκετή δοκιμασία χωρίς αυτό να κάνει το τελικό αποτέλεσμα ακαδημαϊκό. Που σημαίνει ότι η fun διάθεση είναι διάχυτη στο άλμπουμ. Κυρίως όμως το hotshot βρίσκεται σε αυτή τη λίστα λόγω του κομματιού που δεν μπορώ να ξεπεράσω εδώ και τόσους μήνες.

NO. 9 BLACK LIPS - SATAN'S GRAFFITI OR GOD'S ART

Μία τεράστια γλώσσα βγάζουν οι νέοι Black Lips που είχα να ακούσω από εκείνο το υπέροχο Good Bad Not Evil 10 χρόνια πίσω. Είναι ακόμα υπέροχοι οι άτιμοι, ζόρικοι όσο δεν παίρνει και προσφέρουν μεγάλες γκαραζιές (Squatting in Heaven, Can't Hold On, We Know, Rebel Intuition), πορωτικές κακοφωνίες  (Occidental Front) και ροκαμπιλάτα anthems (The Last Cul de Sac) μεθυσμένα βρώμικα blues που πίνουν στην υγεία του Τομ που περιμένει (God me Alone, E'lectrik Spider Webz) ξεκούρδιστες μπαλάντες-παρωδίες που αποτίνουν φόρο τιμής στον Brian Wilson (Crystal Night), στοιχειωμένα new wave αρμόνια αλά Specials (In my Mind There's a Dream), Barrettικες ακροβασίες (Lucid Nightmare) και τόσα άλλα. Και τα κάνουν όλα αυτά με μαεστρία εννοείται.
Απολαυστική είναι η ροή όλων αυτών με τα καπνισμένα βραχύχρονα interlude να δίνουν κάθε τόσο στο ενδιάμεσο, ώθηση για τον επόμενο χείμαρρο. Αν σας αρέσει ακόμα το rock 'n roll και δεν έχετε ακούσει ακόμα το Satan's χάνετε. Λίγη αλητεία ρε γμτ, λίγη αμετανόητη αναίδεια, από 40άρηδες για 40άρηδες, τι φάση κι αυτή...

NO. 10 PUMAROSA - THE WITCH

Μετά τους Wolf Alice που έχουν βάλει πλώρη για τις μεγάλες πίστες, το νέο βρετανικό indie rock έχει και άλλους άξιους εκπροσώπους, μία περίπτωση των οποίων είναι οι Pumarosa. Και αυτοί με τραγουδίστρια στα έμπροσθεν, με όμορφες κιθάρες που ζωγραφίζουν αναμνήσεις από τα 90s, με αξιόλογες συνθέσεις και μελωδίες παντού. Συν τα ηλεκτρονικά και χορευτικά γεμίσματα αλλά και τις ψυχεδελικές αναπτύξεις που δίνουν άλλον αέρα στο ντεμπούτο αυτό. Διότι είναι αυτά που παρέχουν τις καλύτερες συνθέσεις του The Witch. Η εποποιΐα του Priestess, η επιτομή του ατμοσφαιρικού και εναλλακτικού dance και η electro space rock του Snake (που καταλήγει σε ψυχεδελοφολκ ελεγεία) είναι στιγμές που θα περίμενες από φτασμένους μαέστρους του είδους και όχι από νεαρούς λονδρέζους. Η εξέλιξη του ομώνυμου κομματιού από μία συνηθισμένη trip ποπ μελωδία δανεισμένη από τους Morcheeba, σε ένα δαιδαλώδες καλειδοσκοπικό σάουντρακ από πιάνα, σαξόφωνα, ξεκούρδιστες πενιές και βάλε που θυμίζει τους Massives του Mezzanine σε προβληματίζει για το πως θα ξεμπλέξεις από όλα αυτά. Όχι ότι ο δίσκος δεν έχει ανεμελιά και εφηβική ευαισθησία. Πάρε π.χ. την πρώιμη brit pop του My Gruesome Loving Friend και τις dreamy κιθάρες στο Ηoney (βγαλμένα λες από δίσκους των Heavenly και των Hearthroabs). Και όχι μόνο αυτά. Groovy γοητευτικά riffs στα Dragonfly, Red και Hollywood και σπαραξικάρδιες κραυγές στο Lion's Den ( θυμίζοντας από Anna Calvi μέχρι Chelsea Wolf) συνθέτουν ένα σύνολο ποικίλων ακουσμάτων που μπορεί να σε διασκορπίσουν στα πρώτα ακούσματα αλλά δεν μπορεί να μην σε κάνουν να αναγνωρίσεις την αξία τους.
Ακόμα περισσότερο και από τους Wolf Alice, οι Pumarosa πειραματίζονται και περιδιαβαίνουν φαινομενικά αταίριαστα μουσικά μονοπάτια αλλά αυτό τελικά καθόλου δεν ενοχλεί, ίσα ίσα δείχνει το δρόμο της απελευθέρωσης από οποιαδήποτε πεπατημένη. Στην πορεία αυτή τους κρατάει ασφαλής η δυναμική της φωνής της Isabel Munoz-Newsome που αποτελεί τον ενοποιητικό δεσμό σε όλα τα κομμάτια του δίσκου αλλά και εκείνη που τα αναδεικνύει. Και τελικά οι Pumarosa πετυχαίνουν το πολύ φιλόδοξο εγχείρημα να ταξιδέψουν σε όλο το φάσμα του βρετανικού ήχου από τα 60s και εντεύθεν χωρίς να ακούγονται υπερφίαλοι και μεγαλομανείς. Κανείς δεν ξέρει που θα το πάνε στη συνέχεια αλλά έχω την εντύπωση ότι τα καλύτερα έρχονται.

