Όλα εμείς οι μουσικόφιλοι (πες μας indie kids, μεταλλάδες, ροκάδες, κολλημένους και τα τοιάυτα) δεν πάσχουμε από κάποια ασθένεια. Έχουμε απλά εξιδανικεύσει την πρώιμη νεότητά μας, τότε που ξύπναγαν οι μεγάλες προσδοκίες της νιότης. Υπάρχει κάτι το απόκρυφο, κάτι το μυστικιστικό στο να γυρνάς πίσω. Σαν να μη θέλεις να μεγαλώσεις, να θέλεις σκόπιμα να μείνεις έφηβος, σαν να αποφεύγεις να πας σε εκείνο που θα σε κάνει ώριμο άντρα. Οποιοσδήποτε διχασμός μέσα σου οφείλεται σε αυτή την τάση να μένεις εκεί στα 15, τότε που είχες την πιο πολύτιμη αισθητική εμπειρία της ζωής σου.Τόσο μεγάλη που δε δέχεσαι να τη ξεπεράσεις ενώ ταυτόχρονα τρέχουν οι εμπειρίες του παρόντος. Η ίδια έξαψη, η ίδια εγκατάλειψη, τα ίδια όνειρα, οι μεγάλες προσδοκίες ακούγοντάς το.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου