Το playlist της εκπομπής του Σαββάτου 27/9/2014

MANIC STREET PREACHERS – DREAMING OF A CITY (HUGHESKOVA)

THE SMASHING PUMPKINS – PUG
MBV – WHO SEES YOU
PROPER ORNAMENTS – SUN
JESUS AND MARY CHAIN – HOLE
TY SEGALL – IT’S OVER
PARQUET COURTS – BLACK AND WHITE
X – MOTEL ROOM IN MY BED

ST. VINCENT – RATTLESNAKE

DAVID BOWIE – BEAUTY AND THE BEAST
ARIEL PINK’S HAUNTED GRAFFITI – L’ESTATE
CAN – SPOON
GOAT – DET SOM ALDRIG FORANDAS DIARABI
GORKY’S ZYCOTIC MUNCY – MINIATURE KINGDOMS
BITTERSWEET – TWO STEPS BACK

LANA DEL REY – ULTRAVIOLET

ECHOBELLY – DARK THERAPY
VERONICA FALLS – COME ON OVER
VIOLENS – UNFOLDING BLACK WINGS
PLUTO – LONG WHITE CROSS
MANCHESTER ORCHESTRA – CHOOSE YOU
L.O.S.T. – LACK OF LOVE

WAR ON DRUGS – AN OCEAN IN BETWEEN THE WAVES

KURT VILE – JESUS FEVER
DANIEL LANOIS – THE MAKER
PRETENDERS – NOTHING BREAKS LIKE A HEART
ANNE CLARK – ELEGY FOR A LOST SUMMER
M83 – KIM AND JESSY

και μια μικρή ιστορία πίσω απο ένα τραγούδι,

Πριν δύο δυόμιση χρόνια άκουγα την εκπομπή του Χρήστου Συρίμπεη στον mojo radio και εκείνην την ημέρα είχε κάποια παιδιά στο στούντιο. Είχα σιγανά την ένταση αλλά μπόρεσα να πιάσω κάποια ευχάριστα κιθαριστικά ριφάκια, ωραία κοψιματάκια και γέφυρες, λυτρωτικά ρεφραίν, αλλαγές από surf punk σε nu metal και από pop σε alternative rock. Ενθουσιάστηκα και δυνάμωσα λιγάκι. Εκείνη την περίοδο θυμάμαι δεν έβγαινε και πολλή καλή νέα μουσική και δίψαγα για κάτι ολοκαίνουριο και καλό. Ο Συρίμπεης ρώταγε το ένα παιδί πόσο χρονών ήταν για να πάρει την απάντηση 17 και να αρχίσει να δικά του...Ήταν οι L.O.S.T. , παιδιά από την Πάτρα που τους είχα πάρει χαμπάρι από κάποιο demo που είχαν αφήσει στο στούντιο του σταθμού και το είχα παίξει κάποτε.
Αφού εκδήλωσα στον Χρήστο την συμπάθειά μου για το γκρουπ, ύστερα από όχι και πολύ καιρό ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί ένα schoolwave festival στην Πάτρα. Ο Χρήστος με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να φιλοξενήσω τους L.O.S.T. στην εκπομπή μου με αφορμή την εμφάνισή τους στο schoolwave. Τα παιδιά ήρθαν, γνωριστήκαμε, παίξαμε μουσικές, ήπιαμε ουισκάκι, μιλήσαμε στο μικρόφωνο και γενικά ήταν ωραία φάση.
Πριν μια εβδομάδα καθώς ανηφόριζα την Αγίου Νικολάου κατευθυνόμενος στην οικία μου βλέπω συνωστισμό και φασαρία στο πάνω μέρος όπου βρίσκεται το Fifty Fifty. Σταματάω να δω και βλέπω τα παιδιά να χτυπιούνται με πάθος και τον υπόλοιπο κόσμο αναψοκοκκινισμένο. Εγώ ήμουν απορροφημένος ακόμα από τη δουλειά μου και ένιωθα σε κάποια απόσταση από το συμβάν. Βάζω μια δυνατή φωνή LOOOOOOOOOOOOOOOST περισσότερο για να ξυπνήσω εγώ παρά για να με ακούσουν αυτοί. Γύρισαν κάποιοι όμως και μιλήσαμε. Είχαν να παίξουν από τότε, δύο χρόνια πριν. Τα τραγούδια τους ακόμα περιμένουν να κυκλοφορήσουν. Θαρρώ πως αν ζούσαν στο Αμέρικα θα είχαν γίνει διάσημοι. Κρίμα. Χάρηκα πάντως που το συνεχίζουν το πράγμα.