NO. 11 SPARKS - HIPPOPOTAMUS

Οι Sparks είναι μια μπάντα από την Αμερική. Η μουσική που παίζουν μπορεί να χαρακτηριστεί μπαρόκ ποπ ή ροκ (μπαροκροκ δηλαδή) και δανείζεται στοιχεία από όπερα, κωμωδία, θέατρο, παρωδία. Υπάρχουν πενήντα σχεδόν χρόνια και τα πρώτα τους τραγούδια που ακούω είναι αυτά εδώ(αν εξαιρέσεις το FFS του 2015). Έχω μια αίσθηση ότι δε θα τα πήγαινα καλά με άλλες κυκλοφορίες τους λόγω του εξεζητημένου ύφους τους αλλά στο Hippo ακούω Scissors, ΝΙΝ, Franzies, και άλλα όμορφα πράγματα πριν, κατά και μετά την ύπαρξη των οποίων οι Sparks ζουν και βασιλεύουν. Ρεσπέκτ!

NO 12 NADINE SHAH - HOLIDAY DESTINATION

Εδώ μπορεί να κάνω και λάθος αλλά δε γαμιέται, λέω να αλλάξω τακτική από του χρόνου, μη σου πω και από σήμερα που το δοκιμάζω να βάζω δίσκο που γουστάρω τώρα ακόμα και αν δεν τον έχω ακούσει ολόκληρο. Αρκούν τα Holiday Destination, Out The Way και Evil για να γίνει η αρχή. Θα μου πεις γιατί να μείνουν έξω οι Slowdive που ήταν για τη θέση 12, αλλά θα σου πω σιγά τα αβγά και θα μου πεις ισχύει και αυτό. Εδώ μετανιώσαμε για το περυσινό Νο. 1 για τέτοια πράγματα θα σκάμε...

NO 13. DEAF RADIO - ALARM

Ορθόδοξο hard stoner rock από δικά μας παιδιά. Οι ομοιότητες με QOTSA πάμπολλες και μοιάζουν να θέλουν να αναπαράγουν τον ήχο των τελευταίων στα πιο στρωτά τους τραγούδια. Αυτά μπορεί σε κάποιους να ακούγονται βαρετά αλλά οι Deaf Radio είναι διασκεδαστικοί, σολάρουν συνεχώς και έχουν αλλαγές μέσα στα κομμάτια τους. Τέλος πάντων είχα ανάγκη για λίγο καλό hard rock και εδώ το βρήκα. Αν ακούσετε και σας αρέσει ένα τραγούδι τότε θα σας αρέσει ολόκληρος ο δίσκος. 

ΝΟ 14 ΤΗΕ NATIONAL - SLEEP WELL BEAST

Παράξενο αν σκεφτεί κανείς ότι από το Boxer και μετά με έπαιρνε ο ύπνος μαζί τους. Όχι ότι δε συμβαίνει και τώρα αλλά το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησε από το δίσκο μου άρεσε και αποφάσισα να τον ακούσω ολόκληρο νύχτα που ήταν ταιριαστό. Δεν περίμενα όμως εκπλήξεις όπως την κομματάρα Turtleneck (πόσα χρόνια έχουν να γράψουν τόσο ροκ τραγούδι και πόσο κρίμα που δεν το κάνουν πια συχνά), και την cinematic ατμόσφαιρα των I'll Destroy You, Empire Line, Guilty Party και του ομώνυμου που κάνει φαντασμαγορικό τον ήχο τους. 

ΝΟ. 15 QUEENS OF THE STONE AGE - VILLAINS

Μπορεί να μην είναι και ο καλύτερος δίσκος τους αλλά δεν είναι καθόλου κακός. Όλα είναι εδώ συν τη χορευτική παραγωγή (κλισέ) που προσδίδει στον έτσι κι αλλιώς groovατο ήχο τους. Οι κιθάρες οργιάζουν, η φωνή του Joss αποκτά όλο και μεγαλύτερο βάθος, οι συνθέσεις από απλές γίνονται ανορθόδοξες, το ροκ feeling ωριμάζει και τελικά οι Quotsa αποτελούν πλέον ένα πολύτιμο αγαθό ως μία από τις τελευταίες μεγάλες ροκ μπάντες του πλανήτη. Όλοι αυτοί για πολλούς είναι λόγοι για να μην τους αρέσουν οι QUOTSA αλλά τι να κάνουμε, ακούς το τελείωμα του Hide away, την ερμηνεία στο  Villains of Circumsances (που έχει εκτελεστεί αλλού υπέροχα με τη συνοδεία εγχόρδων), τις στοιχειωμένες κιθάρες στο Un-reborn Again και ένα σωρό άλλα πράγματα που μόνο αυτή η μπάντα μπορεί να σου δώσει και λες "κάτσε ρε, είναι ωραίο το Villains.."

NO. 16 ROBYN HITCHCOCK - ROBYN HITCHCOCK

Δεν έχω ακούσει κανέναν προσωπικό δίσκο του Robyn ούτε των The Soft Boys, του ιστορικού new wave συγκροτήματος του οποίου ήταν μέλος. Ποτέ δεν είναι αργά να ανακαλύπτεις παλιούς καλλιτέχνες, όταν μάλιστα ακούγονται τόσο φρέσκοι. Για να μην πολυλογούμε, πρώτον η φοβερή ψυχεδελική παραγωγή του Brendan Benson (σα να ακούς τον πρώτο δίσκο των Raconteurs), δεύτερον η σκανδαλιάρικη φωνή αυτού του 60άρη, τόσο φλεγματικά βρετανική, τρίτον αυτό το καταπληκτικό εξώφυλλο και πάνω απ'όλα κομμάτια όπως Mad Shelley's Letterbox και Autumn Sunglasses, κάνουν τη διαφορά. Από κει και πέρα ο δίσκος περιλαμβάνει το ανεβαστικό single I Want to Tell you About What I Want, μπητλικά ριφάκια πάσης χρήσεως και ώρας (Detective Mindhorne, Raymont and the Wires), ψυχεδελικά ροκ anthems (Time Coast, Virginia Woolf) και country rock διαθέσεις (I Pray When I'm Drunk, 1970 in Aspic) που όμως δένουν μια χαρά με το υπόλοιπο κλίμα (συμμετέχει και η φοβερή countrywoman Gillian Welch). Feel good διάθεση και all time classics φάση χωρίς ίχνος εφησυχασμού και δεινοσαυρισμού.

NO. 17 LCD SOUNDSYSTEM - AMERICAN DREAM

Σίγουρα είναι ο καλύτερος δίσκος τους αφού έχει και περισσότερες κιθάρες (ή έτσι μου φαίνεται). Σκέψου, ένα καθιερωμένο γκρουπ της τελευταίας δεκαετίας και βάλε, επιστρέφει μετά από 7 χρόνια διάλυσης και παραδίδει τον καλύτερό του δίσκο που έχει και μερικά κολληματικά τραγούδια. Τώρα θα μου πεις αν σου αρέσουν οι ελ σιντι γιατί τους βάζεις τόσο χαμηλά. Θα σου πω ότι μου αρέσουν τρελά όταν ροκάρουν (Movement, Big Ideas, North American Scum, Emotional Haircut, κ.α.) και τους βαριέμαι όταν για 8 λεπτά ο Murphy φαλτσάρει πάνω από ένα μικρόφωνο και πίσω παίζουν μπίτια (βεβαίως και δεν έχω διαβάσει ούτε ένα στίχο τους). Μου αρέσει όμως που αρέσει σε πολλούς από εσάς και στο κάτω κάτω εις τον αιώνα του άπαντα (τι?) ποιους δίσκους θα θυμόμαστε μαζί αν όχι εκείνους που άρεσαν και στους δύο-πέντε-εκατό-χίλιους από εμάς;  Εντάξει, μου είπε η κοπέλα μου ότι αυτός ο δίσκος της αρέσει και της είπα μέσα!

20.  JANE WEAVER

19. PROPER ORNAMENTS

18. ΣTELLA

17. LCD SOUNDSYSTEM

ΝΟ. 18 ΣTELLA - WORKS FOR YOU

Easy going record για σπίτι, καφέ και παρέα. Θυμηθείτε με.


NO. 19 THE PROPER ORNAMENTS - FOXHOLE
NO. 20 JANE WEAVER - MODERN KOSMOLOGY

NO. 19 THE PROPER ORNAMENTS - FOXHOLE

Περισσότερο νωχελικοί και λιγότερο γκαζομένοι στον δεύτερο δίσκο τους σε σχέση με το διαμάντι ντεμπούτο τους πίσω στο 2014. Ακόμα και έτσι όμως καθηλωτικοί, άμεσοι, ειλικρινείς. Ιndie pop μπαλάντες που μιλάνε για αναμνήσεις από τότε που ήσουν νέος και ονειρευόσουν. Μάστορες του είδους που σχετίζονται με μπάντες όπως οι μέγιστοι Veronica Falls και οι Charles Howl (οι τελευταίοι με ολοκαίνουριο δίσκο).

Νο. 20 JANE WEAVER - MODERN KOSMOLOGY

Δύσκολο να μη σου αρέσει αυτός ο δίσκος όταν έχεις ερωτευτεί το Silver Globe του 2015, ακούς το πρώτο single-μαεστρία στη electro pop Slow Motion και αντικρίζεις αυτό το εξώφυλλο συνοδευόμενο από έναν επικό τίτλο. Η Jane Weaver είναι 45άρα και δραστηριοποιείται 25 χρόνια στην βρετανική μουσική αλλά τώρα βλέπει τους κόπους της να βγάζουν καρπούς.  Ήδη ο δίσκος αυτός βρίσκεται σε αρκετές λίστες εναλλακτικών περιοδικών με τα καλύτερα του 2017, σε μερικές πολύ ψηλά. Είναι δε τέτοια η φρεσκάδα των μελωδιών και της παραγωγής που αποπνέει δύναμη νεότητας που ούτε 25άρηδες δεν την έχουν. Ακούγοντας τον πολυσυλλεκτικό της ήχο που ξεκινάει από lounge pop electronica, περνάει σε kraut μινιμαλισμό και καταλήγει σε ψυχεδελικές φολκ ελεγείες (με τον χαρακτηρισμό ποπ να βρίσκεται πάντα στον παρονομαστή), καταλαβαίνεις ότι η τύπισσα έχει πειραματιστεί πολύ στο παρελθόν. Στα συν και η πολύ καλή φωνή της που δεν συνοδεύει απλά αλλά χρωματίζει το όλο concept που έχει την όψη ενός ουράνιου τόξου και την γεύση λαχταριστής πολύχρωμης τούρτας.

 Στα highlights του Modern Kosmology, εκτός από το προαναφερθέν κομμάτι συγκαταλέγονται το εναρκτήριο ΗΑΚ με τη αιθέρια, αβαρή ταχύτητα, το στερεολαμπικό Loops in the Secret Society, το the Architect με τα υπέροχα σύνθια και τις λούπες, το Valley όπου τα έγχορδα παίρνουν τα ηνία, το I Wish που κλείνει με τον ίδιο τρόπο που ξεκινάει αυτός ο δίσκος must της κοσμικής electro pop.

Στιχουργικά ο δίσκος κινείται μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού σε όλα τα επίπεδα, με μία κλίση προς το υπερβατικό, όπως φανερώνει και ο βαρύγδουπος τίτλος του. Τα στοιχεία της φύσης (η κοιλάδα, η σκόνη, ο κεραυνός, ο ήλιος και η θάλασσα, οι πεταλούδες) πραγματικά ή μεταφορικά χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν ψυχικές καταστάσεις, ονειροπολήσεις και απογοητεύσεις.

Αν σας αρέσουν οι Velvets και οι Jeffersons όταν συναντούν τους Stereolab και τους Saint Etienne (τελευταία φορά αυτό ειπώθηκε 3 χρόνια πριν για τον δίσκο των Soundcarriers) εδώ θα βρείτε άλλο έναν έρωτα. Σταματήστε και απολαύστε τον μέχρι τον επόμενο δίσκο της.

GRIZZLY BEAR - PAINTED RUINS

Οι Grizzly Bear συνεχίζουν την σταθερή και μοναχική τους πορεία στους καλύτερους δίσκους της εκάστοτε χρονιάς που θα κυκλοφορήσουν νέο δίσκο και που κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τον ακούσει προσεκτικά. Ή που, όπως ο γραφών, ακούει επανειλημμένα όταν κυκλοφορούν και μετά τους καταχωνιάζει στις αποθήκες των σκληρών δίσκων. Κάτι που εύχεται να μην ξανασυμβεί γιατί κάθε φορά που τους ακούει, στήνει αυτί και συγκεντρώνεται, δηλαδή πραγματικά ακούει, δεν παρασύρεται από άλλους θορύβους ή εικόνες του περιβάλλοντος. Γι'αυτό ίσως είναι δύσκολο να ακούσεις ολόκληρο δίσκο τους, επειδή πρέπει να είσαι εντελώς απερίσπαστος από άλλες επιδράσεις. Τότε θα εισχωρήσει πιο εύκολα μέσα σου η στεντόρεια φωνή του Damien Rossen, χάλκινη λες και βγαίνει από αθάνατο στοιχείο της φύσης, στέρεο, βαλσαμωμένο να ηχεί καταπραϋντικά μέσα σε ξύλινο ημισκότεινο σαλόνι. Τότε θα καταλάβεις ότι δεν ακούς τα οποιαδήποτε τύμπανα αλλά εκείνα ενός βιρτουόζου Cristopher Bear. Τότε θα κάνεις υπομονή μέχρι να ακούσεις τις μικρές αλλά τόσο ουσιώδεις εκπλήξεις που κρύβουν τα κομμάτια του Painted Ruins έως το τέλος τους. Τότε θα αφήσεις να σε χαϊδέψουν οι παράξενες μελωδίες τους, άλλοτε μοντερνίστικες άλλοτε κλασικότροπες, πάντα όμως εκλεκτικές. Τότε ίσως παραδεχτείς ότι δεν έχεις πλέον τόση μεγάλη ανάγκη ακόμα και αυτούς τους Radiohead για να σου εκμυστηρευτούν τις νωχελικές ιστορίες τους, μιας και εδώ έχεις άξιους συνεχιστές που ξέρουν να δουλεύουν σε πολλά εκφραστικά επίπεδα (συν το programming που στο Painted Ruins φανερώνει αρετές ανάλογες εκείνων των τελευταίων δίσκων των προαναφερθέντων).

Indie rock οι Grizzly Bear αλλά αυτό είναι πολύ λίγο για να περιγράψει τον μινιμαλιστικό και συνάμα πλούσια αρτιστικό ήχο τους. Μπορεί να θυμίζουν από 70s art rock τύπου Barclay James Harvest και Moody Blues, να διασχίζουν το μοντέρνο ροκ και να φτάσουν μέχρι την ήπια electronica. Και ενώ απολαμβάνουν θαυμασμού, αν ρωτήσεις κάποιον να σου πει μερικά σπουδαία κομμάτια τους θα μείνεις μάλλον με ελλιπή απάντηση. Και τούτο διότι οι Grizzly Bear περισσότερο κυκλοφορούν ολόκληρα άλμπουμ παρά μεμονωμένα τραγούδια και έτσι τους λείπει ένα στοιχείο που θα τους έκανε αναγνωρίσιμους σε ένα ευρύτερο κοινό, αυτό που λέμε το μεγάλο κομμάτι τους (ανάλογο πράγμα βέβαια συμβαίνει με πολλές μπάντες της τελευταίας δεκαετίας). Ένας άλλος λόγος είναι ότι ποτέ δεν φωνάζουν, ποτέ δεν κράζουν, είναι ήπιοι ακόμα και στις πιο δυνατές στιγμές τους, εν μέρει επειδή δεν χρησιμοποιούν τις κιθάρες στα έμπροσθεν αλλά ένα σύνολο πλήκτρων και εγχόρδων με ιδιαίτερη έμφαση στα εξαιρετικά τύμπανα του Cristopher Bear και τα διπλά φωνητικά των Edward Droste και Damien Rossen.

Άκου π.χ. την κορύφωση του Four Cypresses ή την περιδίνηση στο Aquarian (αμφότερα από τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια του Painted Ruins ). Όπως και αλλού στο άλμπουμ (Glass Hillside,Three Rings) οι εντάσεις είναι καθόλα υπαρκτές αλλά συγκρατημένες και άρρηκτα δεμένες με την αποσυμπίεση που έπεται στη συνέχεια. Και που εδώ μέσα αναδεικνύεται στο γερό χαρτί της υπόθεσης αλλά μόνο για εκείνους που θα έχουν την υπομονή να δουν που καταλήγουν τα πράγματα. Υπάρχουν βέβαια και οι στρωτές ποπ στιγμές όπως το Mourning Sound, που ακολουθείται το απλό σχήμα κουπλέ-ρεφραίν, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει τόσο όσο ανάλογα singles του παρελθόντος ( όπως π.χ. τα Yet Again και Two weeks). 

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο programming που εμφανίζεται σε αρκετά κομμάτια, κάνοντας πιο ηλεκτρονικό τον ήχο σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους της μπάντας και που πετυχαίνει να αναδείξει την αποστολή του Painted Ruins. Που με λίγα λόγια είναι να πάρει χαλάσματα, να δημιουργήσει μορφές και μετά να τις ζωγραφίσει ώστε να βγει αυτό το αγέρωχο συνονθύλευμα μελωδιών και ηχοχρωμάτων.

Οι Grizzly Bear παράγουν τέχνη, είναι σύγχρονοι μάστορες των στούντιο χωρίς ο ήχος τους να ακούγεται πλαστός και άψυχος. Στο Painted Ruins δεν κουράζουν με μακροσκελείς συνθέσεις και αγγίζουν ευαίσθητες χορδές με ιδιαίτερο τρόπο. Και πάλι για λίγους και πάλι υψηλής αισθητικής.